Απόψεις...

 

«Μπορεί η Αλμέιδα Γκεβάρα (κόρη ενός ήρωα-αγίου της αριστεράς του οποίου το μοναδικό κατόρθωμα ήταν ότι βοήθησε στο να αντικατασταθεί μια τυραννία με μια άλλη) να προπαγάνδισε σε σχολείο υπέρ μιας δικτατορίας αλλά αυτή η δικτατορία είναι μαρξιστική. Δηλαδή μια καλή δικτατορία της οποίας η ηγεσία εκτελεί, βασανίζει και φυλακίζει «με ένα ιδανικό για τον Άνθρωπο» (όπως θα έλεγε και ο σύντροφος Μπαλαούρας) που θα ήταν άδικο να την τοποθετήσουμε μαζί με τις δικτατορίες των οποίων οι ηγεσίες  εκτελούν, βασανίζουν και φυλακίζουν επικαλούμενες άλλα ιδανικά.

Σε μια χώρα που η αριστερά και ειδικότερα το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι υπεράνω του νόμου επειδή οι κυβερνήσεις το αντιμετωπίζουν ως το κακομαθημένο φωνακλάδικο παιδάκι που καλύτερα να μην το ζορίζουμε γιατί θα μας πάρει τ’ αυτιά, σε μια χώρα στην οποία θεωρείται μεμπτό το να είσαι αντικομουνιστής επειδή δεν έχει εμπεδωθεί ότι σε έναν δημοκράτη δεν μπορεί να αρέσει κανένα αντιδημοκρατικό κήρυγμα, είναι λογικό στα σχολεία να έχει θεσμοθετηθεί η μαρξιστική/κομμουνιστική κατήχηση και να καλούνται να μιλήσουν απολογητές μαρξιστικών δικτατόρων.

Δεν ξέρω τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν το υπουργείο της Παιδείας και η κυβέρνηση (αν και υποψιάζομαι ότι δεν θέλουν να κάνουν και πολλά) αλλά ξέρω ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να προστατευτούν τα παιδιά από τις ορέξεις κάθε εκπαιδευτικού (είτε ακροδεξιού, είτε αριστερού, είτε θρησκόληπτου, είτε αναρχικού, είτε σαϊεντολόγου) που βρίσκει στα ανυπεράσπιστα μυαλά των μαθητών ευκαιρίες στρατολόγησης. Και μπράβο τους».

                                                                   (M.Boυλαρίνος- ATHensvoice)

«Γίναμε καλύτεροι; Τα πορίσματα άλλων ερευνών υπαινίσσονται το αντίθετο. Γενικό το φαινόμενο, θα πείτε. Παντού ενήλικοι βολεύονται με τους καθημερινούς αυτοματισμούς και τη νοητική φυγοπονία (αριθμομηχανές, GPS, έτοιμα sms κ.ά.), καταναλώνουν αφειδώς στερεότυπα, απλοϊκές αφηγήσεις, ευκολοχώνευτους τίτλους ετερόκλητων ειδήσεων, έναν εξουθενωτικό πολτό, εξασκούνται όλο και λιγότερο στους υπολογισμούς και στο διάβασμα, και η ισχύς του νου τους εκπίπτει.

Οι λειτουργικά αναλφάβητοι δεν καταφέρνουν –κατά περίπτωση– να εκφέρουν σύνθετο, μη τετριμμένο λόγο, να συγκρίνουν δεδομένα, να ελέγξουν με τη λογική το συναίσθημα, να προσεγγίσουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, να ξεχωρίσουν την αλήθεια από την τερατολογία και το μύθευμα, να επικοινωνήσουν με τον διαφωνούντα, να ολοκληρώσουν μόνοι συναλλαγές, να προϋπολογίσουν δαπάνες, να προστατέψουν τα ίδια συμφέροντα. 

Δεν μετέχουν εποικοδομητικά στον πολιτισμό. Και μετά; Μετά, αδυνατούμε, μέσα στη σύγχυση, στην πολυπλοκότητα, στις αντιφάσεις των καιρών μας, να κατασκευάσουμε ένα ανθεκτικό σύστημα ιδεών, να συλλάβουμε τον κόσμο ως ολότητα, μετεωριζόμαστε ανάμεσα στον ατομικιστικό μας μικρόκοσμο και στα εύπεπτα αφηγήματα για κάθε θερμό κομμάτι της κατακερματισμένης υφηλίου».

                                                                   (Τ.Καραϊσκάκη-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)