Απόψεις...

 

«Τα σκάνδαλα στην ελληνική (και την παγκόσμια) πολιτική ζωή δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε σπάνιο φαινόμενο. Η σημερινή κυβέρνηση έχει το μερίδιό της σε αυτά: από τις υποκλοπές έως τον ΟΠΕΚΕΠΕ, με διάφορα ενδιάμεσα, είναι δεδομένο ότι βαρύνεται, σε ποικίλους βαθμούς. Κι όμως, όσο κι αν συσσωρεύονται οι αποκαλύψεις, η κοινή γνώμη είναι απρόθυμη να μετατοπίσει την εκλογική της προτίμηση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εχουμε περιέλθει σε μια κατάσταση «συλλογικής ανοχής»; Ναι, αλλά όχι μόνο. 

Η πραγματικότητα, όπως συνήθως, είναι πιο σύνθετη. Η καταγγελία, όσο τεκμηριωμένη κι αν είναι, δεν αρκεί από μόνη της. Οταν η αντιπολίτευση περιορίζεται στη διαρκή ηθική απαξίωση του αντιπάλου, χωρίς όμως να καταθέτει παράλληλα μια πειστική και εφαρμόσιμη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, αποτυγχάνει στο βασικό: να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να εκπροσωπήσει την ελπίδα για «αλλαγή». Επιπλέον, η «αλλαγή» μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια από μια λέξη που φώτιζε το μέλλον μας, σε μια λέξη που πλέον φοβίζει πολλούς Ελληνες. Διότι την δοκίμασαν και δεν τους βγήκε. 

Η κοινωνία δεν ψηφίζει με βάση την αγανάκτηση, αλλά με βάση την προσδοκία. Aν δεν βλέπει εναλλακτική που να υπόσχεται σταθερότητα, επιλέγει το γνώριμο. Το «κακό που της είναι οικείο» φαντάζει λιγότερο επικίνδυνο από το άγνωστο. Η εμπειρία του 2015, με την πολιτική αναταραχή και την επακόλουθη διάψευση των προσδοκιών, έχει χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη. Εκτοτε, η πλειονότητα φοβάται περισσότερο την πολιτική αβεβαιότητα από τις, έτσι κι αλλιώς γνώριμες, παθογένειες της εξουσίας. Αυτή η αλλαγή στάσης αντανακλά σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα».

                                                                       (Μ.Δεδούση-protagon.gr)

 «Το πρόβλημα με το νεοδημοκρατικό «ίνδαλμα» Σεμερτζίδου και πολλούς ακόμη με το λούστρο του digital «πετυχημένου» που ακκίζεται στο Instagram, είναι πως δεν μπορείς να πεις ότι ο Μητσοτάκης τους βρήκε, όπως τις ημιάγριες, προγλωσσικές φιγούρες του ΟΠΕΚΕΠΕ που θυμίζουν 80s. Η επίδειξη, ειδικά φέτος το καλοκαίρι, ενεργοποιεί μνήμες 2007-2009.Ενώ, αντίθετα, τις ημιάγριες και προγλωσσικές φιγούρες του ΟΠΕΚΕΠΕ, τις ταυτίζουμε οι περισσότεροι με τα 80s. Ανεξαρτήτως κόμματος. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τη λαμέ μοντερνιά δυτικού τύπου (και βαλκανικού βλαχομπαρόκ) με Πόρσε, e-shop και μοσχάρια. Αυτό θυμίζει τα γαλάζια παιδιά της περιόδου 2007-2009 που τη δεκαετία της κρίσης, μετά την πτώση του Κώστα Καραμανλή το 2009, έμοιαζε να είχαν λουφάξει. 

Ομως με το που έσκασε το πλάνο με το τιμόνι και το ποδαράκι που γκαζώνει τη Φεράρι είναι σαν να ενεργοποιήθηκε η μνήμη του κυττάρου από ανθρώπους που τα έχουν ξαναδεί και τα έχουν ξαναζήσει αυτά τα πράγματα. Και τα σιχαίνονται. Τα έχουμε ξεχάσει, αλλά αν ακολουθεί κανείς νεοδημοκρατικά στελέχη (όλων των βαθμίδων) εφέτος το καλοκαίρι, καθώς και σχετιζόμενα πρόσωπα στα social media, θα δει κυρίους και κυρίες με πανάκριβα ρούχα και κοσμήματα σε καλοκαιρινές φωτογραφίες καθώς και υπερ-δραστήριες και successful συζύγους (μικρών και μεγάλων παραγόντων) να αυτοπροβάλλονται μέχρι τελικής πτώσεως. Γιατί πέρα από το ήθος παίζει ρόλο και το ύφος των προσώπων της εξουσίας».

                                                         (Αλ.Παπαναστασίου – Protagon.gr)