Απόψεις...

 

 «Η ακύρωση της συναυλίας της Γλυκερίας, έπειτα από αντιδράσεις για τη συμμετοχή της σε εκδήλωση στο Ισραήλ, δεν είναι απλώς ένα καλλιτεχνικό ζήτημα. Είναι πολιτικό σύμπτωμα. Αποκαλύπτει το πώς η ελληνική Αριστερά, εγκλωβισμένη σε ιδεολογικές εμμονές, έχει χάσει κάθε ίχνος του «ηθικού πλεονεκτήματος» που επικαλούνταν για δεκαετίες. Εδώ και χρόνια καλλιεργείται στην Ελλάδα ένας άκρατος αντισημιτισμός, συχνά μεταμφιεσμένος σε «αντισιωνισμό». Στην τελευταία διετία, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, αυτός κορυφώθηκε: ισοπέδωση της πραγματικότητας, ταύτιση του Ισραήλ με κατακτητή, αποσιώπηση της δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων. Η στοχοποίηση της Γλυκερίας επειδή τραγούδησε εκεί δεν είναι τυχαία· είναι προϊόν αυτής της καλλιεργημένης προκατάληψης. 

Την ίδια ώρα, ουδείς βρίσκει πρόβλημα στις συναυλίες και τα φεστιβάλ που διοργανώνει το ΚΚΕ, όπου συμμετέχουν δεκάδες καλλιτέχνες υπό ξεκάθαρη κομματική ταυτότητα. Εκεί δεν γίνεται λόγος για «ταύτιση» με ιδεολογίες. Όμως, η συμμετοχή σε μια πολιτιστική εκδήλωση στο Ισραήλ καταδικάζεται μετά βδελυγμίας. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, που φανερώνουν την πολιτική και ηθική υποκρισία. 

Το ερώτημα είναι σαφές: θα βρεθούν καλλιτέχνες να μιλήσουν ανοιχτά, να υπερασπιστούν την ελευθερία της τέχνης και να καταγγείλουν την ιδεολογική τρομοκρατία; Ή μήπως μόνο η Γλυκερία είχε το θάρρος να σταθεί απέναντι στη σιωπή; Ο αριστερός του χθες είχε ιδανικά, καλλιέργεια και προσφορά. Ο σημερινός αριστερός μοιάζει εγκλωβισμένος στον κυνισμό, στην ιδεολογική στείρωση και, πλέον, στην καλλιέργεια αντισημιτισμού. Η ακύρωση της συναυλίας της Γλυκερίας είναι απλώς το πιο κραυγαλέο σύμπτωμα αυτής της παρακμής».

                                                                          (Ηλ. Πέσσαχ-liberal.gr)

«Η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων πέρασε κατά 100% σε εταιρεία ισραηλινών συμφερόντων. Οπως ήταν φυσικό, αυτό το γεγονός προκάλεσε αντιδράσεις για δύο λόγους: πρώτον, διότι οι νέοι ιδιοκτήτες είναι Ισραηλινοί και δεύτερον, διότι θα έπρεπε μια τέτοια εταιρεία να περάσει στον έλεγχο του κράτους. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στον πολιτικό χώρο αυτών των αντιδράσεων. Η ιστορία έχει δείξει πως αυτή η προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Το πολιτικό μας σύστημα και δεν μπορεί και δεν θέλει να επιτύχει η διαδικασία εξυγίανσης μιας προβληματικής επιχείρησης, διότι η εξυγίανση δεν αποτελεί προτεραιότητα. Είναι το όχημα για ποικιλόμορφες διευθετήσεις. Όσοι προβάλλουν το επιχείρημα της εξυγίανσης είτε δεν έχουν μνήμη είτε απλώς επιθυμούν να διαιωνίζεται μια νοσηρή κατάσταση για την κοινωνία, όμως ιδιαίτερα επωφελής για εαυτούς και αλλήλους. 

Θυμούμαι τις απόπειρες εξυγίανσης της Ολυμπιακής Αεροπορίας, τα δισεκατομμύρια που εξαερώθηκαν και τη σωτήρια λύση που επήλθε με την ιδιωτικοποίησή της. Τα ίδια έγιναν και με τη ΛΑΡΚΟ και την ΕΑΒ και την ΕΒΟ. Πονεμένες ιστορίες. Από την άλλη μεριά βλέπουμε πώς λειτουργούν όλα τα ναυπηγεία, πώς παράγουν πλούτο, πώς δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και όλα αυτά υπό τον έλεγχο ιδιωτών. Ζητήματα που στον πολιτισμένο κόσμο είναι λυμένα, στην Ελλάδα του 2025 αποτελούν διακυβεύσεις».

                                                                  (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)