Απόψεις...

 

«Όλα τούτα, στον αναποδογυρισμένο κόσμο του Τραμπ, οφείλονται στην έλλειψη δημοκρατίας στην Ευρώπη, λόγω «ανεδαφικών προσδοκιών για την έκβαση του πολέμου (στην Ουκρανία, προφανώς) εκ μέρους ασταθών κυβερνήσεων μειοψηφίας». Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, διαβάστε κι αυτό: «Μια μεγάλη πλειοψηφία Ευρωπαίων θέλει την ειρήνη, ωστόσο αυτή η επιθυμία δεν μεταφράζεται σε πολιτική απόφαση, σε μεγάλο βαθμό λόγω της υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών από αυτές τις κυβερνήσεις.»

Τι χρειάζεται; Δύο πράγματα: το ένα είναι να «αναπτυχθεί η αντίσταση στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης εντός των ευρωπαϊκών χωρών» δηλαδή να ενισχυθούν οι δυνάμεις που δεν θέλουν την Ένωση αλλά θέλουν να τα βρούμε με τον Πούτιν; Δεν διευκρινίζεται αλλά κανείς δεν ξεχνά τις ανίερες προβοκάτσιες του Τζέι Ντι Βανς, στο Μόναχο. Η άλλη οδηγία Τραμπ προς Ευρωπαίους είναι να «αποκαταστήσουν τις συνθήκες σταθερότητας εντός της Ευρώπης και στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία». Εντάξει, το καταλάβαμε!»

                                                             (Μπ. Παπαδημητρίου-liberal.gr)

«Όσοι μένουμε στην Αθήνα (σχετικά) κοντά σε σταθμούς μετρό και χρησιμοποιούμε ακόμα το Ι.Χ. μας για να πηγαινοερχόμαστε από τις δουλειές μας, είμαστε απλώς αδικαιολόγητοι. Και άξιοι της μοίρας μας. Αυτό έχω να μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες, ύστερα από μία εβδομάδα πειραματικής χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς και οικειοθελούς εγκατάλειψης του Ι.Χ. 

Το «πείραμα» οφείλεται σε δύο αφορμές: πρώτον, στη θεαματική αύξηση του βαθμού δυσκολίας εύρεσης θέσης στάθμευσης στη γειτονιά μου και, δεύτερον, στην «κανονικοποίηση» των εξουθενωτικών μποτιλιαρισμάτων περιμετρικά του κέντρου της Αθήνας. Έπιασα τον εαυτό μου να θεωρεί περίπου «φυσικό» το χάσιμο μιας και μιάμισης ώρας για 14 ταπεινά χιλιόμετρα πηγαινέλα από το γραφείο ή την καθημερινή αγωνία ανεύρεσης πάρκινγκ σε χρόνο μικρότερο των 15 ή των 20 λεπτών.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η επιλογή ανάμεσα στο αυτοκίνητο και στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι μονόδρομος. Δέσμιος των στερεοτύπων του, εχθρός της Δύσης».

                                                                 (Δ. Ρηγόπουλος-protagon.gr)

«Δεν χρειαζόμασταν πάντως τόσες μελέτες. Αρκεί να ψάξετε σε τι σχολεία και δραστηριότητες στέλνουν τα παιδιά τους οι άνθρωποι που εργάζονται στην τεχνολογία, από τα χαμηλά μέχρι τα υψηλά κλιμάκια. Τους εξασφαλίζουν πρόσβαση σε μέρη όπου προωθείται η βαθιά ανάγνωση, η επαφή με τις τέχνες και η μακρά περίπλοκη σκέψη. Ονειρεύονται γι’ αυτά ένα μέλλον επαφής με το Υψηλό, την ομορφιά, τα μαθηματικά και την αστροφυσική, πράγματα στα οποία δεν «μπαίνεις» εάν είσαι ανίκανη να συγκινείσαι, να σκέφτεσαι, να συγκεντρώνεσαι.

 Εάν ονειρεύεστε για το παιδί/το εγγόνι σας ή τον εαυτό σας ένα μέλλον όπου η εργασία θα είναι η εισαγωγή δεδομένων, οι τηλεπωλήσεις, η δημιουργία «περιεχομένου» και το σκανάρισμα κωδικών, κανένα πρόβλημα. Να σημειωθεί πως καθόλου δεν υποτιμώ αυτές τις δουλειές, απλώς δεν θεωρώ τη διάλυση εγκεφάλου ρεαλιστική «επιλογή» για κανέναν και καμία. Τις αποδέχομαι ως απότοκο μίας αποτυχίας: δεν δημιουργούνται πάντα καλές δουλειές. 

Ελλείψει καλών νόμων, τα παιδιά των πιο αδιάφορων, απόντων ή τεχνολογικά αναλφάβητων γονιών αφήνονται στην τύχη τους. Μ’ άλλες λέξεις, όσο αργεί η σχετική νομοθεσία κι όσο υποχωρεί η καλή δημόσια εκπαίδευση, αφήνουμε τα παιδιά να πλοηγηθούν μόνα τους μέσα σε βάναυσες αφετηριακές ανισότητες».  

                                                                    (Β. Στεργίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)