Απόψεις...

 

«Ας το πάρουμε απόφαση. Διανύουμε μια περίοδο στην παγκόσμια σκηνή κατά την οποία ισχύει το «ο καθένας για τον εαυτό του». Οτιδήποτε ήταν δεδομένο το 2024 δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο σήμερα. Ούτε καν το ποιος παίρνει τις αποφάσεις. Το διαπιστώνουμε άλλωστε καθημερινά. Η Αίγυπτος, που τη θεωρούσαμε απολύτως δεδομένη φίλη και σύμμαχο, κάνει το δικό της παιχνίδι σε όλα τα μέτωπα. Ακόμη και η Γαλλία, στην οποία τόσο βασιζόμαστε, έχει ανοίξει κανάλια επικοινωνίας με την Άγκυρα. Οι ΗΠΑ είναι ένα μαύρο κουτί, καθώς είναι παντελώς άγνωστο ποιος χαράζει πολιτική στην περιοχή μας, γιατί αυτό είναι πολύ πιο πιθανό να γίνεται στο κατάστρωμα ενός σούπερ γιοτ παρά στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. 

Η Ευρώπη, το ασφαλές μας αγκυροβόλιο μετά το 1974, δοκιμάζεται και φαντάζει αδύναμη. Το Ισραήλ, στο οποίο επίσης βασιζόμασταν τα τελευταία χρόνια, δεν έχει κεφάλαιο να ξοδέψει για λογαριασμό μας και καθιστά όλο και πιο δύσκολη τη συνεργασία με άλλες χώρες. Όλα αυτά εξηγούνται, βέβαια, από τη βασική αρχή των διεθνών σχέσεων, πως δεν υπάρχουν σταθερές φιλίες, αλλά ισχύς και συμφέροντα. 

Σε αυτόν τον κόσμο που διαμορφώνεται απέναντί μας, πρέπει να νιώσουμε αυτό που νιώθει και το Ισραήλ: την εθνική μας μοναξιά. Αλλά αντί να μυξοκλαίμε κάθε φορά που διαβάζουμε μια είδηση που μας στενοχωρεί, να κάνουμε κάτι για αυτό. Ούτε η μαζοχιστική ηττοπάθεια ούτε και η μυθοπλαστική αισιοδοξία ότι σκίζουμε παντού βοηθούν.

Τι έχει κάνει το Ισραήλ για να το φοβούνται και να το λογαριάζουν όλοι; Έχει φτιάξει ασύλληπτους μηχανισμούς και μια παγκοσμίου εμβελείας αμυντική βιομηχανία. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάναμε εμείς, δηλαδή, τα τελευταία 40 χρόνια. Αλλά έχει κάνει και κάτι ακόμη, έχει «αγοράσει» και «δέσει χειροπόδαρα» την Αμερική, με αποτέλεσμα ο πανίσχυρος Τραμπ να μην μπορεί να κάνει τίποτα όταν ο Νετανιάχου τον αγνοεί επιδεικτικά. Εμείς παραμελήσαμε τη διασπορά και το λόμπι το αφήσαμε να παρακμάσει και να τελματώσει σε ανόητες έριδες. Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά; Πολύ δύσκολο».

               (Απόσπασμα άρθρου του Αλ. Παπαχελά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Πριν από μια δεκαετία, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είχε πειστεί -και επιχειρούσε να πείσει και τους υπόλοιπους- ότι η χρεοκοπία προήλθε από τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο, όπως υπαγόρευε η κοινή λογική. Τα τελευταία δύο χρόνια, άλλοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι η έκρηξη στα Τέμπη προκάλεσε το δυστύχημα, και όχι η σύγκρουση των τρένων που οδήγησε στην έκρηξη.

Αν η αιτία ήταν η σύγκρουση, οι ευθύνες βαραίνουν τους σταθμάρχες και εκείνους που τους διόρισαν και εποπτεύουν τον σιδηρόδρομο. Το πρόσφατο εισαγγελικό πόρισμα κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Αντίθετα, αν ήταν η έκρηξη που προκάλεσε τη σύγκρουση, τότε το βάρος πέφτει σε όσους επέτρεψαν τη μεταφορά πιθανών παράνομων φορτίων.

Είναι προφανές ότι ομάδες συμφερόντων καλλιεργούν θεωρίες συνωμοσίας, αξιοποιώντας την οργή και την απόγνωση συγγενών θυμάτων. Σε αυτές συγκαταλέγονται: Δικηγόροι, που κερδίζουν όσο η διαδικασία απονομής ευθυνών τραβιέται χρονικά, Πολιτικοί, που ποντάρουν στις συναισθηματικές αντιδράσεις για να πλήξουν αντιπάλους.  Επιχειρηματίες, που αισθάνονται αδικημένοι στη μοιρασιά κονδυλίων ή ελέγχονται από τη Δικαιοσύνη.

Οι πιέσεις αυτών των ομάδων να υιοθετηθούν οι δικές τους εκδοχές είναι ασφυκτικές -συχνά και απειλητικές- σε όλη τη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, δεν θα είχαν απήχηση χωρίς μια κρίσιμη μερίδα πολιτών που θεωρεί πιθανότερες τις παράλογες εξηγήσεις από τις λογικές.

Από τη χρεοκοπία του 2010 και την πανδημία έως τα Τέμπη, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κοινό μοτίβο: αντιστρέφουν αιτία και αποτέλεσμα. «Τα μνημόνια έφεραν τη χρεοκοπία», «τα εμβόλια έφεραν την πανδημία», «η έκρηξη προκάλεσε τη σύγκρουση».

Η συνωμοσιολογία δεν είναι απλώς παραλογισμός∙ είναι στρατηγική που προσφέρει νόημα, ψευδαίσθηση ελέγχου και ταυτότητα. Με απλά λόγια: η συνωμοσιολογία είναι η γραμματική του αναλφάβητου».

(Απόσπασμα άρθρου του Κ. Στούπα από το liberal.gr)