Υπάρχουν κανόνες;

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που διαπιστώνει κανείς ότι στα πεζοδρόμια της πόλης μας δεν χωράνε να περάσουν δύο άτομα περπατώντας δίπλα-δίπλα λόγω των τραπεζοκαθισμάτων, ούτε είναι λίγες οι φορές φορές που γονείς με καροτσάκια μωρών, αναγκάζονται να κατέβουν στον δρόμο, για να μη μιλήσουμε για αναπηρικά αμαξίδια που συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια. 

Έτσι, παρατηρεί κανείς όχι μόνο σε διαφορετικές περιοχές της πόλης αλλά και στην ίδια ακριβώς περιοχή να ισχύουν -ή να μην ισχύουν καθόλου- διαφορετικοί κανόνες. Για παράδειγμα, στη Γαριβάλδη  βλέπουμε ότι τα καταστήματα τηρούν διαφορετικά μέτρα "παραχώρησης" του πεζοδρόμιου στους πεζούς. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, αλλού ελάχιστο. 

Πέραν αυτού, βλέπουμε πως και ο δημόσιος χώρος καταλαμβάνεται με τρόπο που δεν συνάδει ούτε με την εποχή ούτε με την πόλη. Μια σύγκριση με άλλες τουριστικές πόλεις είναι συντριπτική εναντίον μας. 

Τεράστιες ομπρέλες πεταμένες για μήνες στο πεζοδρόμιο, τσόχα ή πλαστικό γκαζόν πάνω σε φυσικούς λοφίσκους, παρτέρια με χορταριασμένο ντεκόρ κτλ. δίνουν μια εικόνα παρακμής εκεί που θα έπρεπε να ισχύει ακριβώς το αντίθετο.