Απόψεις...

 

«Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πως στη μεταπολίτευση απέκτησε περισσότερους αριστερούς απ’ όσους μπορεί να «χωνέψει» χωρίς να υποφέρει από δυσπεψία. Οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για τη μισθολογική καχεξία της χώρας, συνήθως ασκούν δριμεία κριτική και επιβιώνουν πολιτικά, υποσχόμενοι πως θα συνεχίσουν να μοιράζουν χρήματα που δεν υπάρχουν· όπως ακριβώς δρομολόγησε τη χρεοκοπία ο Ανδρέας Παπανδρέου και υλοποίησε βάζοντας το τελευταίο καρφί ο Κώστας Καραμανλής την περίοδο 2004-2009.Οι ίδιοι που πριν από 10-15 χρόνια καθυστερούσαν τις μεταρρυθμίσεις που θα επέτρεπαν στη χώρα την ταχεία ανάταξη από τη χρεοκοπία, σήμερα δυσανασχετούν επειδή η Ελλάδα έχει κατέλθει σε μια από τις χαμηλότερες μισθολογικές κλίμακες της Ευρώπης.

Οι πολιτικοί, που είναι βέβαιο πως αν έρθουν στην εξουσία οι μισθοί θα ακολουθήσουν ανάστροφη πορεία, κατηγορούν σήμερα τους αντιπάλους τους για την αργή μισθολογική αύξηση. Απύθμενη η υποκρισία των πολιτευτών και άβυσσος η «στραβομάρα» αυτών που τους ακολουθούν.  Πριν από λίγες μέρες ο οίκος Wood & Co δημοσίευσε έκθεση για την ελληνική οικονομία, στην οποία εμφανίζεται αισιόδοξος για την πορεία του ελληνικού χρέους, εκτιμώντας πως θα μειωθεί στο 101,3% του ΑΕΠ το 2030, έναντι κυβερνητικής πρόβλεψης για 120%. Υπάρχει επίσης σχέδιο πρόωρης εξόφλησης του Greek Loan Facility (GLF) έως το 2031, δέκα χρόνια νωρίτερα».

                                                                             (Κ. Στούπας-liberal.gr) 

«Η παραδοχή του Φρίντριχ Μερτς ότι η Γερμανία «ζει πάνω από τις δυνατότητές της» δεν είναι απλώς μια πολιτική ατάκα. Είναι η κραυγή αγωνίας μιας χώρας που πίστευε ότι η ισχυρή βιομηχανία και τα εξαγωγικά της πλεονάσματα μπορούσαν να κρύβουν για πάντα την τρύπα του ασφαλιστικού. Σήμερα, το 31% του ΑΕΠ κατευθύνεται σε συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Το ετήσιο κόστος ξεπερνά τα 400 δισ. ευρώ και προβλέπεται ότι σε λίγα χρόνια θα αναλογεί ένας συνταξιούχος για κάθε δύο εργαζόμενους. Αν αυτό είναι το μέλλον της Γερμανίας, μπορούμε να φανταστούμε τι περιμένει την Ελλάδα. Η Ευρώπη οικοδόμησε το κοινωνικό της κράτος πάνω σε μια υπόθεση που πλέον κατέρρευσε: ότι οι γενιές των εργαζομένων θα είναι πάντοτε αρκετές για να συντηρούν τις γενιές των συνταξιούχων. Το λεγόμενο «pay-as-you-go» σύστημα βασίζεται ακριβώς σε αυτή την αναδιανεμητική λογική. Όσο περισσότεροι νέοι εισέρχονται στην αγορά εργασίας, τόσο πιο άνετα χρηματοδοτούνται οι παλαιότεροι. 

Όμως η ήπειρος γερνάει. Οι γεννήσεις μειώνονται. Η «πυραμίδα του πληθυσμού» έχει γίνει πλέον κλεψύδρα. Η Γερμανία με τη δημογραφική της υποχώρηση και την αδυναμία ένταξης εκατομμυρίων μεταναστών στην αγορά εργασίας είναι απλώς το προειδοποιητικό καμπανάκι. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Με δείκτη γονιμότητας από τους χαμηλότερους παγκοσμίως και με νεανικό πληθυσμό που μεταναστεύει, η χώρα μας δεν έχει καμία ελπίδα να στηρίξει επ’ άπειρον ένα γενναιόδωρο αναδιανεμητικό ασφαλιστικό. Η ψευδαίσθηση ότι «το κράτος κάπως θα βρει λεφτά» είναι αυτοκτονική. Το κράτος δεν «βρίσκει». Το κράτος παίρνει. Και όταν οι παραγωγικοί πολίτες λιγοστεύουν, παίρνει από ολοένα μικρότερη βάση».

                                                                      (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)