Απόψεις...

 

«Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε από κανένα. Χιλιοειπωμένη φράση που επαναλαμβάνεται μονότονα. Μήπως όμως θα πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να διεκδικούμε κι εμείς κάτι; Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε εδάφη. Αναφέρομαι στον σεβασμό. Αλλά όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, για να αξιώσεις τον σεβασμό των τρίτων θα πρέπει καταρχήν να διαθέτεις εσύ αυτοσεβασμό.

Ποιο σεβασμό βεβαία να διεκδικήσουμε και από ποιον, όταν ένα εργαστήριο ελληνικού ΑΕΙ αποφασίζει μόνο του, χωρίς άδεια από κανένα, την ώρα, την ημέρα και την αίθουσα που θα κάνει μια εκδήλωση, με θεματολογία που δεν έχει κοινοποιήσει σε κανένα συλλογικό όργανο του πανεπιστημίου; Και ακόμη καλύτερα, όταν η πρυτανεία δηλώνει ότι παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να απαγορεύσει την εκδήλωση λόγω της «ακαδημαϊκής ελευθερίας», αλλά αμέσως μετά την απαγορεύει για λόγους ασφάλειας; 

Και στη συνέχεια το εργαστήριο προχωρά στη διοργάνωση της εκδήλωσης, αγνοώντας την εντολή του πρύτανη, ο οποίος όμως δεν βλέπει κάποιο πρόβλημα στο να αγνοούνται οι εντολές του;Και με αφορμή όλο αυτό τον τραγέλαφο, διατυπώνεται από τις πρυτανικές αρχές μια καινοφανής προσέγγιση στην έννοια της «ακαδημαϊκής ελευθερίας» που την ταυτίζει με την ασυδοσία. Ο καθείς μπορεί να διοργανώσει μια εκδήλωση, όπου και όποτε θέλει μέσα στο ΠΑΜΑΚ, χωρίς να ρωτήσει κανένα! Η Οξφόρδη μας παρακολουθεί έμπλεη θαυμασμού για τη ρηξικέλευθη ερμηνεία που δίνουμε στην ακαδημαϊκή ελευθερία».

                                                                           (Αχ.Ζαπράνης-liberal.gr)

«Δυο μέρες τώρα, μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, μεμψιμοιρούν δυστυχέστατοι. Μπουρδολογούν ακατάπαυστα. Αερολογούν γεμάτοι χολή. Δεν τους αρέσει τίποτα απ’ όσα έδωσε η κυβέρνηση. Τα θεωρούν όλα «ψίχουλα» και «κοροϊδία» και «υποκρισία». Εντάξει, δεν είπαμε ότι κατέβηκε ο Μητσοτάκης στο Σύνταγμα μ’ ένα τσουβάλι λίρες κι άρχισε να τις μοιράζει με τη σέσουλα, αλλά αυτοί ουρλιάζουν λες και ο Κυριάκος ή ο Χατζηδάκης έβαλαν το χέρι τους στην τσέπη του κοσμάκη κι άρχισαν να τον κατακλέβουν. 

Από τις τράπεζες, η κυβέρνηση «δεν πήρε τίποτα». Στους συνταξιούχους που τους γλύτωσε από τη συμμετοχή στο φάρμακο «έκανε το αυτονόητο». Στους ένστολους που θέσπισε την επικινδυνότητα, πάλι «δεν έδωσε τίποτα». Και δίπλα στο «τίποτα», όλα ήταν «too little, too late», θα πει «πολύ λίγα, πολύ αργά». 

Τα πάντα πλέον είναι too little, too late. Τίποτα δεν είναι αρκετό και τα πάντα έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα. Επί παντός του επιστητού, απαιτούν περισσότερα και γρηγορότερα. Όσα κι αν δώσει δεν φτάνουν. Όποτε και να τα δώσει, άργησε.Κι αν, παρ’ ελπίδα, κάποιος τους ρωτήσει «εσείς ποια αντιπρόταση έχετε;», αρχίζουν την πώληση κοπανιστού αέρα».

                                                                    (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)

 «Η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε αναγκαία. Υποτίθεται ότι θεσπίστηκε για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία των πολιτικών κομμάτων από ιδιωτικά συμφέροντα και για να εγγυηθεί τη διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Ωστόσο, στην πράξη, τα κόμματα εξακολουθούν να εξαρτώνται από ιδιωτικές χορηγίες και δανειοδοτήσεις, συχνά χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη διαφάνεια για την προέλευση των χρημάτων αυτών. 

Την ίδια στιγμή, η αναγκαστική επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό δημιουργεί ένα στρεβλό πολιτικό τοπίο: Κόμματα χωρίς σοβαρή βάση υποστήριξης μπορούν να συντηρούνται τεχνητά χάρη στα χρήματα των φορολογουμένων. Αντί να στηρίζονται στην ελεύθερη βούληση και συνεισφορά των πολιτών που τα πιστεύουν, επιβιώνουν χάρη σε έναν μηχανισμό που επιβάλλεται δια της βίας».

                                                                     (Aλ. Σκούρας-liberal.gr)