Απόψεις...

 

«Τρεις πανίσχυροι άνδρες συναντιούνται στο Πεκίνο προκειμένου να παρακολουθήσουν μια φαντασμαγορική στρατιωτική παρέλαση. Οι στρατιώτες απολύτως πειθαρχημένα στρέφουν το πρόσωπό τους στον ηγέτη Σι. Οι καλεσμένοι (Πούτιν, Κιμ Γιονγκ Ουν) επικροτούν. Στις χώρες τους απαγορεύεται ο αντίλογος. Ο πατριωτισμός έχει τη μορφή πειθάρχησης, συμμόρφωσης και υποταγής στη διαφθορά. Η θέση τους στο τιμόνι του καθεστώτος δεν αμφισβητείται. Ή, εάν υπάρξει αμφισβήτηση, η πατρική φιγούρα την εξολοθρεύει ακινητοποιώντας την ιστορία. 

Η στρατιωτική παρέλαση στο Πεκίνο μοιάζει με υπερπολυτελές παζάρι όπλων. Και αυτή η εμφάνιση του Πούτιν έχει κάτι σκηνοθετημένο. Οποιαδήποτε εμφάνισή του έχει κάτι σκηνοθετημένο, επειδή είναι σκηνοθετημένη. H καλοσυνάτη φιγούρα έχει καταστρέψει τις ζωές Ουκρανών, Γεωργιανών και κάμποσων Ρώσων διανοούμενων που δεν πήγαιναν με τα νερά του. Οι φαντασμαγορικές εμφανίσεις τ’ αποσιωπούν αυτά. Είναι καλοκουρδισμένα θεάματα που δημιουργούνται μέσα από τον κόπο πολλών παρατρεχάμενων (γίνονται πρόβες, πολυδάπανες ετοιμασίες). 

Τα απολυταρχικά καθεστώτα κατασπαταλούν τον χρόνο των απλών ανθρώπων. Εξαναγκάζουν τους υποτακτικούς τους να δαπανούν ώρες σε μαζικά θεάματα, τύπου στρατιωτική παρέλαση, επιτελεστικό κλάμα, αγκαλιές με καθεστωτικούς μπροστά σε κάμερες κλπ. Παράλληλα, οι άνθρωποι χάνουν χρόνο και ενέργεια να αυτολογοκρίνονται και να συμμορφώνονται προς τα δίκτυα διαφθοράς. Να δικαιολογούν μέσα τους όσα απαιτεί απ’ αυτούς το καθεστώς. Ένα εξουθενωτικό πανηγύρι».

                                                                     (Β.Στεργίου –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Υπό κανονικές συνθήκες (που λέγαμε και στο σχολείο) η περίπτωση Μαρινάκη για αριστερούς, κεντροαριστερούς και φιλελεύθερους θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως μείζον πρόβλημα για τους δημοκρατικούς θεσμούς, καθώς στο πρόσωπό του συγκεντρώνεται απεριόριστη εξουσία μέσω της ιδιοκτησίας (άμεσης ή έμμεσης) πολλών εφημερίδων, σειράς sites, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, καθώς και ποδοσφαιρικής ομάδας. 

Ποτέ στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέτοια συγκέντρωση ισχύος. Ίσως μόνο την περίοδο Κοσκωτά αλλά ως συμμαχία των αντίπαλων εκδοτών μάλλον, όμως, μικρότερης δύναμης από το σημερινό φαινόμενο.Προφανώς αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με θεσμικές ρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν τις δημοκρατικές ισορροπίες.Για αυτό το δημοκρατικά προφανές όμως επικρατεί σιγή ιχθύος.

Και η μεν κυβέρνηση έχει άλλοθι. Αν εισηγείτο μια σχετική νομοθέτηση θα δεχόταν ομοβροντία κριτικής πως προσπαθεί να πνίξει τις φωνές κριτικής εναντίον της, αφού εδώ και καιρό ο κ. Μαρινάκης έχει ανοίξει μια προσωπική βεντέτα με τον Κ. Μητσοτάκη, μέσω των Μ.Μ.Ε. που κατέχει αλλά ακόμα και της ποδοσφαιρικής του ομάδας (θυμηθείτε την άγρια επίθεση μετά από έναν αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού).

                                                        (Θ. Γεωργακόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)