Μέχρι το επόμενο δάγκωμα...

 

Είναι δυνατόν το 2025, σε μια χώρα της Ε.Ε., να βγαίνει κάποιος για τρέξιμο και να καταλήγει στο νοσοκομείο με 12 τραύματα επειδή έπεσε πάνω σε μία από τις δεκάδες  αγέλες αδέσποτων σκύλων που κυκλοφορούν ελεύθερες; Αλίμονο! Φυσικά και είναι.

Οι Δήμοι, αν και έχουν νομική υποχρέωση για τη διαχείριση των αδέσποτων αφήνουν το ζήτημα να «λυθεί» από μόνο του. Η χώρα είναι γεμάτη από «φιλοζωικές οργανώσεις» στα χαρτιά αλλά οι περισσότερες δεν έχουν είτε πόρους είτε διάθεση να συγκρουστούν πραγματικά με το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης εγκατάλειψης. 

Το αποτέλεσμα; Επικίνδυνο και για τους ανθρώπους και για τα ίδια τα ζώα. Αντί λοιπόν να μιλάμε για την ομορφιά του τοπίου ή τη  φιλοξενία, εδώ μιλάμε για επιθέσεις αδέσποτων. Το περιστατικό με την Ολλανδέζα τουρίστρια δεν είναι «ατυχές». Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που δείχνει ανικανότητα κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης να λύσουν ένα χρόνιο πρόβλημα.

Δύο μόνο πράγματα πρέπει να γίνουν και όσο δεν γίνονται το πρόβλημα θα γίνεται οξύτερο και ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περιφραγμένες εκτάσεις έξω από την πόλη με τη σχετική υποδομή όπου θα μεταφερθούν όλοι οι αδέσποτοι σκύλοι πόλης και περιχώρων και εκεί  με τη φροντίδα και των φιλοζωικών θα διαβιώνουν. 

Για δοκιμάστε να πάτε με ποδήλατο από τη Νιάρχου προς το Πανεπιστήμιο ή πόσω μάλλον να εισέλθετε και εντός του και θα μας θυμηθείτε. Γιατί λέτε σπάνια θα δει κανείς ποδηλάτες στα Γιάννενα; Για δοκιμάστε να περάσετε με ποδήλατο από την Αμφιθέα, εκεί όπου υπάρχουν δεκάδες αδέσποτα; Ακόμη και στο μοναστήρι της Ντουραχάνης είναι επικίνδυνα τα πράγματα καθώς έχουν μαζευτεί πολλά αδέσποτα, μεγαλόσωμα σκυλιά.

Η Ολλανδή λοιπόν που βγήκε για τρέξιμο στο Σταυράκι και κατέληξε στο νοσοκομείο με 12 δαγκωματιές δεν ήξερε. Νόμιζε ότι είναι κι εδώ Ε.Ε. όπου δεν θα δεις αδέσποτο σκυλί να κυκλοφορεί ελεύθερο. Αν ρωτούσε θα μάθαινε ότι εδώ δεν είναι η πρώτη φορά που αγέλη αδέσποτων επιτίθεται σε άνθρωπο. Κάθε χωριό, κάθε συνοικία, έχει το δικό του «κοπάδι» που τρομοκρατεί περαστικούς, ποδηλάτες, παιδιά που πάνε σχολείο.

Όσο για την ευθύνη; Οι Δήμοι θα πουν «δεν έχουμε πόρους», «δεν έχουμε προσωπικό», «δεν είναι δική μας ευθύνη». Άμα είναι να στήσουν καμιά φιέστα με κλαρίνα στην πλατεία, πόροι βρίσκονται. Άμα είναι να μαζέψουν αγέλες που στέλνουν τουρίστες στο νοσοκομείο, ε, εκεί δεν περισσεύει ούτε ευρώ κι ας πήραν κάποια εκατομμύρια φέτος, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο ίδιος ο υπουργός.

Οι φιλοζωικές φωνάζουν, αλλά μένουν στη φωνή ή στο «φταίνε εκείνοι  που τα εγκαταλείπουν». Σωστό. Μόνο που μέχρι να λυθεί αυτό, κυκλοφορούμε με φόβο μήπως μας φάνε ζωντανούς οι τετράποδες ορδές. Το κράτος θεσπίζει νόμους αλλά αποδεικνύονται ελλιπείς και αναποτελεσματικοί και οι τουρίστες  παίρνουν σουβενίρ τραύματα αντί για φωτογραφίες.

Και δεν μιλάμε απλά για «ατυχές περιστατικό», αλλά για προαναγγελθέν ατύχημα. Οι κάτοικοι είχαν ήδη χτυπήσει καμπανάκι: «Υπάρχει επικίνδυνη αγέλη». Αλλά η Δημοτική Αρχή δεν έδειξε να συγκινείται. Άρα το μήνυμα είναι ότι αν είσαι πολίτης και προειδοποιείς, αγνοείσαι. Αν είσαι τουρίστας και σε κατασπαράξει η αγέλη, γίνεσαι είδηση για δυο μέρες και μετά ...όλα ξανά στο ράφι.

Συμπέρασμα; Δεν έχουμε πρόβλημα με τα αδέσποτα. Έχουμε μάλλον με τους… δεσποτάδες της τοπικής αυτοδιοίκησης, που προτιμούν να αποσιωπούν καταγγελίες παρά να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Αλλά ακόμη κι αν δεν τη δάγκωναν την Ολλανδέζα, το σοκ που υπέστη ποιος θα της το ξεπληρώσει; Τώρα, διαβάζουμε ότι λαμβάνει ψυχολογική υποστήριξη. Τι να την κάνει; Ας περάσει μια βόλτα από την Κεντρική Πλατεία  όπου υπάρχουν τουλάχιστον δέκα μεγαλόσωμα σκυλιά όλη την ημέρα στα πεζοδρόμια και μέσα στον δρόμο και τα λέμε. To ίδιο και στο ατυχώς "αναπλασμένο" παρκάκι στο παλιό Χατζηκώστα, το ίδιο και στην παραλίμνια περιοχή. Να δούμε ποιοι θα είναι οι επόμενοι "τυχεροί"... 

Αλλά τι να πει κανείς όταν στην Πανεπιστημιούπολη, έναν χώρο που υποτίθεται ότι είναι το πιο ασφαλές, οργανωμένο και προστατευμένο κομμάτι μιας πόλης έχει στηθεί ένα ιδιότυπο καταφύγιο εγκατάλειψης; Εκεί αφήνονται τα ανεπιθύμητα σκυλιά, εκεί σχηματίζονται οι αγέλες, εκεί μπαίνουν στις αίθουσες ακόμη και  στη Λέσχη του Φαγητού.

Ξένοι φοιτητές που βρέθηκαν εκεί με Erasmus έφτασαν στο σημείο να στείλουν ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας επειδή δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια από Σχολή σε Σχολή. Μίλησαν για «κίνδυνο της ζωής τους». Σκεφτείτε το: Σε ευρωπαϊκή χώρα, το πανεπιστήμιο να θεωρείται απειλή μετά τη δύση του ηλίου – όχι για κλοπές ή βία, αλλά εξαιτίας αδέσποτων σκύλων. Και η διοίκηση; «Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα».

Εν τω μεταξύ εμείς παριστάνουμε τη «φιλόξενη ακαδημαϊκή πόλη» όταν το campus δεν είναι χώρος ακαδημαϊκής ελευθερίας αλλά χώρος επιβίωσης. Κι όσο παραμένει έτσι, το μόνο που χτίζουμε δεν είναι διεθνές κύρος, αλλά μια διεθνής δυσφήμηση.  Κι έτσι, κοντά στο βασίλειο των σκουπιδιών και της μουντζούρας αποκτήσαμε καιρό τώρα και βασίλειο των αδέσποτων αγελών. Μέχρι το επόμενο δάγκωμα...