Απόψεις...

 

«Οταν συμβαίνει ένα περιστατικό βίας σε σχολείο, η αντίδραση των γονιών των εμπλεκομένων, και κυρίως του θύτη, είναι η προσπάθεια συγκάλυψής του. Φυσικά η αντιμετώπιση του ζητήματος εξαρτάται από τη βαρύτητα ή την επαναληπτικότητά του. Πρέπει να συνεκτιμηθούν όλα για την αξιολόγηση της στάσης του παιδιού (π.χ. οικονομικά προβλήματα, ανεργία, διαζύγιο). Συνήθως όμως οι γονείς αναζητούν ελαφρυντικά για το παιδί τους, προσπαθούν να μεταθέσουν την ευθύνη του παιδιού σε κάποιον άλλον, είναι επιθετικοί με τους εκπαιδευτικούς, τους ψυχολόγους, τους κοινωνικούς λειτουργούς που συνδράμουν στην αντιμετώπισή του.

Η καραντίνα, και ό,τι προκάλεσε σε ψυχολογικό και κοινωνικό πλαίσιο, ενίσχυσε την παρεμβατικότητα των γονιών στην εκπαιδευτική διαδικασία. Συχνότερο είναι το να αξιολογούν τους εκπαιδευτικούς έχοντας γνώμη για όλα. Από το εάν ο εκπαιδευτικός δίνει ασκήσεις στους μαθητές, κάνει τυχόν λάθη, από το πώς διδάσκει, πώς συμπεριφέρεται και (κυρίως) πώς βαθμολογεί. Και στην πλειονότητα των περιπτώσεων παραπονιούνται ότι το σχολείο δεν αναδεικνύει τις δεξιότητες του παιδιού, και αυτό αδικείται. Στοιχεία που ουσιαστικά κρύβουν την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους εκπαιδευτικούς – κατάσταση διαλυτική για οποιαδήποτε σχέση, η οποία εν προκειμένω επηρεάζει τη σχέση του εκπαιδευτικού με τον μαθητή.

Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ των κυβερνητικών μέτρων που εξαγγέλθηκαν από το υπουργείο Παιδείας είναι ότι οι γονείς καλούνται να υπογράψουν τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας του σχολείου του παιδιού τους, αναλαμβάνοντας ευθύνη για τις πράξεις του. Και εάν αρνηθούν, το σχολείο θα μπλοκάρει την εγγραφή του παιδιού στο σχολείο. Ενα μέτρο αληθινά πρωτοφανές για τα εκπαιδευτικά ήθη της Ελλάδας, αλλά απόλυτα σωστό, το οποίο, ας μη γελιόμαστε, υποδηλώνει το κλίμα που υπάρχει σήμερα στις σχέσεις γονιών – εκπαιδευτικών.

Η ανάπτυξη θετικού σχολικού κλίματος αποτελεί σημαντικό παράγοντα της πρόληψης και αντιμετώπισης των φαινομένων βίας, παρενόχλησης και σχολικού εκφοβισμού, και χαρακτηριστικά του υγιούς σχολικού κλίματος είναι ο αμοιβαίος σεβασμός και η συνεργασία σχολείου – οικογένειας, λέει το υπουργείο Παιδείας. 

Ο βασικός κρίκος για την επιτυχία των κυβερνητικών μέτρων περί την ενδοσχολική βία είναι η οικογένεια. Διότι από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα και μεταφέρεται στο σχολείο. Και η στάση των γονιών σε ένα περιστατικό βίας μπορεί να οξύνει την κατάσταση, να δυσχεράνει το έργο των εκπαιδευτικών, των ψυχολόγων, των κοινωνικών λειτουργών.Δεν μπορεί η οικογένεια να αρνείται πως είναι η μόνη υπεύθυνη για την ανατροφή του παιδιού της. Εκείνη, πρώτη όλων, πρέπει να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα».

                                                                       (Απ. Λακασάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Το Ισραήλ είναι η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής. Είναι η μοναδική χώρα της περιοχής στην οποία η γυναίκα δεν είναι ένα αντικείμενο που καθορίζεται από τις ορέξεις του άντρα αφέντη. Το 1969 απέκτησε γυναίκα πρωθυπουργό και η στράτευση δεν είναι μόνο αντρική υποχρέωση. Είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που η ομοφυλοφιλία δεν είναι έγκλημα αλλά μια αποδεκτή σεξουαλική επιθυμία. 

Το Ισραήλ είναι πολυπολιτισμικό και ανεξίθρησκο. Εξασφαλίζει στους κατοίκους του ελευθερία πολιτική, θρησκευτική, σεξουαλική, καλλιτεχνική και γενικά κάθε ελευθερία που στην υπόλοιπη Ανατολή την ψάχνουν με το μικροσκόπιο.αι γύρω της έχει μόνο σκοτάδι.

Στυγνές δικτατορίες και μοναρχίες στις οποίες η θέση των πολιτικών αντιπάλων είναι σε αίθουσες βασανιστηρίων, κελιά και τάφους. Θεοκρατικά ισλαμικά καθεστώτα στα οποία μια γυναίκα τιμωρείται μέχρι και με θάνατο γιατί αρνείται να φορέσει τη μαντήλα, το σύμβολο της αντρικής καταπίεσης (ναι, αυτό που υπερασπίζονται οι κατά φαντασία και ηλιθιότητα προοδευτικοί στη Δύση). Κοινωνίες τόσο βάρβαρες που αρκεί η υποψία ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος για να τον οδηγήσει σε δημόσιο λιντσάρισμα και ελεύθερη πτώση από ταράτσα. 

Χώρες που οι λέξεις ελευθερία , ανεξιθρησκεία, γυναικεία χειραφέτηση, ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμεύουν μόνο ως υλικό για πικρά ανέκδοτα.Όταν λοιπόν το Ισραήλ δέχεται επίθεση από τους βάρβαρους γείτονες του των οποίων το μοναδικό αίτημα είναι να μην υπάρχει μια τέτοια χώρα δίπλα τους (και δέχεται τέτοιες επιθέσεις κυριολεκτικά από την πρώτη μέρα της ύπαρξης του) δεν είναι απλώς ένα κράτος που δέχεται επίθεση από άλλα κράτη. 

Είναι η δημοκρατία και η ελευθερία που δέχονται επίθεση από το σκοτάδι της μισαλλοδοξίας και της στυγνής καταπίεσης. Πράγμα που σημαίνει ότι ένας εχθρός της δημοκρατίας, ένας φασίστας ή ένας κομμουνιστής, ένας θρησκόληπτος που ονειρεύεται θεοκρατικά καθεστώτα να φυλακίζουν και να εκτελούν απίστους, ένας ούγκανος που ονειρεύεται στρατόπεδα συγκέντρωσης για ομοφυλόφιλους, ένας μισογύνης που αντιλαμβάνεται τις γυναίκες ως όντα που η μόνη τους επιθυμία είναι η ικανοποίηση των ανδρικών επιθυμιών δεν μπορεί παρά να βαράει παλαμάκια στην επίθεση».

                                                                     (Μ.Βουλαρίνος-ΑΤΗensvoice)