Απόψεις...

«Το 2010 περιόρισα δραστικά τις σχέσεις μου με το θέατρο. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι ήθελα να αποφύγω την κατήχηση που επιφύλασσαν στους θεατές οι ηθοποιοί μετά το τέλος της παράστασης. Το θέμα που προκαλούσε την οργή τους ήταν το Μνημόνιο – αυτό που είχε επιβάλει στη χώρα η κατοχική κυβέρνηση των μερκελιστών.Όπως και πολλοί άλλοι, θεωρούσα ότι οι ακτιβίστικες παρεμβάσεις τους αποτελούσαν μια απαράδεκτη, μισαλλόδοξη και βαθιά αυταρχική κατάχρηση της θέσης τους. Μας υποχρέωναν να ακούμε τις βαθυστόχαστες σαχλαμάρες τους, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Τουλάχιστον όσοι δεν είχαμε τη διάθεση να μπούμε σε έναν διαγωνισμό κραυγών και αποδοκιμασιών.

Πέρα από τον αυταρχισμό, είχα την αίσθηση ότι όλη η ιστορία, όταν δεν ήταν υποκινούμενη από την αριστερά, αποτελούσε και μια μορφή ναρκισσιστικής επίδειξης της παληκαριάς και του ασυμβίβαστου χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της. Ένα είδος θεάτρου μέσα στο θέατρο. Σε συνδυασμό με την αφέλεια των επιχειρημάτων τους, κάποιος θα μπορούσε να τη βρει ως και διασκεδαστική.

Ήταν δύσκολο φυσικά να αποφύγεις όλες τις κακοτοπιές. Θυμάμαι κατέβαινα την Εθνική Οδό με το αυτοκίνητο, όταν έπεσα σε ένα απόσπασμα των ανεκδιήγητων «Δεν Πληρώνω». Οι οποίοι δεν αρκούνταν στο να μην πληρώσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αλλά υποχρέωναν και εμάς τους υπόλοιπους να παρανομήσουμε, προπηλακίζοντάς μας και κρατώντας τα διόδια ανοικτά με το έτσι θέλω. Μετά κλαίγονταν για να τους χαρίσουν τα πρόστιμα. Επαναστάτες της φακής».

                                                                              (Π. Καψής-ATHensvoice)

«Η ΔΕΘ τελείωσε και πέρα από τα μηνύματα που μεταδόθηκαν και συνδέονται με την εγχώρια πολιτική ατζέντα, λίγα μάθαμε σχετικά με το τι ακριβώς εκτίθεται σε αυτή την περίφημη έκθεση. Η στήλη έχει αναφερθεί στην ουσιαστική απουσία λόγου ύπαρξης της ΔΕΘ, η οποία, όπως αποδείχθηκε και το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ευκαιρία να γίνουν ορισμένες δηλώσεις από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. 

Η παρακμή της ΔΕΘ ως έκθεσης προϊόντων, ιδεών, εμπορικών σχεδίων δεν αποτελεί νέο φαινόμενο. Η συζήτηση αυτή κρατάει σχεδόν 20 χρόνια και κάθε φορά η μια διαπίστωση φέρνει την άλλη, δίχως –παράλληλα– να γίνεται τίποτε, έστω για να μεταρρυθμιστεί. Η γνωστή περαντζάδα από όλες τις κοινωνικές «περσόνες», με καλογυαλισμένα αυτοκίνητα πολυτελείας, μπράβους και λοιπές χαριτόβρυτες παρουσίες, έγινε και δεν έμεινε τίποτε άλλο πέρα από την αυξημένη κατανάλωση στα μαγαζιά της παραλίας».

                                                                            (Β. Νέδος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολεία. Και φέτος, μαζί με τα καθιερωμένα μαθήματα, εισάγεται επιτέλους κάτι διαφορετικό — κάτι που θα έπρεπε να υπάρχει εδώ και δεκαετίες: το μάθημα των Οικονομικών στη Γ’ Γυμνασίου. Η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να εντάξει τη βασική οικονομική σκέψη στην υποχρεωτική εκπαίδευση αξίζει επαίνους. 

Δεν είναι συχνό το φαινόμενο μια κρατική εκπαιδευτική πολιτική να κινείται με ρεαλισμό και προνοητικότητα. Γιατί η οικονομική γνώση, σε αντίθεση με πολλά άλλα σχολικά αντικείμενα, δεν είναι μια αφηρημένη θεωρία ή ένα μέσο για πανελλαδικές επιδόσεις. Είναι εργαλείο ζωής.Από τη διαχείριση του προσωπικού εισοδήματος μέχρι τη λήψη πολιτικών αποφάσεων στην κάλπη, ο οικονομικός τρόπος σκέψης μας ακολουθεί καθημερινά».

                                                                            (Αλ.Σκούρας- liberal.gr)