Απόψεις...

 

«Η δολοφονία του Charlie Kirk δεν είναι απλώς έγκλημα. Είναι καμπανάκι για μια Δύση που εθίζεται στην πολιτική απανθρωποποίηση. Στις ώρες και τις μέρες που ακολούθησαν, η αμερικανική Αριστερά δοκιμάστηκε. Και απέτυχε. Αντί για μια καθαρή, χωρίς αστερίσκους καταδίκη, είδαμε τρεις εκδοχές του ίδιου προβλήματος: πανηγυρισμό για τον θάνατο, «ευπρεπή» δαιμονοποίηση του θύματος, και δειλή σιωπή απέναντι στους δικούς της υπερβάλλοντες ζήλου. Όλα αυτά, ενώ ο φερόμενος ως δράστης οδηγείται στη Δικαιοσύνη με βαρύτατες κατηγορίες και οι εισαγγελείς προαναγγέλλουν διεκδίκηση θανατικής ποινής. 

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Μόνο ευθύνη. Η χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς δεν είναι επικοινωνιακή στην προκειμένη περίπτωση, είναι υπαρξιακή. Θα μπορούσε να πει στην Αμερική και στη Δύση: «Σταματάμε εδώ. Κανένας νεκρός για τις ιδέες του». Δεν το έκανε. Και έτσι ενίσχυσε τον κυνισμό, βάθυνε τις χαράδρες, άφησε το δηλητήριο να κυλήσει. Αν θέλουμε να υπάρξει αύριο στο οποίο μπορούμε να διαφωνούμε, πρέπει να επαναφέρουμε το παλιό, απλό όριο: αντίπαλοι, όχι εχθροί. Πολίτες, όχι στόχοι. Χωρίς αυτό, κάθε επόμενη δολοφονία θα είναι απλώς το επόμενο επεισόδιο σε μια άρρωστη, ατελείωτη σειρά».

                                                                             (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

«Αποτέλεσμα της αδιαφορίας του ελληνικού κράτους (δηλαδή των ελληνικών κυβερνήσεων) είναι το ένα τέταρτο, το 25%, των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών να παίρνει άδεια με το που διορίζεται. Ο ένας στους τέσσερις συμπολίτες που ζητούν δουλειά εκπαιδευτικού από το ελληνικό δημόσιο, μόλις παίρνει τη δουλειά βρίσκει τρόπο να μην πάει να κάνει τη δουλειά που ζήτησε. Και φυσικά τα καταφέρνει αφού, όπως όλοι ξέρουμε, η βασική δουλειά του δημοσίου δεν είναι να εξυπηρετεί όλους τους πολίτες αλλά τους διορισμένους σε αυτό».

                                                                      (M.Βουλαρίνος-ATHensvoice)