Aπόψεις...

 

«Είναι λάθος να αναλύεις τα χαρακτηριστικά μιας περιοχής με εργαλεία σκέψης ασύμβατα με τα δεδομένα που υπάρχουν εκεί. Έτσι, αποδείχθηκε μοιραίο λάθος η απόπειρα των Ομπάμα-Χίλαρι Κλίντον να μεταφυτεύσουν στη Βόρειο Αφρική τη φιλελεύθερη Δημοκρατία με την αποκληθείσα «αραβική άνοιξη» που τελικά αποδείχθηκε βαρύτατος χειμώνας. Έφερε τον ισλαμιστή Μόρσι στην εξουσία στην Αίγυπτο των 116 εκατομμυρίων κατοίκων. 

Δεν αντιλήφθηκαν αμφότεροι πως σε αυτή την περιοχή το δίλημμα δεν είναι φιλελεύθερη Δημοκρατία ή αυταρχισμός, αλλά κοσμικό καθεστώς ή ισλαμικό. Ακριβώς το ίδιο λάθος στην ανάλυσή τους κάνουν και αρκετοί «προοδευτικοί» όταν αναφέρονται στον πόλεμο που διεξάγεται στη Γάζα.. Η κάθετη τομή στη Γάζα είναι: με τους τρομοκράτες και την πολιτική τους επιβίωση ή με ένα δημοκρατικό κράτος που, πέραν όλων των άλλων, συνεργάζεται στενά με την Ελλάδα; Και σε αυτό το δίλημμα η γλώσσα «γιαμαμότο», δηλαδή «εμείς είμαστε με τον Άνθρωπο,» δεν έχει θέση».

                                                                           (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

 «Μετά από τη συμφωνία Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν και πριν από τη συνάντηση Τράμπ - Πούτιν στην Αλάσκα, δικαιούμαστε να ανησυχούμε για την πιθανότητα να θελήσει ο πρόεδρος της ειρήνης να αγγίξει με το μαγικό του ραβδί τα νερά του Αιγαίου. Σκεφτείτε, δηλαδή, να καλέσει τον Μητσοτάκη και τον Ερντογάν να τον συναντήσουν στο Καστελόριζο. Τα δικά μας γόνατα σίγουρα θα κοπούν. Πού να πεις όχι στον πλανητάρχη. Εδώ κοτζάμ Ευρώπη και τον παρακολουθεί αμήχανη να παζαρεύει εν αγνοία της το Ουκρανικό.

Το πρόβλημα δεν είναι του Τραμπ, αλλά της Ευρώπης. Δυστυχώς, έχει δίκιο ο… πρόεδρος της ειρήνης. Η Ευρώπη πουλούσε μέχρι σήμερα «μούρη» με την πλάτη της Αμερικής. Δεν είχε δική της υπόσταση. Γι αυτό και στο πρώτο τράβηγμα του χαλιού αποδείχτηκε αυτό που όλοι γνωρίζαμε και ντρεπόμασταν να το ομολογήσουμε: Η μεγάλη γύμνια».

                                                                        (Θ. Μαυρίδης- liberal.gr)

«Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου τείνει να λάβει τα χαρακτηριστικά μιας θεατρικής παράστασης που δεν λέει να κατέβει. Ούτε όσοι την έστησαν μπορούν να κάνουν πίσω ούτε όσοι την ανέχονται τολμούν να κάνουν κάτι. Η διαιώνιση αυτής της συνθήκης ως αυτοσχέδιου, και σαφώς κακότεχνου, σκηνικού απόδοσης τιμής στα θύματα των Τεμπών συγκρούεται, προφανώς σκοπίμως, με τη θεσμική διάσταση του δημόσιου χώρου.Και υπάρχει καθημερινά ένα σχεδόν σουρεαλιστικό σκηνικό, μέσα στο οποίο ο «τύμβος» των νεκρών περιστοιχίζεται από ανέμελους τουρίστες που έρχονται να φωτογραφίσουν τους ευζώνους».

                                                                    (Ν.Βατόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)