Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

«Η απάντηση είναι μονολεκτική: ο τραμπούκος. Ο κάθε τραμπούκος. Ο κυβερνητικός τραμπούκος, όταν διώχνει από το γραφείο της την Τυχεροπούλου. Ο αντιπολιτευόμενος τραμπούκος όταν "ακυρώνει τον νόμο στο πεζοδρόμιο" με "λαϊκούς αγώνες". 

Ο συνδικαλιστής τραμπούκος που παραλύει τη χώρα επειδή διαφωνεί με τον X,Ψ,Ζ νόμο και περιφρουρεί την απεργία, δηλαδή δέρνει όσους θέλουν να παν στη δουλειά τους. Ο αναρχικός τραμπούκος που βανδαλίζει, πυρπολεί και στοχοποιεί. 

Ο μαθητής τραμπούκος που από καταληψίας μπορεί να γίνει και πρωθυπουργός. Ο φοιτητής τραμπούκος που έχει κάνει χαμαιτυπείο τον χώρο που του πληρώνεις για να σπουδάσει. Ο καθηγητής τραμπούκος που καλλιεργεί φυτώριο τραμπούκων και λέει πως στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά. 

Ο αγρότης τραμπούκος που κλείνει δρόμους και μπλοκάρει τελωνεία. Ο ναυτεργάτης τραμπούκος που εμποδίζει πλοία να αποπλεύσουν. Ο στειλιαροφόρος τραμπούκος που προκαλεί έμφραγμα στην πόλη, 5 φορές τη μέρα (1700 διαδηλώσεις έχουν γίνει φέτος στο κέντρο της Αθήνας). 

Ο εφοριακός, τελωνειακός κ.λπ.. τραμπούκος, που αν δεν του δώσεις τη μίζα του απειλεί να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Ο διαδικτυακός τραμπούκος που βρίζει, συκοφαντεί και απειλεί. Ο οικολόγος τραμπούκος που καίει μηχανήματα και καταστρέφει εγκαταστάσεις. 

Ο δημοσιογράφος τραμπούκος, στον δρόμο που χάραξε ο Τράγκας. Ο μηντιάρχης τραμπούκος που εκβιάζει για να πάρει το ο-μερτικό του. Ο μετανάστης τραμπούκος που μπούκαρε στο σπίτι σου για σου πει ότι τον ενοχλεί ο τρόπος που ζεις. 

Ο τραμπούκος της διπλανής πόρτας που μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου κόλαση, αλλά τον ανέχεσαι επειδή το να πας στα δικαστήρια είναι μεγαλύτερη κόλαση. 

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Φτιασιδωμένη Τραμπουκοκρατία. Αφήνω απ’ έξω τον τραμπούκο του οργανωμένου εγκλήματος, συνήθως με υψηλά "κονέ", που λυμαίνεται μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας, διότι αυτός, τουλάχιστον, παραδέχεται ότι είναι τραμπούκος.

Πώς φτάσαμε εδώ; Από την κυρίαρχη αντίληψη πως ο νόμος δεν εφαρμόζεται αν δεν περάσει από πολιτικό φίλτρο. Πως ο εισαγγελέας δεν ασκεί δίωξη αν δεν του δώσει πράσινο φως η κυβέρνηση. Πως αν ξεδιπλώσεις κομματική, συνδικαλιστική ή, γενικώς και αορίστως, σημαία "κοινωνικών αγώνων", δεν σε ακουμπάει κανένας. Έχουμε εθισθεί τόσο πολύ σ’ αυτή την κρατική δυστοπία, που τη θεωρούμε κανονικότητα. Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις.

Μ' αυτές τις αντιλήψεις θα απομείνουμε μια περίεργη κοινότητα παρανοϊκών στα νότια Βαλκάνια, που ο ένας θα μπλοκάρει τον άλλον, και δεν θα υπάρχει κανένας απ’ έξω να μας παρακολουθεί… εκ του σύνεγγυς. Γιατί όλες οι χώρες, ακόμα κι αυτές που κάποτε ήταν σοσιαλιστικά ανέκδοτα, μόνιμα μπλοκαρισμένες στον κόμβο των Σοβιέτ, μας έχουν προσπεράσει απ’ τον παράδρομο και οσονούπω θα τις βλέπουμε με κιάλια».

                           (Απόσπασμα  άρθρου του Θ. Τζήμερου από το capital.gr)