Απόψεις...

«Πριν αρκετές δεκαετίες, νέος όντας ακόμη, κατά την περίοδο των σπουδών εργαζόμουν σε μια συνεταιριστική εταιρεία που παράγαγε αφρώδεις οίνους. Καθημερινά με τη μοτοσικλέτα επισκεπτόμουν τους πελάτες στο Λεκανοπέδιο και έκανα τις εισπράξεις.Τότε ήταν που κατάλαβα για πρώτη φορά  την παθογένεια των αγροτικών συνεταιρισμών.Η εταιρεία αγόραζε την πρώτη ύλη από τους συνεταίρους αγρότες σε προκαθορισμένες - «εγγυημένες»- τιμές. Τιμές αισθητά υψηλότερες από την αγορά. 

Το αποτέλεσμα προβλέψιμο: κάθε χρόνο ζημιές. Κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια, η Αγροτική Τράπεζα –βασικός μέτοχος λόγω χρεών - κάλυπτε τις τρύπες με αυξήσεις κεφαλαίου ή με κάτι θαλασσοδάνεια για το καλό του συνεταιριστικού κινήματος.Επειδή όμως στο σύμπαν που ζούμε δεν υπάρχουν ούτε δωρεάν χρήματα ούτε λεφτόδεντρα, η Αγροτική βυθιζόταν με τη σειρά της στο «κόκκινο» και το κράτος ερχόταν να τη σώσει με νέα αύξηση κεφαλαίου. 

Με απλά λόγια: το κράτος επιδοτούσε τους παραγωγούς. Και με ακόμη απλούστερα: οι φορολογούμενοι πλήρωναν τον λογαριασμό από το υστέρημά τους.ην ιστορία αυτή τη θυμήθηκα προχθές, διαβάζοντας πώς στα αιτήματα των αγροτών προς τον πρωθυπουργό περιλαμβάνεται –τι άλλο;– ο ορισμός εγγυημένων τιμών για τα προϊόντα τους».

                                                                        (Κ Στούπας-liberal.gr)

«Ξεκίνησε με την αποκάλυψη της φάτνης «Étoffes de la Nativité» στην ιστορική Grote Markt των Βρυξελλών, δημιουργία της σχεδιάστριας Victoria-Maria. Η εν λόγω φάτνη τράβηξε αμέσως τα βλέμματα καθότι…απρόσωπη. Καμία φιγούρα στην αναπαράσταση της Γεννήσεως δε διέθετε πρόσωπο με σαφή χαρακτηριστικά, όλα τους ήταν φτιαγμένα από ένα ψηφιδωτό ανακυκλωμένων υφασμάτων σε διαφορετικά χρώματα, με στόχο βεβαίως, τι άλλο, την συμπερίληψη. Όλοι λοιπόν θα πρέπει να μπορούμε να ταυτιστούμε -να αναγνωρίσουμε δηλαδή αυτάρεσκα και το δικό μας προσωπείο στο εικαστικό, όχι να συμμεριστούμε το πνεύμα κατάνυξης- με την τεράστιας σημασίας και ειδικού βάρους θρησκευτικής αλλά και πολιτισμικής στιγμής της Γεννήσεως. 

Αυτή είναι η μία πλευρά θέασης, η «ανοιχτή και πολύχρωμη». Η άλλη είναι πως, εάν κανείς παρατηρήσει καλύτερα τα αόριστα υφασμάτινα πρόσωπα, η εικόνα ίσως και να του θυμίσει το λεγόμενο «μωσαϊκό», που χρησιμοποιούν τα δελτία ειδήσεων, όταν θέλουν να αποκρύψουν την ταυτότητα ενός προσώπου. Βεβαίως, στις «ανοιχτές» μας δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες, δεν ισχύει το ίδιο για τις ισλαμικές παραδόσεις και εορτές· αυτές γιορτάζονται ελεύθερα, ανοιχτά και σε κάθε πλατεία. Αλίμονο σε όποιον «ακροδεξιό» τολμήσει να τις κατακρίνει, είπαμε, «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» αλλά η ανοχή έχει και ένα όριο. 

Η Ευρώπη το όριο της δικής της ανοχής φαίνεται να το έχει ξεπεράσει προ πολλού, νερώνοντας την πολιτισμική της ταυτότητα, «μικραίνοντας» την ίδια της την ύπαρξη, σε βαθμό που μοιάζει κι αυτή να έχει καλυφθεί από ένα μεγάλο μωσαϊκό πολιτισμικής ουδετερότητας: όσο δεν «προκαλεί», είμαστε όλοι ασφαλείς. Μέχρι που δεν είμαστε».

                                                                           (Σοφία Καλαμαντή-liberal.gr)