Τι είμαστε και τι δεν είμαστε...

 

«Κοιτάζω τον προϋπολογισμό, παρακολουθώ και την αντιπαράθεση γι' αυτόν και αναρωτιέμαι. Τι είμαστε τελικά; Χώρα ζηλευτή μέσα στην Ευρώπη, που οι εταίροι κοιτάζουν τα οικονομικά επιτεύγματά της και ζηλεύουν ή χώρα παρίας, που τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της επιβιώνει με το ζόρι; Είμαστε η χώρα με έναν από τους υψηλότερους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης μέσα στην ευρωζώνη ή μια χώρα που η πραγματική αγοραστική δύναμη των κατοίκων της, μόνο με χώρες της υποσαχάριας Αφρικής μπορεί να συγκριθεί;

Είμαστε η χώρα που τα νοικοκυριά της δεν θα μπορέσουν να στρώσουν Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ή η χώρα που θα στείλει ορδές τουριστών στο εξωτερικό για να κάνουν πλουσιοπάροχες γιορτές στις ξένες πρωτεύουσες; Είμαστε η χώρα που σπάει διαρκώς τα ρεκόρ παραγγελίας νέων αυτοκινήτων ή η χώρα που οι μισοί χρήστες δημοσίων μέσων μεταφοράς δεν πληρώνουν εισιτήριο λόγω ανέχειας;

Είμαστε η Ελλάδα της αθλιότητας του δημόσιου συστήματος υγείας της ή μια από τις μοναδικές χώρες της Ευρώπης, που ο κάθε κάτοικός της μπορεί να τύχει δωρεάν νοσοκομειακής περίθαλψης αν του συμβεί κάτι; Είμαστε η χώρα που παρέχει όλα τα χρειαζούμενα φάρμακα δωρεάν και έχει πρωτοποριακά προγράμματα προληπτικής ιατρικής ή η χώρα των ανήμπορων και των γερόντων, που αδυνατούν να προμηθευτούν ακόμα και την ασπιρίνη τους;

Είμαστε η χώρα με ανύπαρκτη Πολιτική Προστασία ή η χώρα με τον αναλογικά μεγαλύτερο στόλο πυροσβεστικών αεροπλάνων και σωστικών μέσων σ’ όλη την ήπειρο μας; Είμαστε η χώρα που είναι αδύνατο να βρει κανείς τραπέζι στις ταβέρνες και τα εστιατόρια ή η χώρα που καταφέρνει να επιβιώνει, διότι παίρνει από το Κοινωνικό Παντοπωλείο τη φτωχοσακούλα με τα σκουληκιασμένα τρόφιμα;

Είμαστε η χώρα που κανένας ξένος δεν μας επιλέγει για σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις ή η χώρα που μόλις τολμήσει να εμφανιστεί αλλοδαπός ή ντόπιος μεγάλος επενδυτής, τον παίρνουμε με τις πέτρες; Είμαστε η τελευταία Σοβιετία, μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη ή μια νεοφιλελεύθερη κόλαση που ξεπουλά τα πάντα στον βωμό του κέρδους; Είμαστε η χώρα της προαιώνιας αξεπέραστης κρατικής γραφειοκρατίας ή η χώρα που το δημόσιο της έκανε, μέσα σε λίγα χρόνια, ηλεκτρονικά άλματα πεντηκονταετίας;

Είμαστε η χώρα που είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τις φρικτές γυναικοκτονίες και τα ειδεχθή εγκλήματα ή η χώρα στην οποίαν γίνονται οι περισσότερες καταγγελίες και συλλήψεις γι’ αυτά τα αδικήματα πανευρωπαϊκά; Τέλος πάντων, ζούμε σε κόλαση ή σε παράδεισο; Διότι, μόνο αυτός ο «διάλογος» υπάρχει μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η αντιπαράθεση των δυο άκρων. 

Δεν ξέρω τι είμαστε και πού ζούμε. Ξέρω τι δεν είμαστε. ΔΕΝ είμαστε ικανοί να δούμε τη μέση οδό, τη λογική, την εξελικτική βελτίωση, την αργή αλλά σταθερή πρόοδο. Είμαστε η κοινωνία των άκρων, ως εκ τούτου καταδικασμένοι να πηγαινοερχόμαστε ανά εικοσαετία από τον παράδεισο στην κόλαση, από την ευμάρεια στην κρίση. Καλό μας ταξιδάκι πάλι».

                                           (Αρθρο του Δ.Καμπουράκη από το liberal.gr)