Απόψεις...

«Παραδόθηκε στους φοιτητές μια υποδειγματική βιβλιοθήκη στον χώρο που ήταν το «στέκι του Βιολογικού». Μια κατάληψη που κράτησε 34 ολόκληρα χρόνια, ενδεικτική ενός κοινωνικού και πολιτικού μιθριδατισμού, αποτελεί ένα παρελθόν που ουδείς πλέον θα θέλει να θυμάται. Το παιχνίδι το πήρε πάνω του ένας άνθρωπος. Ο τότε πρύτανης του ΑΠΘ και νυν υφυπουργός Παιδείας Νίκος Παπαϊωάννου. Βεβαίως υπήρχε η πολιτική βούληση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να εκκενωθούν οι καταληφθέντες χώροι, αλλά το να σπάσει μια «παράδοση» που συντηρήθηκε επί μιάμιση γενιά είχε υψηλό βαθμό δυσκολίας και κινδύνων. 

Ελπίζω να θυμάται ο αναγνώστης τις συγκρούσεις μεταξύ των καταληψιών και των ομοϊδεατών τους με τα ΜΑΤ, που περιφρουρούσαν αρχικά την εκκένωση και στη συνέχεια τις εργασίες αποκατάστασης του χώρου. Όπως ελπίζω να θυμάται και τις απειλές που δεχόταν ο τότε πρύτανης του ΑΠΘ. Συγχρόνως, από το συγκεκριμένο γεγονός προκύπτει ένα συμπέρασμα. 

Οι εκκενώσεις των κατειλημμένων χώρων κατοχυρώνονται πολιτικά και επισφραγίζονται κοινωνικά όταν αποδίδονται στη συνέχεια προς χρήση στους πολίτες. Μόνον τότε, μόνον όταν ένα ρημαγμένο οίκημα αναδιαμορφωθεί και καταστεί λειτουργικό, η ανακατάληψή του θα είναι πρακτικά αδύνατη και κοινωνικά αποκρουστική. Πολύ δε περισσότερο αυτό αφορά χώρους που βρίσκονται μέσα σε πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις».

                                                                        (Σ. Μουμτζής - liberal.gr)

«Οι τεράστιες πρωτοβουλίες αναδάσωσης στην Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν επηρεάσει θετικά μόνο το τοπίο, αλλά και την ίδια την κατανομή του νερού σε ολόκληρη τη χώρα, τονίζει σε δημοσίευμά του το livescience.

Σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Earth's Future, η εκτεταμένη φύτευση δέντρων και η αποκατάσταση λιβαδιών έχουν ενεργοποιήσει ξανά τον υδρολογικό κύκλο, μετακινώντας τεράστιες ποσότητες υδάτων με τρόπους που οι επιστήμονες αρχίζουν μόλις τώρα να κατανοούν. Παράλληλα, η διαθεσιμότητα νερού αυξήθηκε στο οροπέδιο του Θιβέτ, μια περιοχή που αποτελεί πηγή για πολλούς από τους μεγαλύτερους ποταμούς της Ασίας. 

Αυτές οι διαφορές αποδίδονται στη δυναμική των ανέμων και στη μεγάλη απόσταση που μπορεί να ταξιδέψει η υγρασία στην ατμόσφαιρα, ακόμη και έως 7.000 χιλιόμετρα. Η Κίνα έχει αυξήσει τη δασική της κάλυψη από 10% το 1949 σε πάνω από 25% σήμερα, μια έκταση μεγαλύτερη από το μέγεθος της Αλγερίας. 

Άλλα μεγάλα έργα, όπως το πρόγραμμα «Σιτάρι για Πράσινο» και το Πρόγραμμα Προστασίας των Φυσικών Δασών, έχουν μετατρέψει εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης σε δάση και λιβάδια, μειώνοντας την υλοτομία και αποκαθιστώντας φυσικά οικοσυστήματα».

                                                                                          (iefimerida.gr)