Εδώ... γελάμε

 

                                                                                                            (Χρ.Παπανίκος- "Ελλάδα 24") 

Ονειρεύομαι μια χώρα όπου...

Μία παλαιότερη ανάρτηση που μου θύμισε ένας φίλος: (Εξ ίσου ονειροπόλος). Ονειρεύομαι μια χώρα όπου:

1. Δεν θα βανδαλίζεται τίποτα, ούτε παγκάκι, ούτε άγαλμα, ούτε κουτί ταχυδρομείου, οδική πινακίδα δρόμου, στάση λεωφορείου, κράσπεδο, ούτε κάδος απορριμμάτων.

2. Τα πεζοδρόμια θα ανήκουν στους πεζούς, τα μηχανάκια δεν θα μπαίνουν σε πεζόδρομους και τα οχήματα θα σταθμεύουν πάντα νόμιμα.

3. Οι πολίτες θα σέβονται την ξένη περιουσία και ειδικά την δημόσια.

4. Δεν θα πετούν ούτε τσιγάρο στο έδαφος, θα μαζεύουν τα κόπρανα των σκύλων τους και δεν θα πετούν λάθος σκουπίδια στους μπλε κάδους.

5. Δεν θα κολλούν διαφημιστικά αυτοκόλλητα πουθενά.

6. Δεν θα κολλούν αφίσες όπου να'ναι, αλλά σε πίνακες ανακοινώσεων.

7. Οι πολίτες θα σέβονται τους ΑΜΕΑ συμπολίτες τους, δεν θα καπνίζουν σε κλειστούς δημόσιους χώρους και θα συμπεριφέρονται κόσμια στα λεωφορεία, στα ασανσέρ του μετρό, στις ουρές σε ταμεία.

8. Θα χαιρετούν τους συμπολίτες τους, θα βοηθούν τους ηλικιωμένους, θα φέρονται "ξένια" στους τουρίστες και θα σηκώνονται στο μετρό να κάτσει η έγκυος.

9. Δεν θα βασανίζουν ζώα, δεν θα τραμπουκίζουν σε πάσης φύσεως μειονότητες και θα συμπεριφέρονται ως φίλαθλοι στα γήπεδα - ασχέτως αν αδικούνται ή όχι.

10. Αντίστοιχα, ονειρεύομαι ένα κράτος που δεν θα ταλαιπωρεί τον πολίτη του για εσωτερικές πληροφορίες, διαπιστώσεις και απλά έγγραφα που το ίδιο εκδίδει.

Θα γίνονται όλα εσωτερικά και δεν θα απαιτεί την φυσική παρουσία κανενός παρά μονάχα μία και μοναδική φορά - την πρώτη.

11. Ένα κράτος που δεν θα απαιτεί μόνο χαρτί γιατρού δημόσιου νοσοκομείου για μια άδεια, αλλά θα σέβεται εξίσου τον ιδιώτη γιατρό.

12. Ένα κράτος που θα σέβεται και τον ιδιώτη εκπαιδευτικό και το προϊόν της εργασίας του, στην  διάδοση αλλά και πιστοποίηση της γνώσης σε τρίτους και των πτυχίων που εκδίδει. Κοινώς ιδιωτικά σχολεία, πανεπιστήμια, σχολές δεξιοτήτων.

13. Ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη, θα παραμενει σταθερό σε νόμους, θεσμικά πλαίσια και αποφάσεις για χρόνια και θα αποδίδει δικαιοσύνη σε λογικά χρονικά όρια.

14. Ένα κράτος που όταν θεσπίζει αποζημιώσεις και επιδόματα, θα έχει ήδη κονδύλι για αυτές τις δαπάνες, δεν θα καθυστερεί ούτε μία μέρα την εκταμίευση επιδοτήσεων και θα συμψηφίζει παντού οφειλές.

15. Ένα κράτος που δεν έχει κόμπλεξ να εφαρμόσει το νόμο σε αλλόθρησκους, να ασκήσει την κατάλληλη βία για να προστατεύσει τον νομοταγή, τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον ευπαθή πολίτη του.

16. Ένα κράτος που δεν έχει κόμπλεξ να χτίσει επιπλέον φυλακές αντί να τις "αποσυμφορίζει", να προστατεύσει τα σύνορά του, να θέτει σαφείς φραγμούς ανάλογα με τα όριά του.

17. Ονειρεύομαι μια χώρα που δεν είσαι δακτυλοδεικτούμενος, όταν είσαι νομοταγής, πληρώνεις τους φόρους σου και το ασφαλιστικό ταμείο σου.

Δεν είσαι γραφικός όταν κόβεις αποδείξεις και συναλλάσσεσαι ισότιμα με συμπολίτες σου, ενώ δεν θεωρείσαι εκ προοιμίου απατεώνας.

18. Ένα κράτος που δεν φοβάται τον τρομοκράτη, τον "αντάρτη πόλεων" και δεν μπερδεύει τα άσυλα όταν πρόκειται να προστατεύσει την ζωή των φοιτητών, των καθηγητών, την δημόσια περιουσία, τον νόμο και την τάξη.

19. Ένα κράτος ανταποδοτικό, όπου επιβραβεύεται ο τίμιος, ο ικανός, ο χρήσιμος αλλά και τιμωρείται ο επίορκος.

20. Ένα κράτος που δείχνει επιείκεια και ευφυΐα στην απονομή δικαιοσύνης, φέρεται ισότιμα σε όλους ασχέτως οικονομικής ή άλλης διάκρισης και δεν περνά το "βύσμα" πουθενά.

21. Ένα κράτος που ισχύει το "η γυναίκα του καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τιμία, αλλά και να φαίνεται τιμία", να υπάρχει τσίπα και στοιχειώδης ευθιξία.

22. Ένα κράτος όπου οι πολιτικοί του να δουλεύουν σκληρά, να υπηρετούν τον πολίτη, να μη διχάζουν, να μην ξεσηκώνουν τα πλήθη για ψηφοθηρικούς λόγους και προ πάντων, να έχουν οι ίδιοι ένα σχετικό επίπεδο που να γίνονται παράδειγμα και ενθάρρυνση για τους πολίτες.

23. Ένα κράτος που αφήνει τον πολίτη να ανοίξει τα επιχειρηματικά φτερά του, επιτρέποντας εξ’ ορισμού τα πάντα, που ρητά δεν απαγορεύονται.

24. Ένα κράτος που νομοθετεί συγκεντρώνοντας όλους τους σχετικούς νόμους σε έναν και καταργώντας οτιδήποτε προγενέστερο και οποιαδήποτε παραπομπή.

25. Ένα κράτος όπου δεν ντρέπεσαι να δηλώσεις επιχειρηματίας, αλλά η λέξη αυτή έχει την ίδια χροιά που έχει στο εξωτερικό το businessman και το businesswoman.

26. Ένα κράτος όπου ο τίτλος ενός ακαδημαϊκού εμπνέει σεβασμό και η αμοιβή ενός πολιτικού δεν είναι ισόβια.

27. Ένα κράτος ρυθμιστή όχι επενδυτή, όχι ερευνητή, όχι εκπαιδευτή, όχι πολιτιστικό παραγωγό, όχι μεταφορέα αγαθών, όχι κατασκευαστή.

28. Μία χώρα καινοτομίας, πραγματικής υλικής ευμάρειας, κοινωνικής συνοχής, άμιλλας και όχι φθόνου και "του θανάτου της κατσίκας του γείτονα".

29. Μία χώρα φάρο ιδεών, τεχνογνωσίας και ποιότητας ζωής.

Συμπληρώνετε ελεύθερα…

                                                              (John Zolotas- ευρωπαϊστές f/B)

Ρήσεις...

 

                                                                                                                                      (ευρωπαϊστες f/B)

Εδώ... γελάμε

                                                                                                        (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Τσαντήρια... στα Πανεπιστήμια

 

«Στις ΗΠΑ το πανεπιστήμιο Κολούμπια ανέστειλε τη ζωντανή διδασκαλία και πέρασε στη διαδικτυακή, διότι το κλίμα αντισημιτισμού που έχουν καλλιεργήσει περίπου 300 φοιτητές -antifa και Άραβες- δεν εγγυάται τη σωματική ακεραιότητα των Εβραίων φοιτητών. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στο Χάρβαρντ και στο Γέιλ. 

Στο Κολούμπια, στο ξεκίνημά τους οι εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τη Γάζα δεν είχαν προσλάβει αντισημιτικό χαρακτήρα και στον προαύλιο χώρο συνυπήρχαν Εβραίοι και Άραβες φοιτητές. Το κλίμα οξύνθηκε όταν εισέβαλαν και οι εξωπανεπιστημιακοί antifa κι έτσι η κατάσταση ξέφυγε εντελώς, καθώς κυριαρχούσε ο αντισημιτισμός.

Κατέλαβαν τους ανοικτούς χώρους των πανεπιστημίων και έστησαν τα τσαντίρια τους θέλοντας ουσιαστικά να παρεμποδίσουν την προσέλευση των Εβραίων φοιτητών. Φυσικά, κλήθηκε η αστυνομία που συνέλαβε 100 περίπου φοιτητές, χωρίς να εκτονωθεί η κατάσταση.

Κάποιοι ανιστόρητοι συγκρίνουν τις σημερινές αντισημιτικές εκδηλώσεις με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ τα έτη 1968-1970. Τότε οι ΗΠΑ συμμετείχαν, με εκατοντάδες χιλιάδες στρατό, σε έναν πόλεμο μακριά από το έδαφος τους, που κόστισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Σήμερα, οι ΗΠΑ στηρίζουν, σε όλα τα επίπεδα, τη μοναδική δημοκρατία της περιοχής που απειλείται από τους ισλαμιστές τρομοκράτες.

Προφανώς, οι antifa και οι Άραβες φοιτητές - ασήμαντες, αλλά δυναμικές μειοψηφίες- δε διαθέτουν δημοκρατικές ευαισθησίες και αυτό είναι γνωστό. Από την επομένη της 7ης Οκτωβρίου - δηλαδή πολύ πριν εκδηλωθεί η επέμβαση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στη Γάζα - όλοι αυτοί χειροκρότησαν την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς με διαδηλώσεις και πανηγύρια. 

Δεν κρύβουν τον αντισημιτισμό τους, καθώς υιοθετώντας το σύνθημά «από το ποτάμι ως τη θάλασσα» δεν επιζητούν την ύπαρξη δύο κρατών, αλλά την εξαφάνιση του Κράτους του Ισραήλ, ταυτιζόμενοι με τους τρομοκράτες της Χαμάς, της Χεζμπολά και των άλλων ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων.

Πώς κατάντησαν έτσι αυτά τα περίφημα αμερικανικά πανεπιστήμια; Ποιοι ευθύνονται για αυτό; Η συμβολή της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος σε αυτό το χάλι, είναι μεγάλη. Μέσα από την πολύχρονη αντισημιτική προπαγάνδα συγκεκριμένων στελεχών της φούντωσε αυτό το κλίμα που βλέπουμε αυτές τις μέρες να επικρατεί στο Κολούμπια, στο Γέιλ, στο Χάρβαρντ. 

Η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος θα ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την ήττα του Μπάιντεν -αν ηττηθεί- μια και επηρεάζει την πολιτική του και στο μεταναστευτικό και στη βλακώδη και προκλητική, για τον κοινό νου, woke ατζέντα. Ήδη Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές έχουν κάνει σημαία τους την κατάσταση που επικρατεί σε αυτά τα πανεπιστήμια, ζητώντας τις παραιτήσεις των επικεφαλής τους και κατηγορώντας την κυβέρνηση πως άφησε την κατάσταση να ξεφύγει.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, εθισμένοι στην τρισάθλια εικόνα που βλέπουμε σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους, μάλλον εκπλαγήκαμε με τη θέα των τσαντιριών στα διάσημα και πανάκριβα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Τελικά, κάποιες «ασθένειες» είναι μεταδοτικές ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες».

                                            (Άρθρο του Σ. Μουμτζή από το Liberal.gr)

 

 

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Απόψεις...

«Η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια περίοδο οιονεί εμφυλίου για την ελληνική κοινωνία. Σαν έτοιμοι από καιρό τον περιμέναμε. Είχε και θύματα, όπως τους δολοφονηθέντες στο υποκατάστημα της Marfin. Οι ένοχοι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Ακόμη και το λεξιλόγιο της εποχής παρέπεμπε στον εμφύλιο της δεκαετίας του ’40. 

Οι λεγόμενοι «μνημονιακοί», όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα πρέπει να υπηρετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη, ήσαν οι «γερμανοτσολιάδες». Οι «αντιμνημονιακοί» ταυτίζονταν με τους αντιστασιακούς της Κατοχής. Η αναπαράσταση του εμφυλίου πέτυχε πολιτικά. Εδωσε την κυβέρνηση σε ένα «εθνικοσοσιαλιστικό» μόρφωμα, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και έφτασε να ανατρέψει συμβολικά την ήττα του κομμουνισμού το 1949. Ηταν το δημοψήφισμα του 2015 και το υπερήφανο «Οχι» του ελληνικού λαού στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις.

Η σημερινή «τοξικότητα» δεν έχει ούτε ιδεολογικό ούτε πολιτικό πρόσημο. Είναι μια έκφραση διαφόρων υπερτροφικών «εγώ». Τι άλλο προβάλλει ο κ. Κασσελάκης εκτός από το «εγώ» του; Ακολουθεί ασθμαίνων ο κ. Ανδρουλάκης. Τρίτος ή τέταρτος ο Βελόπουλος, ο πωλητής των επιστολών του Ιησού – αλήθεια, ποια είναι η θέση της Εκκλησίας; Και όλοι αυτοί έχουν κοινό στόχο την απομείωση του Μητσοτάκη. Χαμηλά, πιο χαμηλά. 

Η πρώην ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση στις ευρωεκλογές δείχνει την πραγματική της διάσταση. Μια κλωτσοπατινάδα η οποία δεν έχει να προτείνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία, εκτός από την εγνωσμένη, και συγγνωστή ψυχολογικά, αγάπη της για τη σύγκρουση. Από αυτήν την άποψη διακρίνω ένα είδος πολιτικής νοημοσύνης. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τι να πούμε, ας ρίξουμε ένα χαστούκι. Η μετάλλαξη της πολιτικής σύγκρουσης σε κλωτσοπατινάδα».

                                                        (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

«Ο αστυνομικός που δουλεύει στον δρόμο (στο περιπολικό, στη μοτοσυκλέτα, στα ΜΑΤ, στην τροχαία) αντιμετωπίζει μέσα σε μια μόλις βδομάδα περισσότερες έκτακτες καταστάσεις και υπαρκτούς κινδύνους, απ’ όσους αντιμετωπίζει ο μέσος πολίτης μέσα σε μια δεκαετία, μπορεί να γράφω και λίγα. Για τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια δεν μπορώ να σας διαφωτίσω επαρκώς, έχω ακούσει πολύ καλά και πολύ άσχημα πράγματα που συμβαίνουν σε κείνα τα πατώματα, σας βεβαιώνω όμως ότι ξέρω μια ντουζίνα χαμηλόβαθμους που όταν βγάζουν τη στολή πάνε για δεύτερο μεροκάματο.

Το μυαλό σας πάει στις απατεωνιές, όμως κάνετε λάθος. Ξέρω αστυνομικούς που σήμερα δουλεύουν νυχτοφύλακες, οδηγοί βυτιοφόρων, μεταφορείς σε μάντρες με καυσόξυλα ή ως μέλη ομάδων προστασίας επιχειρηματιών που το κράτος δεν τους δίνει φύλαξη. Εντιμότατες και βαριές δουλειές κάνουν για να συμπληρώνουν τον γλίσχρο μισθό τους, που ειδικά αν έχουν παιδιά δεν φτάνει με τίποτα. 

Υποθέτω ότι υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν μέλι για να χώσουν το δάκτυλο, αλλά για το 95% των παιδιών που φοράνε στολή βάζω το χέρι μου στη φωτιά για την εντιμότητα τους.Εξάλλου δεν πρόκειται για τον παλιό αγράμματο μπασκίνα που έδερνε το πεινασμένο χαμίνι του δρόμου και απαιτούσε από τον συνοικιακό ταβερνιάρη να τον κεράσει. Οι αστυνομικοί πια είναι μορφωμένα παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα».

                                                                       (Δ.Καμπουράκης- Liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Χρειαζόμαστε, εμείς οι Αθηναίοι, Δήμαρχο. Επειγόντως. Ο σημερινός, άνθρωπος μορφωμένος και αυτοδημιούργητος, δεν μας νοιάζεται. Ούτε καν στα λόγια.Στην πράξη, από τότε που εξελέγη ο υπό νέα ηγεσία Δήμος, αδιαφορεί για τον καθημερινό άνθρωπο της πρωτεύουσας.Τον δημότη Αθηναίων από γεννησιμιού του, τον δημότη εκ μεταγραφής, αλλά και κάθε κάτοικο του πυρήνα της Πόλης. Αλλά και οι πάμπολλοι επισκέπτες, από τους γύρω δήμους, δεν νοιώθουν κάποιον σεβασμό για τον παγκοσμίων προδιαγραφών, τον υπέροχο ιστορικό και πρωτεύοντα αστικό πυρήνα της Ελλάδας.

Είναι προφανές πως ο Χάρης Δούκας, νέος Δήμαρχος Αθηναίων, ξοδεύει πολλές ώρες της Δημαρχίας του για να φιλοκαλεί την παρουσία του στην κεντρική πολιτική σκηνή.Δικαίωμά του. Έχει πέντε χρονάκια μπροστά του για να προετοιμάσει το πήδημα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι φιλοδοξίες ούτε κρύβονται, ούτε απαγορεύονται.

Υποθέτω πως οι μόλις 19.842 δημότες που τον εμπιστεύτηκαν από τον πρώτο γύρο, σε σύνολο 449 χιλιάδων εγγεγραμμένων πολιτών θα είναι ευχαριστημένοι για την κομματική τους επιλογή.Οι 44.220 δημότες, υπερδιπλάσιοι, που προσετέθησαν μεταξύ των δύο γύρων και «χάρισαν» τη δημαρχία στον εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ, δεν σημαίνουν και πολλά για τον Δήμαρχο Αθηναίων».

                                                              (Μπ.Παπαδημητρίου- Liberal.gr)

 «Αφήστε μας με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και τους συνδικαλιστές. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός απ’ αυτούς που ενδιαφέρουν. Αφήστε μας με τα ιδεολογήματα περί δημοτικής και καθαρεύουσας. Η ελληνική γλώσσα είναι μία. Και έχει έναν πλούτο αντίστοιχο με τη μακραίωνη επιβίωσή της. Μπορείτε να βρείτε μέθοδο για να περάσετε αυτόν τον πλούτο στις νεότερες γενιές; Να μια πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας. 

Αν όχι, σε λίγα χρόνια από σήμερα, τα ελληνικά θα διδάσκονται ως δεύτερη γλώσσα στους Ελληνες. Και μακάρι η πρώτη να είναι τα αγγλικά. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει το υβριδικό ιδιόλεκτο των «γκρίκλις», αφού τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεγαλύτερη επιδραστικότητα από τη σχολική τάξη. Η γλώσσα είναι υπαρξιακή αξία για μας. Αντίστοιχη με τα σύνορά μας. 

Ομως ενώ ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την προστασία των συνόρων μας, δεν ξοδεύουμε ούτε ένα δράμι μυαλό για την προστασία της γλώσσας μας. Η πρώτη γραμμή αμύνης είναι η παρακαταθήκη της λογοτεχνίας μας. «Οπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», όπως έγραψε ο Ελύτης».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Απόψεις...

 

«Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Με αντιδράσεις που θα ζήλευε ο συμπαθέστατος σκύλος Ρανταπλάν, και με την πάροδο μισού και πλέον αιώνα (57 χρόνια για την ακρίβεια), το ΚΚΕ, μέσω των επίσημων κειμένων του παραδέχτηκε πως η χούντα των συνταγματαρχών, δεν ήταν αμερικανοκίνητη. Ο λόγος για τον τόμο Γ2 του «Δοκιμίου ιστορίας του ΚΚΕ» που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ειδική εκδήλωση και αναλύθηκε το περιεχόμενό του από τους ιστορικούς του κόμματος.

Κρίμα για τις σόλες των παπουτσιών που έλιωσαν στις πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία, όταν κάθε χρόνο με μία τελετουργική, στα όρια της μεταφυσικής, πορείας, τα μέλη και οι φίλοι αυτού του κόμματος ξελαρυγγίζονταν φωνάζοντας: «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». 

Το επόμενο βήμα θα είναι, ίσως, η αποκήρυξη του τεύχους Νο 8 της εφημερίδας «Πανσπουδαστική», στο οποίο το ΚΚΕ κατήγγειλε την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως έργο προβοκατόρων της Ασφάλειας».

                                                                 (Δ.Τριανταφυλλίδης- Liberal.gr)

«Μια δύσκολη επταετία εκτιμάται ότι θα περάσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, καθώς έως το 2030 θα σπεύσει να συνταξιοδοτηθεί η γενιά των baby boomers.Μάλιστα, οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας ότι αν και η «μεγάλη έξοδος» ξεκίνησε το 2022 και θα διαρκέσει έως το 2030, με περίπου 165.000 έως 200.000 άτομα να συνταξιοδοτούνται ετησίως, ο μεγαλύτερος όγκος των συνταξιοδοτήσεων θα υπάρξει από το 2025 και μετά.Ηδη, τόσο τα στοιχεία της μελέτης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ασφαλιστικό στη χώρα μας, όσο και τα μηνιαία στοιχεία του υπουργείου Εργασίας μέσω του πληροφοριακού συστήματος «Ατλας» δείχνουν πως το κύμα φυγής δεν είναι αναστρέψιμο».

                                                                    (Ρ.Σαλούρου- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Υπάρχουν φωνές στην Ελλάδα που θέλουν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης. …Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Δεν είναι ευχάριστο. Δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να μας συμβεί. Αλλά συμβαίνει. Και μέχρι αυτή την ώρα οι επιπτώσεις είναι σχετικά μικρές για μας. Πιστέψτε το, η ακρίβεια θα είναι το τελευταίο που θα μας απασχολεί ως συνέπεια του πολέμου αν ηττηθεί το Ισραήλ.

Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής της ουδετερότητας. Ξέρουμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των Ισλαμοφασιστών. Και την ώρα εκείνης της μάχης, οι επιτιθέμενοι δεν θα ρωτάνε τα θύματα αν  στο παρελθόν ήταν υπέρ ή εναντίον των Παλαιστίνιων. Όπως και δεν ρωτήθηκαν οι νέοι που συμμετείχαν στο μουσικό φεστιβάλ για τις πολιτικές τους θέσεις. Για τους άλλους ήταν εξ ορισμού οι μισητοί εχθροί».

                                                                              (Θ.Μαυρίδης-liberal.gr)

Εδώ... γελάμε

                                                                                                         (Ηλ. Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Λείπουν σπίτια...

 

«Στην Κηφισιά, στον Άλιμο, στο Χολαργό και στη Βούλα επικρατεί αναβρασμός. Διαμαρτύρονται για τις νέες πολυκατοικίες που χτίζονται με το Νέο Οικοδομικό Κανονισμό. Ο δήμαρχος Αθηναίων στέλνει επιστολή διαμαρτυρόμενος για τους κανόνες δόμησης. Στην πόλη ένα κύμα αντίστασης στην περαιτέρω “τσιμεντοποίηση” (αυτή δεν ήταν η λέξη;) του λεκανοπεδίου ορθώνεται. 

Ταυτόχρονα, όμως, τα νοίκια έχουν πάρει την ανηφόρα. Οι τιμές των ακινήτων σκαρφαλώνουν σε μια παράλογη στρατόσφαιρα, σαν μια νέα φούσκα να φουσκώνει πάλι. Τι εκτοξεύει τις τιμές στη στρατόσφαιρα; Η ζήτηση. Τι μπορεί να ξεφουσκώσει τη ζήτηση; Η προσφορά. Τι σημαίνει η “προσφορά” όταν το προϊόν είναι σπίτια; Περισσότερα σπίτια. Δηλαδή; Τσιμεντοποίηση. Είναι ένα θέμα.

Τις απόψεις όλων των συμμετεχόντων σε αυτή τη μάχη συμφερόντων την ακούμε και τις διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες: τι λένε οι δήμαρχοι, τι λέει το ΤΕΕ, τι λέει το ΣτΕ, τι λέει το υπουργείο. Είναι όλες σεβαστές. Αυτό που δεν ακούμε είναι οι φωνές των εκπροσώπων της τελευταίας κατηγορίας συμφερόντων που θίγεται από την όλη κατάσταση: αυτής της “κοινωνικής ανάγκης για στέγαση”. Δυστυχώς δεν υπάρχει “Επιμελητήριο Ανθρώπων Που Ψάχνουν Σπίτι (ΕπΑΠΨαΣ)”. Τα συμφέροντά τους δεν λαμβάνονται και πολύ υπόψιν στο δημόσιο διάλογο, και είναι κρίμα, γιατί είναι μάλλον σημαντικότερα από τα συμφέροντα των εργολάβων ή των ιδιοκτητών μονοκατοικιών της Κηφισιάς και της Βουλιαγμένης.

Το μεγαλύτερο μέρος του αστικού ιστού χτίστηκε την περίοδο 1950-1980, με προδιαγραφές άλλης εποχής, και αυτά τα κτίρια πλέον φτάνουν στα όρια του χρόνου ζωής τους, με αποτελέσματα που βλέπουμε καθημερινά πλέον. Οι κάτοικοι τέτοιων σπιτιών αναπόφευκτα αναζητούν ολοένα και συχνότερα νέα στέγη. Έρχεται και το κράτος με καταστροφικές παρεμβάσεις/στρεβλώσεις τύπου “Golden Visa”, και η ζήτηση για σπίτια γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Έρχεται και το AirBnB και το πλήθος των διαθέσιμων ενοικιαζόμενων συρρικνώνεται. 

Τι λείπει; Η προσφορά. Ο χώρος στον οποίο μπορούν να χτιστούν σπίτια στις πόλεις είναι πεπερασμένος, γι’ αυτό οι πολεοδομικοί κανόνες που ορίζουν τι μπορεί να χτιστεί και πού είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο εργαλείο για ένα κράτος. Σε όλο τον κόσμο, λοιπόν, υπάρχει σήμερα το ίδιο πρόβλημα. Υπάρχει ζήτηση για νέα σπίτια. Οι τιμές ανεβαίνουν. Αλλά πολλά κράτη (ή οι Πολιτείες, ή οι πόλεις, ανάλογα με το ποιος έχει την αρμοδιότητα) συνηθίζουν να περιορίζουν ή να εμποδίζουν την κατασκευή νέων σπιτιών, διατηρώντας πολεοδομικούς κανόνες απαρχαιωμένους, για να διαφυλάξουν αληθινά, σημαντικά κοινωνικά συμφέροντα, ή ευτελέστερα, ιδιωτικά. 

Κι εκεί μπαίνει το κίνητρο που κρύβεται πίσω από τις επικλήσεις για “τη διαφύλαξη του χαρακτήρα” προαστίων όπως η Κηφισιά, του Παπάγου ή η Βάρη: NIMBY. Έτσι λέγεται. Πέντε αρχικά, που σημαίνουν “not in my back yard”: όχι στη δικιά μου την αυλή. Χρειάζεται να αλλάξουν οι κανόνες για να χτιστούν περισσότεροι όροφοι, περισσότερα διαμερίσματα, να αυξηθεί η προσφορά μπας και πέσουν οι τιμές; ΟΚ. Αλλά όχι εδώ. Να πάτε αλλού. Κι όταν όλοι, παντού, το ίδιο λένε, υπάρχει πρόβλημα».

             (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Η φωτογραφία που με συντάραξε...

 

«Η φωτογραφία αυτή (επάνω) με έλιωσε, με πόνεσε, με συντάραξε. Αλλά μου καθάρισε και τη σκέψη, μίλησε με τη συνείδησή μου. Η Ινάς Αμπού Μααμάρ αγκαλιάζει τη σορό της πεντάχρονης ανιψιάς της Σάλι στο νοσοκομείο Νάσερ στα νότια της Γάζας. 

Είναι 17 Οκτωβρίου, όταν ισραηλινοί βομβαρδισμοί ανταποδίδουν θάνατο στο προηγούμενο έγκλημα της Χαμάς επί ισραηλινού εδάφους. Ο φωτογράφος του Reuters Μοχάμεντ Σάλεμ βρισκόταν στο νεκροτομείο του νοσοκομείου, όπου οι πολίτες αναζητούσαν τους αγνοούμενους δικούς τους. Η εικόνα του κέρδισε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας, στον διαγωνισμό World Press Photo. Λίγες ημέρες πριν είχε γίνει ο ίδιος πατέρας. «Η φωτογραφία του κέρδισε ανάμεσα από 61.062 φωτογραφίες, 3.851 φωτογράφων από 130 χώρες. 

Η φωτογραφία αυτή ήρθε να με λιώσει. Μα και να μου στεριώσει σκέψη. Οσο εντρυφώ στην πληροφόρηση, χάνω επαφή με την καθαρή μου συνείδηση. Δεν είμαι ηγέτης λαού. Δεν αφεντεύω, ούτε αποφασίζω για την τύχη του κόσμου. Θέλω όταν βλέπω ένα παιδί νεκρό να με πονάει ως παιδί νεκρό. Ενα παιδί ορφανό να με στοιχειώνει ως παιδί ορφανό: 19.000 παιδιά έχουν μείνει ορφανά στη Γάζα. 

Οσο αναζητώ να μοιράσω δίκαιο, ξεγλιστράει ο καθαρός ανθρωπισμός μου. Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να μου σιγοψιθυρίζει στο αυτί «Δεν θέλω τον πόλεμο». Και το ντρέπομαι που μου μιλάω τόσο απλοϊκά, ως κάποιες στα καλλιστεία ενός «κάποτε» που δήλωναν κοινότοπα «Θέλω την ειρήνη στον κόσμο». Αλλά αυτό θέλω. 

Δικαιούμαι να πονάω και για τα νεαρά πλάσματα που πήγαν να διασκεδάσουν σε μια συναυλία και είναι ακόμα όμηροι. Θα μπορούσε να είναι παιδιά μου. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Δικαιούμαι να πονάω και για τους Παλαιστίνιους που ζουν γενοκτονία. Και φτάνει ο θυμός μου μέχρι τα νύχια. Για ένα σωρό θυμώνω και για άλλα τόσα πονάω. 

Δικαιούμαι να μετατοπίζω την οργή μου, τον πόνο μου, την άποψή μου αλλάζοντας θέση ξανά και ξανά… Δικαιούμαι αντανακλαστικά ανθρώπου για κάθε δράμα ανθρώπου. Αυτά μου ξεκούρδισε, μου ξεφόβισε, μου ξεκαθάρισε η φωτογραφία του Μοχάμεντ Σάλεμ. Τι σπαραξικάρδια αγκαλιά. Πώς μας κοιτάνε χωρίς να μας κοιτάνε».

                                 (Aπόσπασμα άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το protagon.gr)

 

Χωρίς... σχόλια

 

                                                                                                                             (iefimerida.gr)

Aπόψεις...

 

 

 «Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες σήμερα δεν είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς. Είναι η άνοδος του λαϊκισμού. Οσων πολιτικών δυνάμεων επικαλούνται τα δίκαια του λαού απέναντι στις ελίτ, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές. Ο λαϊκισμός χρειάζεται κάποιον εχθρό – όχι απλώς δημοκρατικό αντίπαλο. Τον δείχνει με το δάχτυλο στις κοινωνίες, όταν οι δημοκρατικές ελίτ προσπαθούν να εξηγήσουν τη στάση τους με ορθολογικά κριτήρια και στατιστικές. Είναι η αδυναμία τους και κάποτε οφείλουν να καταλάβουν ότι οι κοινωνίες, σε πείσμα του Διαφωτισμού, δεν αντιδρούν ορθολογικά. Το συναίσθημα είναι αξία του ανθρωπισμού.Το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η Ακροδεξιά. Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ο λαϊκισμός. Το σημείο εκείνο όπου η Ακροδεξιά συναντάται με την Ακροαριστερά. Κοινώς, η κοινωνική αντίδραση απέναντι στις ελίτ, ασχέτως ιστορικών ή ιδεολογικών καταβολών. Δεν επικαλούνται τον ολοκληρωτισμό ως διέξοδο. Ισως με μόνη εξαίρεση το ΚΚΕ, το οποίο είναι καταστατικά εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ομως εκμεταλλεύονται το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα», είτε αυτό έχει «δεξιές» καταβολές είτε έχει «αριστερές». Δεν έχουν σημασία οι καταβολές. Σημασία έχει η δυσανεξία απέναντι στις ελίτ που διαχειρίζονται τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες.Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτές κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Σαν να μην αντιλαμβάνονται το χάσμα που τις χωρίζει από το «λαϊκό αίσθημα», χωρίς το οποίο δεν υπάρχουν. Καταγγέλλουν την Ακροδεξιά και συμπεριφέρονται ενοχικά απέναντι στην Ακροαριστερά. Φταίει το κομβικό σημείο της μετανάστευσης; Μπορεί. Μέχρι προχθές χρέωναν τον φόβο της μετανάστευσης στην Ακροδεξιά. Κατάλαβαν άραγε ότι η μετανάστευση θα είναι το πυρηνικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής ηπείρου; Και ότι το θέμα της μετανάστευσης είναι ο κεντρικός πυρήνας της ευρωπαϊκής πολιτικής; Και εννοείται του λαϊκισμού».

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι φόβοι πως η ξηρασία του φετινού καλοκαιριού θα είναι σφοδρότερη από την περυσινή έχουν οδηγήσει την Ισπανία σε έναν άτυπο πόλεμο πολλαπλών μετώπων με επίκεντρο το νερό. Οι πισίνες των ξενοδοχείων αποτελούν το πιο πρόσφατο θέμα διαφωνίας, καθώς η χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου αγωνίζεται να βρει ρεαλιστικούς τρόπους αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης. Οι τοπικές κυβερνήσεις, που σε ορισμένες περιπτώσεις είδαν πέρυσι τις δεξαμενές τους να στραγγίζουν, είναι αναγκασμένες να καταλήξουν σε αυστηρά μέτρα για να αποφύγουν μια πιθανή λειψυδρία.

Πολιτικοί στα δεξιά του φάσματος κατηγορούν τις ορδές των «καλομαθημένων» τουριστών, ενώ οι αριστεροί έχουν βάλει στο στόχαστρο τα πολυτελή ξενοδοχεία με τις μεγάλες πισίνες. Η συντηρητική κυβέρνηση της επαρχίας της Ανδαλουσίας, στην οποία περιλαμβάνεται το διάσημο θέρετρο της Μάλαγα, επέτρεψε προσφάτως στα ξενοδοχεία να γεμίζουν τις πισίνες τους, αλλά απαγόρευσε στα σπίτια και στις μικρές επιχειρήσεις ενοικιαζόμενων δωματίων να γεμίζουν τις δικές τους.

Αντιθέτως, η αριστερή κυβέρνηση του ημιαυτόνομου κρατιδίου της Καταλωνίας επέβαλε για πρώτη φορά περιορισμούς στο νερό που μπορούν να χρησιμοποιούν τα ξενοδοχεία, μια και η περιοχή βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη ξηρασία του τελευταίου αιώνα».

                                                                                      (eleftheria.gr)

Εδώ... γελάμε

 

                                                                                      (Α.Πετρουλάκης -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Απόψεις...

  

«Υπόθεση εργασίας. Αύριο, μέσα σε ιδανικές συνθήκες, Ισραήλ και Παλαιστίνιοι κάθονται σε ένα τραπέζι για να συζητήσουν για το παλαιστινιακό κράτος. Το πρώτο θέμα που θα τεθεί, και πάντα αυτό θέτουν οι Παλαιστίνιοι, είναι το εδαφικό. Δηλαδή πώς θα ενωθεί η Γάζα με τη Δυτική Όχθη. Με άλλα λόγια, πώς θα κοπεί στη μέση το Ισραήλ. (Αφήνω στην άκρη την υπόθεση της Ιερουσαλήμ και υψωμάτων του Γκολάν που επιδεινώνουν κι άλλο το πρόβλημα).Πάω παρακάτω.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα αφορά το πάγιο ιστορικό αίτημα των Παλαιστινίων για την επιστροφή των 5.000.000 προσφύγων στις εστίες τους. Όπως είναι γνωστό η ιδιότητα του Παλαιστίνιου πρόσφυγα κληρονομείται από γενιά σε γενιά κι έτσι ο αρχικός αριθμός των προσφύγων του 1948 (περίπου 600-700.000) έφτασε στο σημερινό νούμερο.

Ένα εξίσου ακανθώδες ζήτημα είναι η αναγνώριση, εκ μέρους των Παλαιστινίων, του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει. Όσο και αν ακούγεται απλοϊκό, η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων έχει διαπαιδαγωγηθεί με την εξαφάνιση του Ισραήλ ως κρατικής οντότητας. Δύνανται οι Εβραίοι να υπάρχουν ως θρησκευτική μειονότητα μέσα στο Παλαιστινιακό κράτος. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος, η ασφάλεια του Κράτους του Ισραήλ, που ο Αραφάτ στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 τορπίλισε την επικείμενη συμφωνία, τα βρόντηξε κι έφυγε.

Και βέβαια από την άλλη την πλευρά υπάρχει το θέμα Ισραηλινών των εποίκων που έχει προσλάβει εθνική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική διάσταση, σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά είναι ανεπίλυτο. Σε αυτό το δαιδαλώδες πρόβλημα είναι εύκολο να μιλήσουμε για την εξιδανικευμένη λύση των δύο κρατών. Όμως για να συμβεί αυτό και οι δύο πλευρές - και πρωτίστως η Παλαιστινιακή - θα πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις που ακουμπούν στο ιστορικό τους DNA. Καμιά όμως εθνότητα δεν έχει τη διάθεση να αυτοακυρωθεί.

Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα της σκληρής πραγματικότητας οφείλουμε να τοποθετηθούμε. Με μια δημοκρατία που μάχεται για την εθνική της επιβίωση ή με τους μουλάδες και τους αντιπροσώπους τους που θέλουν να την εξαφανίσουν;»

                                                                  (Σ. Μουμτζής-KAΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ένας νέος που γεννήθηκε στην Ελλάδα μέσα στην κρίση και θα ενταχθεί στην αγορά εργασίας κάπου κοντά στο 2030 θα πρέπει να εργαστεί τουλάχιστον 38,5 χρόνια για να μπορέσει να συνταξιοδοτηθεί περίπου το 2070.Αν και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής θεωρείται «βιολογικό προνόμιο» και δείγμα εξέλιξης της κοινωνίας, δεν παύει να αποτελεί και μια πηγή προβλημάτων γήρανσης του πληθυσμού στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. 

Εξασφαλισμένη θεωρείται η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος έως το μακρινό 2070, σύμφωνα με τη νέα αναλογιστική μελέτη που έχει εκπονήσει η Εθνική Αναλογιστική Αρχή και έχει ήδη κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

                                                                      (Ρ. Σαλούρου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Η έκρηξη των μηδενικών και αρνητικών τιμών είναι πλέον καθημερινότητα στις ευρωπαϊκές αγορές ηλεκτρισμού, από την Ισπανία και τη Γαλλία, μέχρι τη Βουλγαρία και την Ελλάδα. Η υπερπαραγωγή πράσινης ενέργειας, κυρίως φωτοβολταϊκά, αρκεί για να καλύψει τα μεσημέρια το 100% της ζήτησης, αλλά εκείνο που εκ πρώτης όψεως, φαίνεται καλό, δηλαδή το μηδενικό τους κόστος, στην πραγματικότητα δεν είναι. 

Μηδενικές για πάνω από δύο ώρες τιμές ή αρνητικές, σημαίνουν βάσει των ευρωπαϊκών κανόνων, ότι οι συγκεκριμένοι επενδυτές δεν πληρώνονται. Δεν αμείβονται για τις συγκεκριμένες ώρες από την αγορά, αφού η τιμή του ρεύματος κοστίζει 0,00 ευρώ/MWh, ούτε και παίρνουν την «ταρίφα» που έχουν κλειδώσει με διαγωνισμούς ή άλλο τρόπο. Απλώς για τις ώρες εκείνες έχουν μηδενικά έσοδα.

Έχουμε εν λειτουργία έργα ΑΠΕ, μαζί με όσα έχουν πάρει όρους σύνδεσης, συνολικής ισχύος 27,5 GW, πάνω δηλαδή από τις προβλέψεις του Εθνικού Σχεδίου για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) για το 2030 (23,5 GW). Αν γίνουν όλα αυτά, σημαίνει ότι θα παράγουν 60 TWh ενέργειας, όταν η συνολική ζήτηση ενέργειας δεν προβλέπεται να ξεπεράσει τις 49 TWh, όση περίπου και σήμερα. 

Το πρόβλημα των μηδενικών τιμών έχει και μια άλλη διάσταση. Μια εξ αυτών αφορά το αφήγημα ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει εξαγωγέας «πράσινης» ενέργειας στην Ευρώπη.Μας προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα η Βουλγαρία, με την οποία έχουμε σύζευξη (market coupling) και αποτελεί βασικό εξαγωγικό προσανατολισμό για την ελληνική πράσινη ενέργεια.Στη γειτονική λοιπόν χώρα, ακριβώς λόγω της υπερπαραγωγής φωτοβολταϊκών και σε αυτήν, οι τιμές ηλεκτρισμού τα μεσημέρια γυρίζουν όλο και πιο πολύ σε μηδενικές ή και αρνητικές.

Έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο, όπου υπερπαράγουμε ΑΠΕ όλο και περισσότερο, οι επενδυτές δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα ωρών και ημερών με μηδενικές τιμές, για τις οποίες δεν θα πληρώνονται και στην πραγματικότητα εκεί που μιλούσαμε για εξαγωγές, πλέον έχουμε εισαγωγές. τερη στρέβλωση αφορά τον ΕΛΑΠΕ, το ταμείο απ’ όπου πληρώνονται για τη ταρίφα που έχουν «κλειδώσει» οι παραγωγοί ΑΠΕ.

Οταν οι τιμές στη χονδρεμπορική αγορά ρεύματος είναι έστω και κατά μερικά δεκαδικά υψηλότερες του μηδενός, ο επενδυτής δικαιούται στο ακέραιο όλη του τη ταρίφα του.Από που θα τη πάρει; Από τον ΕΛΑΠΕ. Είναι ένας ακόμη λόγος που το λογιστικό του έλλειμμα αναμένεται να φτάσει στα 200 εκατ. ευρώ στα τέλη του έτους, πυροδοτώντας και ταμειακά προβλήματα, είναι και αυτός».

                                                                         (Γ.Φιντικάκης- liberal.gr)

«Οι μετριοπαθείς σουνιτικές αραβικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει πλευρά εδώ και καιρό: το Ιράν είναι η κύρια απειλή για αυτές, όχι το Ισραήλ. Εξάλλου, ο ντε φάκτο ηγέτης της Σαουδικής Αραβίας «βλέπει το Ισραήλ ως ένα μοντέλο -οικονομικό, τεχνολογικό, επιστημονικό- που πρέπει να το μελετήσει, ώστε να το μιμηθεί»

                                                                                   (Protagon Team)

 

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

  

«Το Ισραήλ έχει έκταση 20.770 τετραγωνικά χιλιόμετρα και λιγότερο από 10 εκατομμύρια κατοίκους. Για σύγκριση, η Πελοπόννησος έχει έκταση 21.439 km². Το Ιράν έχει έκταση 1.648.195 km². Είναι μεγαλύτερο από όσο η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ουγγαρία και η Δανία μαζί! Είναι σχεδόν 80 φορές μεγαλύτερο από το Ισραήλ. Έχει και 88,5 εκατομμύρια κατοίκους. Όμως το Ισραήλ έχει ΑΕΠ 525 δισ. δολάρια ενώ το Ιράν 413 δισ. (2022). 

Το Ισραήλ είναι πυρηνική δύναμη και βρίσκεται στην παγκόσμια τεχνολογική πρωτοπορία, ενώ στο Ιράν ακόμα οργώνουν με βόδια. Ποιος είναι το φαβορί σ΄ αυτή τη σύγχρονη σύγκρουση του Δαυίδ με τον Γολιάθ; Θα στοιχηματίζατε έστω και ένα ευρώ στη νίκη του Ιράν; Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά; Η ψυχή και η κουλτούρα. Οι Ισραηλινοί χρηματοδοτούν εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης, ενώ οι Ιρανοί αστυνομίες φυσικής ηλιθιότητας που συλλαμβάνουν όσες γυναίκες δεν φοράν σωστά τη μαντίλα. 

Κανένας ξένος, καμμία "αποικιοκρατία" δεν φταίει που το Ιράν είναι πηγή υπανάπτυξης και ζει στον μεσαίωνα. Το θεοκρατικό του σύστημα φταίει διότι οι Ιρανοί ως άτομα είναι και ικανοί και ευφυείς και ως δυτικοποιημένοι μετανάστες διαπρέπουν. Έχουν και οι Ισραηλινοί τους φανατικούς τους, αλλά τους κρατάν στο περιθώριο. Αν κυβερνούσαν οι Χαρεντίμ το Ισραήλ, αυτοί που αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό, πόσο θα διέφερε από το Ιράν; Δεν θα υπήρχε καν. Όμως το Ισραήλ το κυβερνούν πρώην αξιωματικοί των ειδικών δυνάμεων. Το Ιράν, μουλάδες.

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον Παλαμά:  «Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα,με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.»

Το Ισραήλ το αποδεικνύει αυτό κάθε μέρα. Εμείς μπορούμε, αυτούς τους στίχους, που έγραψε ο Παλαμάς το 1915, μετά το έπος των Βαλκανικών πολέμων, να τους επικαλεστούμε σήμερα; Έχει κάτι η χώρα μας που να συνιστά "μεγαλοσύνη"; Ένα, έστω και για δείγμα;»

Κείμενο του Θάνου Τζήμερου, που έχει κατηγορηθεί για ρατσισμό και ισλαμοφοβία, από όλους τους left και fileleft που πίσω από τη μάσκα του ανθρωπισμού, είναι κατά του Ισραήλ και στηρίζουν έμμεσα τη Χαμάς και τους μουλάδες του Ιράν... έτσι ώστε να συνεχίζουν ανενόχλητοι να καταπιέζουν τους δικούς τους λαούς (και ιδιαίτερα τις γυναίκες βεβαίως βεβαίως) και να έχουν τη δύναμη αλλά και το θράσος να επιβάλουν το σκοταδισμό τους στα πέρατα της γης. 

Η παράνοια που ζούμε: Οι αριστεροί, υποτιθέμενοι προοδευτικοί, να υποστηρίζουν τις πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις του αιώνα μας.Εικόνα του φίλου, Γιώργου Φαρμάκη: Το Ισραήλ (μπλε) και η Ελλάδα (πράσινο) σε σχέση με το Ιράν (μωβ).Η #ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ_κοινότητα_πολιτών είναι με το Ισραήλ και δίπλα σε όλες τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον Ισλαμικό σκοταδισμό.

                                                    (Μ. Παπαδοπούλου- ευρωπαϊστές f/B)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                       (Α.Πετρουλάκης -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Απόψεις...

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Μια λέξη τόσο πολύ χρησιμοποιούμενη και διαδεδομένη αλλά ταυτόχρονα και τόσο άγνωστη από σημαντική μερίδα των πολιτών! Πολλοί πιστεύουν ότι Δημοκρατία είναι να ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και να κάνουμε και να λέμε ότι θέλουμε ελεύθερα και αυτό είναι όλο! Για υποχρεώσεις, όρια, υπευθυνότητα και αυτοκριτική, κουβέντα καμία! Συχνά ακούμε το κλισέ "Η Δημοκρατία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η Δημοκρατία του άλλου". Το λέμε αλλά το εφαρμόζουμε σπανίως!

Είμαι 69 ετών και μου έτυχε να δω ξώφαλτσα το ανελεύθερο καθεστώς της δικτατορίας σε μια ηλικία που δεν ήμουν πολιτικοποιημένος. Θυμάμαι έναν μεγαλύτερο από εμένα φίλο μου που τον έσπασαν στο ξύλο οι ασφαλίτες γιατί πήγε τα παπούτσια του στον τσαγκάρη, τυλιγμένα μέσα στην εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος" που ήταν το προπαγανδιστικό όργανο της Χούντας.

Δεν κατάλαβα τότε το γιατί! Μόνο στο Πολυτεχνείο κατάλαβα τι εστί βερύκοκο αλλά και αυτό αντί να γίνει σύμβολο Δημοκρατίας έγινε όχημα για πολιτικές καριέρες και πολιτική εκμετάλλευση, όπως και κάθε σημαντικό στην Ιστορία της Πατρίδας μας. 

Έτσι μετά την μεταπολίτευση χάθηκε το μέτρο! Τα πανεπιστήμια αλώθηκαν από την Αριστερά που επέβαλε την δική της δικτατορική αναρχία! Όποιος διαμαρτυρόταν ή όποια κυβέρνηση ήθελε να πάρει κάποια μέτρα. αυτομάτως ήταν χουντική! Μεγαλώσαμε με άσματα του στυλ "Είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω" και "πάρε το μαχαίρι και την ζωή μου κόψε" για ερωτικές απογοητεύσεις! Οι πατεράδες μέχρι να βαπτιστούν τα αγόρια τους, τους έδιναν ονόματα όπως ο γιατρός μου, ο δικηγόρος μου, ο μηχανικός μου και ο ψ@λαράς μου!

Σήμερα με την τραπ "μουσική"  οι νέοι διασκεδάζουν και κτυπιούνται στον χορό με στοίχους που θεωρούν το γυναικείο φύλο σκουπίδι και αντικείμενο ηδονής και τίποτε άλλο. Μετά απορούμε γιατί σήμερα βλέπουμε φαινόμενα οικογενειακής βίας , γυναικονίες, bullying!

Kαι οι γονείς; Εάν δεν τους αφορά το θέμα ή δεν τους έχει αγγίξει ακόμη, κάνουν τουμπεκί ακόμη και εάν το βλέπουν δίπλα τους! Εάν το πρόβλημα κτυπήσει την πόρτα τους, τότε ξυπνούν αλλά πάντα ψάχνουν τα αίτια βγάζοντας έξω τους εαυτούς τους!  Αναζητούν ενόχους στην κοινωνία και στα πιθανά ελλιπή μέτρα της Πολιτείας! 

Όχι, φίλοι μου, αυτό δεν είναι Δημοκρατία όπως την εννοείτε και την θέλετε. Όσο τζάμπα φαίνεται να είναι σήμερα η Δημοκρατία, τόσο πανάκριβο είναι να τη διατηρούμε ατόφια!

Τον νου μας λοιπόν στην Οικογένεια και το περιβάλλον μας και μην περιμένουμε από κανένα λαϊκιστή να τα φτιάξει όλα με ενα μαγικό ραβδί! Πονάει η πραγματικότητα αλλά που και πού ας την βλέπουμε κατάματα! Καλό θα μας κάνει!

Η σωστή Δημοκρατία μόνο από τους ίδιους τους πολίτες φτιάχνεται και συντηρείται! Η Δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα. Είναι τρόπος ζωής!

                                                 (Athanasios Kamilaris-ευρωπαϊστές f/B)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

@Ας δούμε λοιπόν το χρονικό του διορισμού του μοιραίου σταθμάρχη, που όλη η αντιπολίτευση επίσημα έλεγε μέχρι σήμερα ότι ήταν ρουσφέτι του Καραμανλή:

Στις 16/12/2019 ο σταθμάρχης υποβάλλει αίτηση μετάταξης για σταθμάρχης στην Λάρισα. (Εικόνα 1).

Στις 23/06/2020 το υπουργείο, άρα και ο Καραμανλής, απορρίπτει την αίτησή του με το σκεπτικό του εγγράφου που έστειλε στον σταθμάρχη. (Εικόνα 2 ).

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι εάν υπήρχε ενδιαφέρον από τον Καραμανλή για ρουσφέτι στον συγκεκριμένο, αυτό το έγγραφο δεν θα του είχε αποσταλεί ΠΟΤΕ. Πώς όμως τελικά διορίστηκε αυτός ο ακατάλληλος άνθρωπος;

Στις 30/05/2022 έρχεται πρός έγκριση στο υπουργείο ο νέος εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας του ΟΣΕ . ( Εικόνα 3 ).Αυτός ο κανονισμός, όπως και κάθε εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας μιας δημόσιας υπηρεσίας, συντάσσεται από το ΔΣ της υπηρεσίας και επικυρώνεται από την αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή.Στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο ΟΣΕ και η ΡΑΣ.Να σημειώσω ότι στο ΔΣ του ΟΣΕ συμμετείχε και εκπρόσωπος των εργαζομένων και δεν υπήρξε καμία ένσταση. Το υπουργείο ούτε συντάσσει ούτε και έχει την τεχνογνωσία να απορρίπτει εσωτερικούς κανονονισμούς λειτουργίας των υπηρεσιών του.Έτσι απλώς τους εγκρίνει πάντα.

Εκεί λοιπόν βλέπουμε υπογραμμισμένο, ότι έχει εξαιρεθεί ο περιορισμός της ηλικίας που υπήρχε, όχι για να κάνει ο ΟΣΕ και η ΡΑΣ ρουφέτι στον σταθμάρχη αλλά γιατί γενικά δεν υπήρξε εκδήλωση ενδιαφέροντος για σταθμάρχες στους διαγωνισμούς.Το Σωματείο εργαζομέων του ΟΣΕ έστειλε ευχαριστήριο με την υπογραφή του "πολύ" Γενιδούνια πρός τον ΟΣΕ για τις μετατάξεις. (Εικόνα 4)

Αυτή είναι όλη η αλήθεια και πιστεύω να γίνει κατανοητή εάν επικοινωνηθεί σωστά από την κυβέρνηση αλλά και όλους εμάς που δεν τολμούσαμε να ανοίξουμε το στόμα μας γιατί μας έλεγαν ότι δεν για τις οικονομίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Ετσι και στο ασφαλιστικό, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από την επίσημη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Δημογραφικό και τις δημοσιονομικές επιπτώσεις της συμμεριζόμαστε τον πόνο των συγγενών των θυμάτων και άλλα πολύ χειρότερα που δεν θέλω να αναφέρω.

                                                    (Αthanasios Kamilaris-ευρωπαϊστές f/B) 

@ Πως θα ήταν η Αθήνα αν έλεγε ο Περικλής "Ας μην κάνουμε τον Παρθενώνα, ας τα δώσουμε στους φτωχούς";

Πως θα ήταν η Ρώμη αν έλεγαν οι Ρωμαίοι "Ας μην φτιάξουμε αγάλματα και κτήρια, ας τα δώσουμε στους φτωχούς"; Πως θα ήταν χωρίς τα γλυπτά του Μπερνινι και του Ραφαήλ; Χωρίς τα έργα του ΜιχαήλΑγγελου; Χωρίς την Καπέλα Σιστινα, χωρίς τον Άγιο Πέτρο;

Τι θα ήταν η ανθρωπότητα αν ο Αλέξανδρος Φλέμιγκ έλεγε "Ας μην κάνω έρευνα για τα αντιβιοτικά, ας τα δώσω στους φτωχούς";Τι θα ήμασταν αν ο Γουτεμβέργιος έλεγε "Ας μην φτιάξω τυπογραφική μηχανή, ας τα δώσω στους φτωχούς";

Αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα, αυτό που τον εχει κάνει κυρίαρχο είδος, αυτό που τον εχει κάνει πλούσιο είναι η δημιουργικότητα του περιττού.Αν δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά να δουλεύουμε και να τα δίνουμε στους φτωχούς θα ήμασταν μια κοινωνία μυρμηγκιών. Μια τεράστια τροφοσυλεκτικη μάζα homo sapiens, ένα ακόμα είδος της γης με δραστηριότητες και σημασία ανάλογη των εντόμων.

Η ρήση "Ας μην τα δώσουμε στην Παναγία των Παρισίων, ας τα δώσουμε στους φτωχούς" δεν είναι φιλανθρωπία. Μιζέρια είναι. Καταδίκη οποιασδήποτε προόδου και δημιουργικότητας. Και στο τέλος θα ήμασταν όλοι μόνο φτωχοί.

                                            (Anagnostopoulos Georgios-ευρωπαϊστές f/B)

Ρήσεις...

 

Ειδήσεις...

 

@Χαρακτηρίστηκε ως πόλη με γυάλινους τοίχους του μέλλοντος, ένα φιλόδοξο κεντρικό στοιχείο του οικονομικού σχεδίου που υποστηρίζεται από τον διάδοχο του θρόνου Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν για να παύσει η εξάρτηση της Σαουδικής Αραβίας από το πετρέλαιο.  Τώρα, ωστόσο, τα σχέδια για τη μητρόπολη της ερήμου που είναι ντυμένη με καθρέφτες, η οποία ονομάζεται «Γραμμή» (The Line), έχουν μειωθεί, και το έργο, το οποίο προβλεπόταν να εκτείνεται σε 105 μίλια (170 χλμ.) αναμένεται να φτάσει μόλις το ενάμισι μίλι μέχρι το 2030.

@Τον χαλκό από 67 μετασχηματιστές του ΔΕΔΔΗΕ, αξίας άνω των 400.000 ευρώ, έκλεψαν 5 άτομα από περιοχές της Ξάνθης και της Ροδόπης.Σύμφωνα με ανακοίνωση της γενικής περιφερειακής αστυνομικής διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, για την υπόθεση συνελήφθησαν σε αγροτική περιοχή της Ξάνθης, 4 άτομα, σε  βάρος των οποίων σχηματίστηκε δικογραφία για διακεκριμένη κλοπή και βία κατά υπαλλήλων και δικαστικών προσώπων κατά περίπτωση. Στη σχετική δικογραφία περιλαμβάνεται επίσης ένα άγνωστο άτομο - συνεργός τους, κατηγορούμενο για διακεκριμένη κλοπή.

@Στις φλόγες παραδόθηκαν τα ξημερώματα της Δευτέρας (22/4) δύο οχήματα στα Πατήσια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η εμπρηστική επίθεση σημειώθηκε γύρω στις 5:00 το πρωί σε ΙΧ αυτοκίνητο το οποίο ήταν σταθμευμένο στην οδό Καυταντζόγλου, στη συμβολή με την οδό Σαμαρά. Ωστόσο, σοβαρές ζημιές υπέστη και ένα δεύτερο όχημα που βρισκόταν ακριβώς πίσω.

Σημειώνεται ότι οι φλόγες έφτασαν σε αρκετά μεγάλο ύψος, καθώς πήρε φωτιά ένα δέντρο το οποίο βρισκόταν δίπλα στο αυτοκίνητο όπου έγινε η εμπρηστική επίθεση και υπήρξαν υλικές ζημιές και σε διαμερίσματα της πολυκατοικίας. Παράλληλα, από την έκρηξη έσπασαν τα τζάμια σε παρακείμενο κατάστημα, ενώ απειλήθηκε να πάρει και εκείνο φωτιά.

@Η τοποθεσία ταφής του Έλληνα φιλοσόφου βρίσκεται στην Ακαδημία Πλάτωνος και η αποκάλυψη της ακριβούς θέσης έγινε μέσα από τη μελέτη των παπύρων του Ερκολάνο της Νάπολης. Την αποκάλυψη έκανε ο Graziano Ranocchia και η ομάδα του, από το Πανεπιστήμιο της Πίζας, κατά την παρουσίαση των μεσοπρόθεσμων αποτελεσμάτων του ερευνητικού προγράμματος «GreekSchools» που διεξήχθη σε συνεργασία με το Ιταλικό Εθνικό Συμβούλιο Ερευνών και την Εθνική Βιβλιοθήκη της Νάπολης. 

Η σημαντική αυτή ανακάλυψη, σύμφωνα με ό,τι έγινε γνωστό, οφείλεται στην εκ νέου ανάγνωση του παπύρου του Φιλόδημου του Επικούρειου, ο οποίος περιέχει την Ιστορία της «Ακαδημίας». Πράγματι, ανακαλύφθηκαν χίλιες περίπου νέες λέξεις.έχρι τώρα πολλοί πίστευαν ότι ο Πλάτων είχε πουληθεί ως σκλάβος το 387 π.Χ. - κατά την παραμονή του στη Σικελία - στην αυλή του Διονυσίου Α' των Συρακουσών. Οι στίχοι στον πάπυρο μιλούν και για την τελευταία βραδιά του φιλοσόφου και όχι μόνο.

                                                                    (Aπό τον ηλεκτρονικό Τύπο)

Eδώ... γελάμε