Απόψεις...

 

 

«Η εμφάνιση του «Φραπέ» στη Βουλή, η αλαζονεία και η έλλειψη φόβου απέναντι σε θεσμούς που θα έπρεπε να τον ελέγχουν, αναδεικνύουν την ύπαρξη ενός άτυπου συστήματος ισχύος που θεωρεί ότι μπορεί να μην λογοδοτεί πουθενά. Παρά τις καταγγελίες που έχουν διατυπωθεί, καταφέρνει να παραμείνει επικεφαλής της Συνεταιριστικής Ένωσης Σουλτανίνας (ΚΣΟΣ), που έχει πολλά χρέη, αλλά και μια μεγάλη περιουσία σε υψηλής αξίας ακίνητα στην Κρήτη (αλλά και αλλού, ακόμα και στο Κολωνάκι. Η συμπεριφορά του «Φραπέ», με την περιφρόνηση της διαδικασίας της Εξεταστικής, κατέδειξε πως οι νόμοι, οι κανόνες και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος υπονομεύονται από μια άτυπη, ανεπίσημη εξουσία που νιώθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Συνηθισμένος τόσα χρόνια να έχει πρόσβαση σε αυτήν και στην προστασία που συνεπάγεται, με τη στάση του έδειξε ότι θεωρεί την αλήθεια άνευ σημασίας και τις θεσμικές διαδικασίες ως μία τυπική αγγαρεία με την οποία πρέπει να ξεμπερδέψει. Ο Ξυλούρης- «Φραπές» σιώπησε για να προστατεύσει τον εαυτό του, αλλά και για να μην στραφεί ενάντια στους «δικούς του», όπως είχε απειλήσει ότι θα έκανε μέσω της διαρροής που είχε προηγηθεί. Στην περίπτωση αυτή, η σιωπή λειτουργεί ως μηχανισμός διατήρησης της ισορροπίας στο άτυπο σύστημα εξουσίας. Ο φραπές είναι ένα ελληνικής επινόησης κρύο και αφρώδες ρόφημα καφέ, το οποίο αποτελεί σύμβολο του ελληνικού χαλαρού τρόπου ζωής. Έτσι και ο «Φραπές» συμβολίζει με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο το παράλληλο σύστημα της χώρας και τη χαλαρή σχέση του με τη δημοκρατία και τη νομιμότητα». 

                                                                                 (B.Σιούτη - lifo.gr) 

«Πότε ακριβώς αποφασίσαμε ότι η διασκέδαση δεν χρειάζεται άνεση, μουσική, ατμόσφαιρα, χώρους για να καθίσεις ή μια στοιχειώδη ευπρέπεια; Πότε η βραδινή έξοδος έγινε ένας αγώνας αντοχής, σαν να προσπαθείς να κερδίσεις κάποιο αόρατο έπαθλο επειδή επιβίωσες ανάμεσα σε διακόσια άτομα που κολλάνε το ένα με το άλλο μπροστά από μια ταμπέλα μαγαζιού; Ο κόσμος συγκεντρώνεται γύρω από μαγαζιά που έχουν χαρακτηριστεί must visit, όχι επειδή έχουν ωραία μουσική ή ευχάριστη ατμόσφαιρα, αλλά επειδή κάποιος με χιλιάδες ακόλουθους ή μια λίστα σε άρθρο τα έβαλε ανάμεσα στα δέκα μέρη που πρέπει να πας. 

Και εσύ πας σαν το πρόβατο, πρόθυμος να σταθείς δίπλα σε κάδους που βρωμοκοπάνε, στην άκρη του πεζοδρομίου, μισό μέτρο από το οδόστρωμα, καταστριμωγμένος. Η νέα κανονικότητα είναι να διασκεδάζουμε όρθιοι, συμπιεσμένοι, μεταξύ δρόμου και πεζοδρομίου, και περισσότερο να θέλουμε να τικάρουμε ότι πήγαμε στο τάδε μέρος στα κοινωνικά δίκτυα, παρά να διασκεδάσουμε πραγματικά εκεί».

                                                              (Λ.Σταμπούλογλου-protagon.gr)

«Ό,τι θέλει η Ζωή: Τα ξυλόλια, τα μπαζώματα, το εμπόριο της θλίψης, η διαφήμιση ως πολιτικού ογκόλιθου του καλλιτέχνη-συντρόφου της, η απόδοση στοιχείων ενοχής σε όσους αποφασίζει αυτή ότι δεν γουστάρει, η απαξίωση της αστυνομίας... Αυτό δεν είναι αντικαθεστωτισμός. Είναι καθεστωτισμός – και το ότι είναι καρικατουρίστικος ο τρόπος της δεν σημαίνει ότι δεν είναι κατάχρηση εξουσίας».

                                                                     (Ηλ.Κανέλλης-protagon.gr)