Aπόψεις...

 

«Ένα κρίσιμο ερώτημα πρέπει να απαντηθεί: «Μυαλά έχουμε, έρευνα γιατί δεν έχουμε;». Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικά μυαλά σε πολλούς τομείς, εντός αλλά και εκτός Ελλάδος. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να βρίσκεται πολύ χαμηλά στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες λίστες. Σπουδαίοι επιστήμονες έχουν εκφράσει την αγωνία τους για το μέλλον της έρευνας στην Ελλάδα, πολλές φορές μέσα και από τις στήλες της «Κ». Προσφάτως, αποκαλύφθηκε το πόσο αδιαφανής και πρόχειρη ήταν η αξιολόγηση προτάσεων για ερευνητικό έργο. Ήταν ένα κλασικό παράδειγμα του πώς το εγχώριο πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται και αυτόν τον τομέα. Θα ήταν πολύ ευτυχισμένο αν μπορούσε να δημιουργήσει μια ΔΕΚΟ για την έρευνα, όπου οι αξιολογητές θα είναι «δικά μας παιδιά», οι αξιολογήσεις ελεγχόμενες και το προϊόν αποτέλεσμα κάποιου νταραβεριού. 

Τα συνεχή SOS που εκπέμπουν στιβαρές προσωπικότητες εντός και εκτός Ελλάδος μοιάζει να μην εισακούονται. Αντιλαμβάνομαι την πίεση κομματικών και συντεχνιακών συμφερόντων, που θέλουν την έρευνα σαν ένα ακόμη «μαγαζάκι». Βρίσκουν πάντοτε, άλλωστε, πειστικά επιχειρήματα, νομικά και πολιτικά, που σαγηνεύουν και οδηγούν στο τέλμα. Και ξέρουμε καλά σε αυτό τον τόπο πως η έρευνα και η καινοτομία χρειάζονται τη στήριξη και τα χρήματα, αλλά όχι τον παραλογισμό της απόλυτης ταύτισης με ένα υπουργείο ή το Δημόσιο γενικά».

                                                                 (Αλ. Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Το να ανέβει μια κακή παράσταση αρχαίου δράματος δεν χάλασε ο κόσμος. Το να ανεβαίνουν κακές παραστάσεις επί σειρά ετών χάλασε ο κόσμος. Το να ακούς το κοινό να σου λέει ότι του άρεσε πολύ αυτό που είδε, παρότι δεν πολύ κατάλαβε αυτά που έβλεπε, είναι θλιβερό, και το να διαβάζεις διθυραμβικές κριτικές και σχόλια για τέτοιες παραστάσεις είναι η αποσύνθεση του θεάτρου. 

Είδα πρόσφατα τρεις παραστάσεις αρχαίου δράματος, την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, την Αντιγόνη του Σοφοκλή (όχι του Ούρλιχ Ράσε) και την Ανδρομάχη του Ευριπίδη. Και οι τρεις είχαν τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αναφέρει ο Κουν, και επιπλέον χωρίς πάθος και χωρίς συγκίνηση. Όταν απουσιάζει η ανθρώπινη συγκίνηση στις παραστάσεις του αρχαίου δράματος, σημαίνει πως ο σκηνοθέτης δεν είναι ικανός να νιώσει τις ευαισθησίες του έργου, ή οι ηθοποιοί δεν είναι ικανοί να τις αποδώσουν, ή και τα δυο μαζί».

                                                                (Α. Μανωλικάκης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Έχω την εντύπωση πως η επίκληση της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου αποτελεί το καταφύγιο όλων αυτών που αισθάνονται υποχρεωμένοι να πουν κάτι, ενώ επί της ουσίας δεν έχουν να πουν τίποτα. Σήμερα, για να μιλήσω με μαρξιστική ορολογία, το πρόβλημα δεν βρίσκεται κυρίως στην οικονομική βάση, αλλά στο πολιτικό εποικοδόμημα. Με την υπάρχουσα κρατική δομή, που για να λειτουργήσει απαιτεί την ύπαρξη 770.000 δημοσίων υπαλλήλων, δεν μπορούμε να μιλούμε ούτε καν για τον δημοκρατικό καπιταλισμό του Τσίπρα.

Υ.Γ.: Επειδή διαβάζω για το οικονομικό θαύμα της Πολωνίας. Στην Πολωνία δεν άλλαξε το παραγωγικό μοντέλο. Άλλαξε το πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς και οικοδομήθηκε εκ θεμελίων ένα νέο σύστημα – πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό. Στην Ελλάδα χρειάζεται να γίνει μια τομή στη συνέχεια και αυτό είναι το δύσκολο».

                                                                    (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)