Απόψεις...

 

«Το Ισραήλ είναι ένα ζωντανό πολιτικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο εκλογικός του νόμος της απλής αναλογικής οδήγησε σε ένα σκηνικό όπου οι ακραίοι-παλαβοί κρατούν τα κλειδιά. Οι ολιγάρχες φίλοι του Νετανιάχου έλεγξαν πλήρως το μιντιακό τοπίο. Η αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να αναδείξει έναν ισχυρό ηγέτη εδώ και δεκαετίες. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα με τον Σιμόν Πέρεζ, τον τελευταίο πολιτικό της ιστορικής γενιάς που έκτισε το Ισραήλ. Τον ρώτησα σε μια συνέντευξη εάν ήταν λάθος το γεγονός ότι επέτρεψαν σε ακραίους να αρχίσουν τους επιθετικούς εποικισμούς τη δεκαετία του 1970. Εδωσε μια ήξεις αφήξεις απάντηση, αλλά αργότερα σε μια ιδιωτική συζήτηση παραδέχθηκε ότι «αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της γενιάς μου».

Ο συμβιβασμός με τα άκρα έχει έναν μοναδικό, δηλητηριώδη, τρόπο να σε καταπίνει. Προσωπικά, πίστευα πάντοτε ότι το Ισραήλ έπεσε σε μια μαύρη τρύπα την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Γιτζάκ Ράμπιν. Τον δολοφόνησε η ανεξέλεγκτη τοξικότητα που καλλιέργησε ο Νετανιάχου και όπλισε το χέρι του δολοφόνου. Σήμερα, όμως, υπάρχει μια ασυμμετρία: από τη μία ένα πανίσχυρο κράτος και από την άλλη μια άρρωστη δημοκρατία, που δεν μπορεί να παραγάγει λύσεις. Το αδιέξοδο βαθαίνει, πάντως, μέσα στο ίδιο το Ισραήλ και τα διλήμματα θα γίνονται όλο και πιο κοφτερά για χώρες που θεωρούν ότι το αμιγώς εθνικό τους συμφέρον συγκρούεται πλέον με μια πραγματικότητα που, αξιακά και ανθρώπινα, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή».

                                                               (Αλ.Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Είναι δύσκολη η σχέση των Ελλήνων με τους δημόσιους χώρους. Για τους περισσότερους «δημόσιος» σημαίνει «κανενός», επομένως «δικός μου». Θεωρούν, λοιπόν, ότι τους επιτρέπεται να τον οικειοποιηθούν, να τον χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν, χωρίς κανένα κοινωνικό «φίλτρο», χωρίς ενσυναίσθηση για τους γύρω τους ή έγνοια για τον ίδιο τον δημόσιο χώρο. Το ίδιο συμβαίνει και με την παραλία: αδυνατούν να τη δουν ως ένα κοινό αγαθό το οποίο δικαιούνται και άλλοι να απολαύσουν. 

Αυτή η απουσία κουλτούρας δεν είναι, φυσικά, καινούργια. Εδώ και δεκαετίες –ή μήπως αιώνες;– έχει ριζώσει σε γόνιμο έδαφος: στην ελλιπή παιδεία (και από την οικογένεια, και από το σχολείο) και σε έναν ισχυρό ατομισμό που καλλιεργείται ως άμυνα απέναντι σε ένα κράτος διαχρονικά αναποτελεσματικό, συχνά και απρόθυμο, να εφαρμόσει τον νόμο.Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό: δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε, δεν συνειδητοποιούμε ότι ο δημόσιος χώρος δεν είναι απλώς «ελεύθερος» αλλά κοινός· είναι πεδίο μοιράσματος, άρα και σεβασμού. Και κάθε καλοκαίρι οι παραλίες γίνονται καθρέφτης της κοινωνίας μας, του ίδιου μας του εαυτού».

                                                                     (Τ.Επτακοίλη-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)