Έχουμε φτάσει δυστυχώς ως πόλη σε μια ιδιότυπη «κανονικότητα
της ασυδοσίας». Οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει ένα σπρέι, να γράψει ό,τι του
κατέβει, να μουτζουρώσει στάσεις, πινακίδες, ιστορικά κτίρια, αγάλματα — και να
φύγει ήσυχος, χωρίς συνέπειες. Δεν είναι απλώς θέμα αισθητικής· είναι ζήτημα
πολιτισμού, σεβασμού του δημόσιου χώρου και λειτουργίας του κράτους γενικότερα.
Μια πόλη με βανδαλισμένα μνημεία και πινακίδες που δεν
διαβάζονται, μουτζουρωμένη, δυσλειτουργική, που δείχνει εγκατάλειψη και αδιαφορία είναι όμηρος μιας μειοψηφίας που επιβάλλει την ασχήμια της εις βάρος όλων. Και η
ευκολία με την οποία γίνεται αυτό έχει
αιτία: μηδενική πρόληψη, μηδενική αποτροπή, μηδενική συνέπεια. Και όσο Πολιτεία και Δήμος κλείνουν τα μάτια, η εικόνα
της θα γίνεται όλο και πιο τριτοκοσμική. Η αστυνομία δεν βλέπει, ο Δήμος δεν
προλαβαίνει, και οι πολίτες έχουν απλώς συνηθίσει. Και το πιο προκλητικό; Η
απόλυτη ατιμωρησία. Οι γνωστές δικαιολογίες όμως δεν πείθουν πια κανέναν.
Το να θεωρείται ο βανδαλισμός πταίσμα και όχι σοβαρό έγκλημα, το να μην έχει συλληφθεί ποτέ κανένας, κάνει τους
νέο-βάνδαλους να δρουν ακόμη και μέρα μεσημέρι. Δεν είναι λοιπόν ότι δεν μπορούν,
είναι ότι δεν θέλουν. Γιατί αν υπήρχε βούληση θα είχαμε κάμερες, πρόστιμα,
κοινωφελή εργασία για αποκατάσταση ζημιών, ακόμα και άμεσες συλλήψεις. Αλλά
είναι πιο βολικό να συνηθίζουμε στην ασχήμια παρά να την αντιμετωπίζουμε. Κι
έτσι, η απουσία αντίδρασης στέλνει ένα σαφές μήνυμα: «Αν θέλεις, μουντζούρωσε.
Δεν θα σε πειράξει κανένας».
Σε άλλες χώρες, ο βανδαλισμός τιμωρείται με πρόστιμα, συλλήψεις
ή και υποχρέωση αποκατάστασης των ζημιών. Εδώ, είναι απλώς μέρος της αστικής
μας ταυτότητας. Κι έτσι η ασχήμια θριαμβεύει εις βάρος όλων μας.
Η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70–’80 ήταν το απόλυτο παράδειγμα αστικής παρακμής: βανδαλισμένα μετρό, γκράφιτι παντού, φόβος, ανομία. Κι όμως, μέσα από μια στρατηγική «μηδενικής ανοχής» σε λίγα χρόνια άλλαξε εικόνα και σήμερα θεωρείται μια από τις πλέον όμορφες και ασφαλείς πόλεις στον κόσμο με τεράστια επισκεψιμότητα.
Κι αν το κατάφερε μια μεγαλούπολη εκατομμυρίων κατοίκων με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, γιατί να μην το καταφέρουμε εμείς με τους 100.000 κατοίκους; Η απάντηση είναι απλή: γιατί ΔΕΝ υπάρχει βούληση. Εδώ έχουμε μια ιδιότυπη κουλτούρα ανοχής στα πάντα. Ό,τι κι αν γίνει, το αφήνουμε να περάσει: «Δεν βαριέσαι…». Κι έτσι, η ασχήμια γίνεται μέρος της καθημερινότητας.
Οι χουλιγκάνοι της τοπικής ομάδας ποδοσφαίρου έχουν τη μερίδα του λέοντος. Έχουν μουντζουρώσει τα πάντα και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Είδατε κάποιες ενέργειες αποτροπής; Είδατε μήπως τους ιθύνοντες της ομάδας ή του Δήμου να τους τοποθετούν απέναντι, στους εχθρούς της ομάδας, αφού στην ουσία τέτοιοι είναι; Εκτός κι αν τη βρίσκουν με την κατάσταση και τους προμοτάρουν κιόλας. Στο τέλος δεν θα μείνει τίποτε αβανδάλιστο, και τότε θα μπορούν όλοι να καμαρώνουν…
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου