Έλκονται από τον ολοκληρωτισμό...

  

«Ακόμη να ξεπεράσουν οι Ελληνες την έλξη που τους ασκεί ο αιμοσταγής (σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη λέξη κυριολεκτικά) αρχηγός της Ρωσίας. Δεν τους πειράζει που ο άνθρωπος εκλέγεται και επανεκλέγεται με αμφιλεγόμενες διαδικασίες. Δεν τους ενοχλεί που περιβάλλεται από ισχυρές ομάδες συμφερόντων και κυρίως κυβερνά με σκοπό να τις εξυπηρετεί. Εξάλλου τόσο η χωλότητα στην εναλλαγή εξουσίας όσο και η οικογενειοκρατία και η εξυπηρέτηση συμφερόντων μέσω της νομής της εξουσίας μάς είναι καταστάσεις εξωτικά οικείες όπως τα πιροσκί. 

Η ευάλωτη αρρενωπότητα, η πυγμή, ο ανερμάτιστος λαϊκιστικός λόγος της θυματοποίησης (όλοι οι δικτάτορες είναι μαχαιρωμένοι πισώπλατα τάχα), όλα αυτά νόμιζα πως θα έχαναν τη βδελυρή γοητεία τους λόγω σφαγών, βομβαρδισμών, προσφυγιάς, αναπηρίας, φτώχειας και άλλων κακών που επιφέρει ένας επιθετικός πόλεμος. Κι όμως σε πρόσφατη δημοσκόπηση (Τι Πιστεύουν οι Ελληνες για Πούτιν, Ερντογάν και Τραμπ, «Καθημερινή»), οι Ελληνες αποδοκιμάζουν σε ποσοστό 47,6 τον Πούτιν και σε 60,4 τον Ζελένσκι, δηλαδή τον αμυνόμενο. Ενα 31,8 βλέπει θετικά τον Ρώσο πρόεδρο! 

Είναι σαν να μην έχει ιδιαίτερη ηθική βαρύτητα ένας επιθετικός πόλεμος. Αλλά ούτε οι διώξεις δημοσιογράφων, το κλείσιμο εφημερίδων, ο διωγμός καλλιτεχνών, γκέι, αντιφρονούντων και τελικά η εκκαθάριση/εξολόθρευση της αντιπολίτευσης. Ψιλά γράμματα αυτά για πολλούς συμπολίτες μας. Γραμμένη την έχουν την πολλή δημοκρατία, που σε λίγο θα την ταυτίσουν με την κουλτούρα γουόκ και θα την πετάξουν κι αυτή στο καλάθι των απλύτων. 

Οι Ελληνες γενικά έχουν κάτι αντιεξουσιαστικό μέσα τους, μαζί με υποτέλεια προς τους δυνατούς και θεσμική δυσπιστία – κάτι που τους κάνει περισσότερο Βαλκάνιους απ’ όσο θέλουν να παραδέχονται. Είναι δύσκολο να συλλάβει ο νους μας πόσοι άνθρωποι θα περάσουν την παραμονή Πρωτοχρονιάς σε εμπόλεμες ζώνες, σε πένθος για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο ή σπίτι ή χωριό, χωρίς φάρμακα/σίτιση ή ακόμη και στην προσφυγιά. 

Αν προσθέσει κανείς και όσους ζουν σε προβληματικές δημοκρατίες με ανέλεγκτους ηγέτες, με καταρρακωμένες τις θεσμικές διαδικασίες διαφάνειας και λογοδοσίας και με προσχηματική ελευθερία λόγου και Τύπου, μάλλον δεν ικανοποιείται από την κατάσταση των πραγμάτων σε διεθνές επίπεδο, για να το θέσω κομψά. 

Οι εικόνες από τα διάφορα μέτωπα, ενώ ο κόσμος οδεύει προς τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, φαντάζουν ακόμη πιο παράλογες, ακόμη πιο συνηθισμένες και ανοίκειες».

              (Aπόσπασμα άρθρου της Β. Στεργίου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)