Απόψεις...

 

«Μέχρι και στρατό κατέβασε στους δρόμους μεγαλουπόλεων. Γιατί άραγε; Υπήρχε κίνδυνος ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος; Υπήρχαν ενδείξεις ότι επίκειται εξέγερση; Τίποτα από αυτά δεν συνέβαιναν στις ΗΠΑ. Ηταν όχι απλώς μια επίδειξη ισχύος του Αμερικανού προέδρου, αλλά ένας συμβολισμός για το είδος της εξουσίας που θέλει να εγκαθιδρύσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το FBI επέδραμε στο σπίτι του πρώην στενού συνεργάτη του Τζον Μπόλτον, ο οποίος λίγο πριν δήλωνε στην «Καθημερινή» πως «ο Πούτιν χειραγωγεί έναν αδαή πρόεδρο». Βαριά κατηγορία για κάποιον που ισχυρίζεται ότι τερμάτισε επτά πολέμους και επιθυμεί το Νομπέλ Ειρήνης. Τελευταίο κατόρθωμα του Τραμπ είναι η απόλυση της διοικήτριας της FED, Λίζας Κουκ, η οποία αρνιόταν να παραιτηθεί, επικαλούμενη την αυτονομία της Κεντρικής Τράπεζας από την εκτελεστική εξουσία.

Ο απλοϊκός λόγος, η διαρκής παραγωγή εχθρών, η συνωμοσιο-λογία, είναι εύπεπτη και κυρίως εύγευστη τροφή για το φιλοθέαμον κοινό… Και στη Ρωσία και στην Τουρκία και στη Βενεζουέλα διεξάγονται εκλογές και, ω του θαύματος, εκλέγονται συνεχώς οι ίδιοι ηγέτες, ενώ είναι αβέβαιη η τύχη των πολιτικών που τους αντιπολιτεύονται. Αλλοι εκπαραθυρώνονται, άλλοι φυλακίζονται, άλλοι εκπατρίζονται.  Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτά τα καθεστώτα, στα οποία δεν υπάρχει ούτε διαφάνεια ούτε λογοδοσία, οι σημαντικές αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής λαμβάνονται αποκλειστικά από τον ηγέτη. 

Το αισιόδοξο σενάριο για τις ΗΠΑ, αλλά και για τον κόσμο όλο: Μεταξύ του τραμπισμού και των ακραίων θέσεων του Δημοκρατικού Κόμματος, να αναφανεί κοινός τόπος ανάμεσα στους μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανούς και στους μετριοπαθείς Δημοκρατικούς. Στα καθ’ ημάς: Οσοι έχουν τον Τραμπ ως πρότυπο, ας το ξανακοιτάξουν».

                                                                   (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πρόεδρος Μακρόν έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.Τεχνικά ζητήματα μιας δημοκρατίας η οποία διαθέτει ισχυρούς και ανθεκτικούς θεσμούς, ικανούς να αντιμετωπίσουν τα θεσμικά αδιέξοδα. Δεν φθάνουν οι ισχυροί θεσμοί όμως για να λύσουν τα πολιτικά αδιέξοδα. Κι αυτό σε έναν κόσμο όπου τίποτε δεν είναι σταθερό και η Ευρώπη καλείται να ανακτήσει το χαμένο της κύρος. Πριν από μερικά χρόνια ποιος φανταζόταν ότι μπορεί να τεθεί θέμα Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη μία από τις δύο μεγάλες οικονομίες της Ενωσης; 

Πριν από μερικά χρόνια η εκλογή του Μακρόν δημιούργησε προσδοκίες πως η Ευρώπη θα αποκτούσε έναν δυναμικό ηγέτη, ικανό να δώσει πολιτική στους λογιστές Γερμανούς. Ομως δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την καχεξία των μεσαίων στρωμάτων που έφερε την κοινωνική κατάθλιψη. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στην εθνικιστική Ακροδεξιά και την εμμονική Αριστερά, δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών. 

Υποχωρεί απέναντι στην επέλαση του αντισημιτισμού δηλώνοντας ότι θα αναγνωρίσει το «κράτος» της Παλαιστίνης. Η Γαλλία δανείζεται ακριβότερα από την Ελλάδα.Πρώτες σκέψεις από την κρίση της μεγάλης χώρας που καθορίζει το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης».

                                                       (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)