Απόψεις...

 

 «Το παιχνίδι σοβάρεψε και «χόντρυνε» όταν με την «Ελένη» ασχολήθηκε το Χόλιγουντ, διότι άλλο είναι ένα βιβλίο και άλλο μια κινηματογραφική ταινία. Τότε επιστρατεύθηκαν τα γνωστά μέσα και βοηθούσης και της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ –η οποία όμνυε στο όνομα των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων»– η ταινία είχε ζωή πέντε ημερών στις αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες. Στη συνέχεια, ούτε η ιδιωτική τηλεόραση ούτε φυσικά και η Δημόσια ασχολήθηκαν με το θέμα. Είχε μπει στην index librorum prohibitorum. 

Η ορθόδοξη Αριστερά και σήμερα παραμένει δυσανεκτική στο διαφορετικό και η λογική του αποκλεισμού και της φίμωσης του Αλλου εξακολουθεί να επιβιώνει. Η πολιτική επικαθορίζει τα πάντα, συντρίβοντας προσωπικότητες και προσόντα. 

Η περίπτωση της Γλυκερίας είναι χαρακτηριστική, σημειωτέον μάλιστα πως δεν ήταν καταχωρισμένη στο μητρώο των απολίτικων καλλιτεχνών. Για να τιμωρηθεί παραδειγματικά – «παραδειγματικά» έχει μεγάλη σημασία διότι δείχνει ποιος κάνει το κουμάντο– κινητοποιήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός που έδρασε μέχρι και στο τελευταίο πανηγύρι στο οποίο θα τραγουδούσε η καλλιτέχνις. Και αυτή, με μια άκρως επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή πενήντα ετών, κατάλαβε πόσο μόνη και αβοήθητη έμεινε από φίλους και στενούς συνεργάτες, που δεν θέλησαν να τα βάλουν με ένα Κόμμα το οποίο, συν τοις άλλοις, εκτελεί και καθήκοντα καλλιτεχνικού ιμπρεσαρίου. Προσφέρει πίστα και κοινό σε μετριότητες με μόνο προσόν την κομματική αφοσίωσή τους.

Στις ταραγμένες εποχές, η φυσική εξόντωση των «αντιδραστικών» ήταν το βασικό τους όπλο. Μετά τον μεταπολιτευτικό εξαγνισμό τους αρκούνται, εφ’ όσον δύνανται, στην ηθική και επαγγελματική εξόντωση όσων παρεκκλίνουν από τις κόκκινες γραμμές του Κόμματος».

                                                             (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους : σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των θυμάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων κυμαίνεται μεταξύ 80 και 100 εκατομμυρίων θανάτων, μια εκτίμηση η οποία, αν και εξακολουθεί να προκαλεί συζητήσεις μεταξύ των ιστορικών, είναι αναμφισβήτητη. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι πολιτικές εκκαθαρίσεις και οι λιμοί υπήρξαν, σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη του παγκόσμιου κομμουνισμού, τα προτιμώμενα όπλα της εγκληματικής επιχείρησης καθεστώτων που επικαλούνται τον μαρξισμό-λενινισμό.

Από την ΕΣΣΔ μέχρι την Κίνα, από την Καμπότζη μέχρι την Κούβα, μεταξύ άλλων, από τις αδελφές χώρες της Σοβιετικής Ένωσης στην καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης, μέχρι τις δικτατορίες στην Αφρική, όπως η Αιθιοπία, η οποία ακολούθησε το μονοπάτι της Μόσχας, οι πρωταγωνιστές του κομμουνισμού, εκτός από τα αποδεδειγμένα εγκλήματά τους, ίδρυσαν επίσης κράτη που απαγόρευαν κάθε δημοκρατική ζωή και αρνούνταν όλες τις ατομικές ελευθερίες. Η ιστορική πραγματικότητα δεν είναι αμφισβητήσιμη, παρόλο που γεωγραφικές και πολιτισμικές αποχρώσεις διαφοροποιούσαν τις πρακτικές άσκησης εξουσίας. 

Ηταν η ίδια η άρνηση των πιο θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη ενός συστήματος του οποίου η εσχατολογική αποστολή ήταν υποτίθεται να ενοποιήσει την ανθρωπότητα για την επίτευξη ενός απόλυτου αγαθού : ισότητα και ίση ευτυχία για όλους και φίμωση ή εκκαθάριση όσων δεν συμφωνούσαν και δεν συμμορφώνονταν με την ιδέα της ευτυχίας που η κεντρική διοίκηση καθόριζε και επέβαλε.

Παρά τον τρομακτικό αριθμό θυμάτων και την οικονομική και πολιτική καταστροφή που προκάλεσε, η κομμουνιστική πρόταση όχι μόνο παραμένει ακόμα ανεκτή στον δημόσιο λόγο αλλά θεωρείται και «δημοκρατική» παρά το αιματηρό παρελθόν και παρόν της».

                   (Le Journal du Dimanche25/8/25 -    via Babis Georges Petrakis)