Απόψεις...

 

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την προσήλωσή της στις φιλόδοξες κλιματικές δεσμεύσεις, μοιάζει να πορεύεται σε μια πορεία αυτοκαταστροφής. Η απόφαση για την πλήρη απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης από το 2035, παρά τις πρόσφατες εκκλήσεις από την Ιταλία, τη Γερμανία και κορυφαίες αυτοκινητοβιομηχανίες για επανεξέταση της πολιτικής, αποκαλύπτει μια Ευρώπη που φαίνεται διατεθειμένη να καταστρέψει έναν από τους λίγους τομείς όπου εξακολουθεί να διατηρεί παγκόσμια ανταγωνιστικότητα. 

Σε μια εποχή που η παγκόσμια οικονομία μεταβάλλεται, η ΕΕ αντί να στηρίζει και να προωθεί τη βιομηχανία της, μοιάζει να την καταδικάζει σε μαρασμό. Η απόρριψη αυτής της τεχνολογίας χωρίς ρεαλιστική εναλλακτική κινδυνεύει να οδηγήσει σε οικονομική αποδυνάμωση και κοινωνική αποδιοργάνωση.Η μετάβαση σε πιο πράσινες τεχνολογίες είναι αναγκαία και επιθυμητή. Ωστόσο, οι υπερβολικά φιλόδοξοι στόχοι και τα μη ρεαλιστικά χρονοδιαγράμματα οδηγούν σε δυσανάλογο κόστος για την κοινωνία και την οικονομία. Η αδιάκριτη προώθηση των ηλεκτρικών οχημάτων, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της παραγωγής τους, οι περιορισμοί στην εξόρυξη πρώτων υλών και η ανεπαρκής ενεργειακή υποδομή, αποκαλύπτει μια πολιτική περισσότερο ιδεολογική παρά πρακτική.

Παράλληλα, αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι η Ευρώπη, λόγω της έλλειψης οικονομικού δυναμισμού, τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, και το αυστηρό ρυθμιστικό περιβάλλον σε εργασία και επιχειρηματικότητα, έχει τεθεί ουσιαστικά εκτός διαγωνισμού στον μαραθώνιο των ηλεκτρικών αυτοκινήτων που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια. Οι Κινέζοι πρωτοπορούν και παράγουν αυτοκίνητα σε τιμές που η Ευρώπη δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει. Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ - κυρίως λόγω της Tesla - ηγούνται τεχνολογικά και σε ό,τι αφορά τα ακριβότερα μοντέλα. Από την άλλη πλευρά, τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα με κινητήρες εσωτερικής καύσης είναι παγκοσμίως ανταγωνιστικά και τουλάχιστον εφάμιλλα με τα κορυφαία του ανταγωνισμού.

Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη δεν είναι ένας ακτιβιστικός φανατισμός που τυφλώνεται από τον στόχο της «πράσινης ουτοπίας», αλλά μια στρατηγική που να ισορροπεί μεταξύ περιβαλλοντικών στόχων και οικονομικής βιωσιμότητας. Μια πολιτική που θα στηρίζει την έρευνα και την καινοτομία, θα προωθεί τη σταδιακή μείωση των εκπομπών, χωρίς να καταστρέφει ολόκληρους κλάδους και θα προσαρμόζεται στις πραγματικές δυνατότητες και ανάγκες των κοινωνιών».

                                                                            (Αλ.Σκούρας-liberal.gr)

«Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουκρανία ήταν ανεξάρτητο κράτος, αλλά το 1919 η Σοβιετική Ένωση το «ρούφηξε» στην κοινότητα των σοβιετικών κρατών. Οι Ουκρανοί, οι οποίοι ακόμη και τότε θεωρούσαν τους εαυτούς τους λαούς της Κεντρικής Ευρώπης, όπως οι Πολωνοί, και όχι Ανατολικοευρωπαίοι όπως οι Ρώσοι, προσπάθησαν να επαναφέρουν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας...

Το 1932, μη θέλοντας να χάσει τον έλεγχο της κύριας σιταποθήκης της Ευρώπης, ο Στάλιν κατέφυγε σε μία από τις πιο ειδεχθείς μορφές τρόμου εναντίον ενός έθνους. Στη διαδικασία της εθνικοποίησης, αφαίρεσε τη γη που παράγει σιτηρά από τους Ουκρανούς αγρότες, αλλά και όλη την υπόλοιπη γεωργική παραγωγή, δημιουργώντας έτσι έναν τεχνητό λιμό. Στόχος ήταν να «μάθουν στους Ουκρανούς να είναι έξυπνοι» ώστε να μην αντιτίθενται πλέον στην επίσημη Μόσχα. Έτσι οι άνθρωποι που παρήγαγαν τα περισσότερα σιτηρά στην Ευρώπη έμειναν χωρίς ψίχουλο ψωμί. Η αποκορύφωση του εγκλήματος του Χολοντόμορ ήρθε την άνοιξη του 1933... 

Στην Ουκρανία εκείνη την εποχή, 17 άνθρωποι πέθαιναν από πείνα κάθε λεπτό, περισσότεροι από 1.000 κάθε ώρα, και σχεδόν 24.500 κάθε μέρα, όπου το σύνολο τους έφτασε στη διετία περίπου τα 7-10 εκατομμύρια Ουκρανούς, νεκρούς από ασιτία, που κυριολεκτικά πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους. Ο Στάλιν εγκατέστησε τον ρωσικό πληθυσμό στα άδεια ουκρανικά χωριά και κατά την επόμενη απογραφή υπήρξε μεγάλη έλλειψη πληθυσμού. Ως εκ τούτου, η σοβιετική κυβέρνηση ακύρωσε την απογραφή, κατέστρεψε τα έγγραφα της απογραφής και οι απογραφείς πυροβολήθηκαν ή στάλθηκαν στα γκουλάγκ, προκειμένου να αποκρύψουν εντελώς την αλήθεια.Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Χίτλερ των Ουκρανών ήταν ο Στάλιν. Το Ολοκαύτωμα τους ήταν το Holodomor. Για αυτούς, το φασιστικό Βερολίνο ήταν η Σοβιετική Μόσχα, και τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους, ήταν τα Σοβιέτ...Σήμερα, 28 χώρες σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν το Holodomor ως γενοκτονία εναντίον Ουκρανών, για την οποία δεν μπορούσε κάποιος να μάθει στο σχολείο, επειδή σχεδόν όλα τα στοιχεία καταστράφηκαν, τα θύματα συγκαλύφθηκαν για δεκαετίες, οι επιζώντες σιώπησαν με το ζόρι. Το Χολοντόμορ εκείνη την εποχή έσπασε την ουκρανική αντίσταση, αλλά έκανε αιώνια την επιθυμία για ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία...

(Το κείμενο το ανάρτησε ο κος Δημήτρης Τριανταφυλλίδης και τον ευχαριστώ για το θάρρος του).

                                                   (Alexander Andritsakis-ευρωπαϊστές f/B)