Απόψεις...

 

«Θεωρώ απίθανο η γαλλική κοινωνία να ανεχτεί τη νέα κυβέρνηση να λάβει μέτρα πάνω από 40 δισ. ευρώ, προκειμένου απλώς να μειώσει το έλλειμμα, όχι να το εξαλείψει. Το πλέον πιθανό είναι να περάσουν μερικοί μήνες μέχρι οι οικονομικές εξελίξεις να επιβάλουν πρόωρες προεδρικές εκλογές. Όποιος και να τις κερδίσει, είτε το λαϊκίστικο μέτωπο της αριστεράς είτε της δεξιάς, θα είναι αναγκασμένος να πάρει πολλαπλάσια μέτρα από αυτά που προσπαθούν να λάβουν τώρα οι κεντρώοι, τους οποίους επικρίνουν και τα δύο άκρα. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν βγαίνουν. Εμείς τα ζήσαμε την περασμένη δεκαετία με το συνονθύλευμα των «Τσιπρο-Καμένων». Όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον του συστήματος που υποτίθεται πως το αντιπροσωπεύει η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά επί της ουσίας είμαστε όλοι μας. Γιατί; 

Η απάντηση είναι εύκολη: αν είσαι Έλληνας, Γάλλος ή Γερμανός, έχεις ευρώ στην τσέπη, ένα διαβατήριο που μπορείς να περάσεις τα σύνορα 150 χωρών χωρίς βίζα και μια μηνιαία σύνταξη όσο το ετήσιο εισόδημα στα 2/3 του πλανήτη, είσαι του Συστήματος. Παρακολουθώ και τα λιντσαρίσματα πολιτικών στο Νεπάλ. Στο Νεπάλ, το πλήθος ξεσπά πάνω στην ακροαριστερή νομενκλατούρα: λιντσάρει πολιτικούς, λεηλατεί σπίτια, γκρεμίζει τα σύμβολα μιας εξουσίας που μιλούσε για ισότητα και ζούσε με προνόμια. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, μία κοινή εικόνα: ο λαός απέναντι στην εξουσία. Κι όμως, χωρίς εναλλακτικό σχέδιο. Χωρίς θετικό όραμα, μόνο η έκρηξη του θυμού. 

Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω; Τα κοινωνικά δίκτυα. Στο Νεπάλ, τα παιδιά της κομμουνιστικής νομενκλατούρας δεν έκαναν απλώς χρήση των προνομίων τους, τα μετέτρεψαν σε θέαμα. Πολυτελή αυτοκίνητα, designer ρούχα, διακοπές σε resort έγιναν stories στο Instagram και βίντεο στο YouTube. Κάθε ανάρτηση λειτουργούσε ως υπενθύμιση της αδικίας, κάθε like γινόταν σταγόνα φθόνου που γέμιζε το ποτήρι. Όταν το καθεστώς επιχείρησε να κλείσει τα κοινωνικά δίκτυα, ήταν ήδη αργά. Μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου ή του Καντάφι σαν το πιο σκληρό τέλος πολιτικού στη νεότερη ιστορία. Η εικόνα του υπουργού Οικονομικών του Νεπάλ, λιντσαρισμένου και γυμνού, να πετιέται στο ποτάμι, τις ξεπερνά όλες».

                                                                                (Κ. Στούπας-liberal.gr)

 «Τον λένε ακροδεξιό. Τι σημαίνει η λέξη «ακροδεξιός»; Ας πούμε ότι είναι κάποιος που δεν είναι αριστερός και, όπως ο κ. Πλεύρης απαιτεί οι «παράτυποι» μετανάστες να καλούνται από τούδε και εις το εξής παράνομοι. Ήταν υποστηρικτής του Τραμπ και υπερασπίστηκε την εισβολή στο Καπιτώλιο από τους βλαμμένους οπαδούς του. Ήταν εναντίον των αμβλώσεων, εννοείται κατά του εμβολιασμού του πληθυσμού και λέγεται πως είχε οργανώσει ένα δίκτυο που παρακολουθούσε τη διείσδυση της woke κουλτούρας στα πανεπιστήμια. 

Οι οπαδοί της woke κουλτούρας δεν χρειάζονται τέτοια δίκτυα. Κυριαρχούν στις πανεπιστημιακές κοινότητες της Αμερικής. Τον έλεγαν ακτιβιστή. Στα ελληνικά «ακτιβιστής» είναι κάποιος ο οποίος φωνάζει ρυθμικά συνθήματα, κλείνει δρόμους και πετάει μολότοφ στους ταλαίπωρους αστυνομικούς. Αυτός δεν έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά. Οργάνωνε ομιλίες σε πανεπιστήμια για να επιχειρηματολογήσει για τις ιδέες του και κρίνοντας από το πλήθος πρέπει να ήταν ικανός ρήτορας. Οι δραστηριότητές του διεκόπησαν απότομα, μαζί με τη ζωή του, όταν κάποιος τον πυροβόλησε θανάσιμα. Κοινώς, πλήρωσε με τη ζωή του για τις ιδέες του. 

Αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι διαφωνώ με τα περισσότερα από όσα υποστήριζε ο Τσάρλι Κερκ. Αν όχι με όλα. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος άνθρωπος δολοφονείται για τις ιδέες του. Δεν είναι ιστορική πρώτη. Η Ιστορία των Πολιτισμών είναι γεμάτη από τέτοια επεισόδια. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι ότι πιστεύαμε πως οι δημοκρατίες μας είχαν βοηθήσει τις κοινωνίες μας να εξορίσουν τη μισαλλοδοξία από τις συνθήκες της συνύπαρξής μας. Η μισαλλοδοξία είναι ψυχικό σύνδρομο και είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. 

Πολλοί θεωρούν ότι τα παραδοσιακά μέσα που παρέδωσε ο φιλελευθερισμός στις δυτικές κοινωνίες, ιδιαίτερα μετά τους θρησκευτικούς πολέμους, τα μέσα που επεξεργάσθηκε διανοητικά ο διαφωτισμός θα τη θεράπευαν. Η μισαλλοδοξία καλύπτει ένα ψυχολογικό κενό που δημιουργεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Δίνει στοιχεία ταυτότητας στη συμπεριφορά. Και σ’ έναν κόσμο που έχει αντικαταστήσει τις κοινωνικές αξίες από τις ταυτοτικές βεβαιότητες η μισαλλοδοξία διαδίδεται σαν λοιμώδης ιός. Το εμβόλιο δεν έχει βρεθεί ακόμη».

                                                             (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)