Απόψεις...

 

«Μέχρις εδώ όλοι είναι ευχαριστημένοι εκτός από τον Πούτιν. Η Τουρκία διότι εκδιώχθηκε με τη δική της συμβολή ο Άσαντ ο οποίος, πέραν όλων των άλλων, εμπόδιζε τον αγωγό που θα μετέφερε καταριανό φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, οι Ισραηλινοί διότι εξέλιπε ένας ηγέτης που κατέστησε τη χώρα του προπύργιο της Χεζμπολάχ και η Δύση διότι ο Πούτιν έχασε έναν πιστό και σταθερό σύμμαχο που, πάνω από μισόν αιώνα, ήταν ο τοποτηρητής των συμφερόντων της ΕΣΣΔ στην αρχή και της Ρωσίας στη συνέχεια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Άρα σε αυτή τη φάση υπάρχει ένα happy end.

Η συνέχεια όμως κρύβει παγίδες κυρίως για την Τουρκία του Ερντογάν.  Στη Συρία, ο Ταγίπ Ερντογάν θα πρέπει να εγκαταλείψει το μένος του κατά του Ισραήλ και να βγάλει τον μανδύα του προστάτη των Αδελφών Μουσουλμάνων. Δηλαδή θα πρέπει να κάνει μια δραστική επέμβαση στο DNA του. Μπορεί; Διότι αν συνεχίσει την επιθετικότητα απέναντι στο Ισραήλ θα βρεθεί εκτεθειμένος σε πολλά μέτωπα.

Η Συρία, ως γνωστόν, είναι μια χώρα, όπως και ο Λίβανος, με πολλές ιδιαιτερότητες. Όποιος δεν τις σεβαστεί και θελήσει να επιβάλει ένα σουνιτικό ολοκληρωτικό καθεστώς που δεν θα αναγνωρίζει αυτές τις ιδιαιτερότητες, θα βρει απέναντί του τόσο τις ΗΠΑ όσο φυσικά και το Ισραήλ, αλλά και τη Γαλλία, που ιστορικά έχει ισχυρούς δεσμούς με την περιοχή».

                                                                               (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

«Προχθές σε μια συνέντευξή του σε αμερικανικό τηλεοπτικό σταθμό ο Ρόμπερτ Κένεντι είπε επί λέξει: «Η τυφλή εμπιστοσύνη στους ειδικούς είναι δείγμα ολοκληρωτισμού. Στη δημοκρατία αμφισβητούμε τους πάντες». Με μια πρώτη ματιά αυτό φαίνεται καλό. Όντως οι δημοκρατίες εξελίσσονται μέσα από τις διαρκείς αμφισβητήσεις που βελτιώνουν προηγούμενες αντιλήψεις ή τις αντικαθιστούν με άλλες εγκυρότερες μέχρις ότου και αυτές διαψευστούν, αν ποτέ διαψευστούν. 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα: ποιος αμφισβητεί ποιόν. Δεν μπορώ εγώ να αμφισβητήσω τη θεωρία του Μαξ Πλανκ ή του Ρίμαν ή τη μη ευκλείδεια γεωμετρία του Λομπατσέφσκι και του Μπολιάι. ‘Όπως ο Αϊνστάιν ή ο Χαϊζενμπεργκ δε θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τις θεωρίες διαπρεπών οικονομολόγων ή βιολόγων. Η αμφισβήτηση για να είναι έγκυρη και να προάγει την επιστήμη θα πρέπει να γίνεται με επιχειρήματα επακριβώς μετρήσιμα και επαληθεύσιμα, με μεθόδους κοινά αποδεκτές.

Συνεπώς, ο Ρόμπερτ Κένεντι, νομικός, θα μπορούσε να αμφισβητήσει συναδέλφους του στο γνωστικό του αντικείμενο. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει, στη δημόσια σφαίρα, επιστήμονες της ιατρικής ή άλλων επιστημονικών κλάδων χωρίς να κινδυνεύσει να θεωρηθεί γραφικός και να γελοιοποιηθεί. Αυτή ακριβώς η αντίληψη πως «όλοι μπορούν να αμφισβητήσουν όλους» στηρίζεται επάνω στην απλοϊκή βάση «ο λόγος μου και ο λόγος τους». Όση αξία έχουν αυτά που λέω εγώ διαβάζοντας 2-3 βιβλία, άλλη τόση αξία έχουν αυτά που υποστηρίζουν όλοι αυτοί οι οποίοι ανάλωσαν όλη τους τη ζωή στην επιστήμη τους.

Αυτή είναι μια από τις πολλές διαστάσεις του ανορθολογισμού, που στο όνομα ενός ανόητου και στείρου αντιελιτισμού φτάνει στο σημείο να αγνοεί ή να αμφισβητεί σημαντικές επιστημονικές κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος. Από το σημείο αυτό μέχρι του σημείου να επανεισαγάγουμε τη μαγεία ως μέθοδο ερμηνείας των φαινομένων η απόσταση δεν είναι μεγάλη».

                                                                     (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)