Aπόψεις...

 

«Εννοείται, ότι ουδείς ισχυρίζεται ότι το δικαίωμα στην απεργία δεν είναι ιερό. Απλά ισχυρίζομαι, ότι η κατάχρηση της απεργίας από την ΑΔΕΔΥ, εδώ και δεκαετίες, πλήττει την ίδια την κοινωνία, που την πληρώνει. Όπως, ισχυρίζομαι ότι η υπόθεση έχει καταστεί ανίατη ασθένεια, από εκείνους τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν «ευαγγέλιο» το άτυπο «moto» «δεν δουλεύω, δεν αξιολογούμαι, δεν με ακουμπάει κανείς».

Χθες είχαν απεργία πάλι.Προσέξτε: Δεν απεργούσαν οι γιατροί που «πολεμάνε» ολημερίς κι ολονυκτίς στο ΕΣΥ, ούτε οι νοσηλευτές που κρατούν όρθια τα νοσοκομεία με μισθούς μικρότερους από υπαλλήλους ΔΕΚΟ. Αυτοί δεν έχουν την πολυτέλεια για «επαναστάεις».Είχε απεργία όμως η ΑΔΕΔΥ. Γιατί;Επειδή η κυβέρνηση τόλμησε να φέρει πειθαρχικό δίκαιο. Δηλαδή το αυτονόητο: ότι κάποιος που δεν κάνει τη δουλειά του θα έχει συνέπειες. Κι αυτό για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές τους, αποτελεί …σκάνδαλο! 

Η ΑΔΕΔΥ βαφτίζει το νέο πλαίσιο «αιτία πολέμου». Με ποιον πολεμάει; Με την κοινωνία που πληρώνει τους μισθούς τους; Με τον πολίτη που περιμένει σε ουρές; Με τον φορολογούμενο που σέρνεται από γραφείο σε γραφείο; Αυτός είναι ο εχθρός. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ΑΔΕΔΥ δεν εκπροσωπεί πλέον τους εργαζόμενους του Δημοσίου που μοχθούν. Εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό της: μια μικρή κάστα αδιάφορων και επαγγελματιών του χαβαλέ. 

Κι αν αναρωτιέστε γιατί αντέχει τόσα χρόνια αυτό το μόρφωμα, η απάντηση είναι απλή: τα κόμματα. Όλα ανεξαιρέτως. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και φυσικά πρόθυμοι «γαλάζιοι κομμουνιστές», που υποθάλπουν. Η ΑΔΕΔΥ άλλωστε, υπήρξε πάντα βολικό εργαλείο: κατεβάζει απεργίες όταν χρειάζεται, εκδίδει ανακοινώσεις με τα γνωστά κλισέ («οδοστρωτήρας», «αντεργατικό», «λαίλαπα») και στο τέλος όλοι κάνουν πως συγκινούνται για το «ιερό δικαίωμα». Μια βολική συναλλαγή: οι συνδικαλιστές μένουν ανέγγιχτοι, τα κόμματα δεν χάνουν ψήφους.

Η αλήθεια όμως είναι σκληρή: η ΑΔΕΔΥ απεργεί όχι για την εργασία, αλλά για την ατιμωρησία. Όχι για το δικαίωμα στη διεκδίκηση, αλλά για το δικαίωμα στο τίποτα. Στο τέλος όμως, οι μάσκες πέφτουν. Ήδη έχουν πέσει. Και αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τον ανίκανο υπάλληλο, είναι ο ανίκανος υπάλληλος που θεωρεί τον εαυτό του και… επαναστάτη».

                                                            (Ν.Γ. Σακελλαρόπουλος-emvolos.gr)

«Όπως μας λένε οι επιστήμονες, αυτό που συμβαίνει στον πυρήνα του Ηλίου, χρειάζεται από χίλια, έως ένα εκατομμύριο χρόνια για να φτάσει στην επιφάνειά του.Το ίδιο συμβαίνει και με την Αλήθεια. Είναι ένα πράγμα πανάλαφρο που τελικά, όσα βαρίδια κι αν προσπαθήσουν να της κρεμάσουν κάποιοι, αργά ή γρήγορα θα ανέβει στην επιφάνεια.

Στην περίπτωση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή 57 αθώων συνανθρώπων μας, η προσπάθεια να κρεμαστούν πολιτικά, οικονομικά και αντιεπιστημονικά βαρίδια στην Αλήθεια κράτησε πάνω από ένα χρόνο, όπου διάφοροι αυτόκλητοι επαγγελματίες κριτές της Κοινωνίας μας έκαναν τα πάντα για να προσαρμόσουν την Αλήθεια στο αφήγημα που θα τους εξυπηρετούσε περισσότερο, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά.

Το Ψέμα είναι μία κατάσταση υψηλής εντροπίας, υπό την έννοια ότι για να το αποδομήσεις χρειάζεσαι πολύ μεγαλύτερη ενέργεια και κόπο από αυτήν που χρειάζεσαι για να το δημιουργήσεις. Και δυστυχώς, ένα μεγάλο κομμάτι της Κοινωνίας μας έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιρρεπές, τόσο στο ψέμα, όσο και στις θεωρίες συνωμοσίας όλων αυτών που διαχειρίζονται την Κοινή Γνώμη. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή, κάποιοι εξ αυτών θα κληθούν από τη Δικαιοσύνη για να απολογηθούν για την προσπάθεια διάλυσης της Κοινωνίας μας».

                                                                                  (Κ.Κάπος-liberal.gr)