Απόψεις...

 

«Αναρωτιέμαι τι κάνουν σήμερα αυτοί που έκαψαν την Αθήνα το 2008. Εχουν μεταναστεύσει στα ορυχεία του Βελγίου; Στενάζουν στις φάμπρικες της Γερμανίας; Και πόσοι άραγε από αυτούς σχεδιάζουν τον τρίτο ή τέταρτο γύρο των Δεκεμβριανών; Πόσοι κρατούν ψηλά τους δείκτες του αριστερόμετρου; Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την ιστορική σημασία του αγώνα τους για μια καμένη Αθήνα, υποθέτω ότι θα έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της ηλικίας τους. Πολλοί από αυτούς θα έχουν πάρει κάποιο πανεπιστημιακό χαρτί και επειδή ήταν γόνοι μάλλον εύπορων οικογενειών δεν αποκλείεται να έχουν συνεχίσει τις σπουδές τους κάπου εκτός Ελλάδος. 

Αναρωτιέμαι τι έχουν απογίνει όσοι υπέστησαν τον επαναστατικό τους οίστρο. Αποζημιώθηκαν για τις καταστροφές που υπέστησαν; Κι αν ναι, από ποιους; Μήπως από τους αυτουργούς; Ξέρετε κάποιον ο οποίος να συνελήφθη, να δικάσθηκε και να καταδικάσθηκε να αποζημιώσει; 

Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν. Για τον απλούστατο λόγο ότι τις ημέρες εκείνες δεν υπήρχε κράτος για να τους συλλάβει. Τις ημέρες του Δεκεμβρίου του 2008, κάποιοι, όχι και τόσο πολλοί, κατέλυσαν το κράτος και ανέλαβαν για λογαριασμό τους το μονοπώλιο της βίας. Αφορμή, η δολοφονία ενός άτυχου δεκαεξάχρονου που βρέθηκε στον δρόμο ενός ψυχασθενούς αστυνομικού. Η αιτία όμως;»

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Έβλεπα τους Σύρους οι οποίοι πανηγύριζαν στην πλατεία Συντάγματος την «απελευθέρωση» της Συρίας και σκεφτόμουν ότι η μόνη περίπτωση στην οποία οι πανηγυρισμοί τους θα ήταν δικαιολογημένοι είναι να πρόκειται για φανατικούς Ισλαμιστές. Γιατί κατά τα άλλα η αντικατάσταση ενός τέρατος με ένα άλλο δεν έχει τίποτα το χαρμόσυνο παρά μόνο για όσους γοητεύονται από τα τέρατα.

Όπως οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία (οι οποίοι ήταν και μειοψηφία στις επαναστικές γραμμές), όπως οι αντάρτες του Κάστρο στην Κούβα, όπως οι ανατροπείς του Σάχη, όπως οι ανατροπείς του Καντάφι, όπως οι Ταλιμπάν που πολέμησαν τους Σοβιετικούς, τα νέα αφεντικά της Συρίας απλώς θα επιβάλουν τη δική τους τυραννία και θα επιβεβαιώσουν μια διαχρονική αλήθεια: οι επαναστάτες του σήμερα είναι οι τύραννοι του αύριο. Και είναι λογικό. Έχουν πολεμήσει, έχουν σκοτώσει και έχουν κινδυνέψει να χάσουν τη ζωή τους για την εξουσία. Πώς να την παραδώσουν σε «δημοκρατικές διαδικασίες» με κίνδυνο να τη χάσουν;

«Μας ακούω τώρα να μιλάμε για το Ιντλίμπ λες και το ξέρουμε σαν το Άλσος Παγκρατίου, για την οργάνωση Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ-Σαμ λες και είναι οικεία σαν το Χαμόγελο του Παιδιού ή για τον Αμπού Μοχάμεντ Αλ Τζολανί σαν να είναι πρώτος μας ξάδερφος, που ξέρουμε απ’ έξω την προϊστορία και όλα του τα χούγια. Αντιγράφουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τα ξένα φύλα ή τις διεθνείς ιστοσελίδες που κάτι παραπάνω γνωρίζουν για την περιοχή, καθότι διατηρούν εκεί ανταποκριτές επί πολλά χρόνια. 

«Μα τι σ’ έπιασε τώρα και μαστιγώνεις τον κλάδο σου;» θα ρωτήσετε. Μαστιγώνω τον κλάδο κι εμένα μαζί, γιατί με κάτι τέτοια χάνουμε εντελώς την αξιοπιστία μας και σε λίγο η Τεχνητή Νοημοσύνη θα μας εξοβελίσει στα Τάρταρα. Εφόσον είμαστε σήμερα Συριολόγοι, χθες ήμασταν ειδικοί επί της οικογενειακής βίας, αύριο θα γίνουμε Συνταγματολόγοι και μεθαύριο περιβαλλοντολόγοι ή σεισμολόγοι, τότε καλά θα κάνουμε να μην αναμένουμε κανέναν σεβασμό από το κοινό που μας διαβάζει».

                                                                           (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)