Απόψεις...

 

«Το καλοκαίρι του 1981, ο Ρόναλντ Ρίγκαν βρέθηκε αντιμέτωπος με μια από τις ισχυρότερες συντεχνίες της Αμερικής: τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Απαιτούσαν υπέρογκες αυξήσεις και μείωση του ωραρίου. Κήρυξαν απεργία, αν και ο νόμος την απαγόρευε ρητά. Ο Ρίγκαν έδωσε διορία 48 ωρών για να επιστρέψουν στη δουλειά. Δεν υπάκουσαν. Απάντησε με τον πιο σκληρό τρόπο: απέλυσε πάνω από 11.000 ελεγκτές και απαγόρευσε την επαναπρόσληψή τους για χρόνια. Εκείνη η απόφαση έμεινε στην ιστορία. Όχι γιατί έλυσε όλα τα προβλήματα του κλάδου, αλλά γιατί έστειλε το μήνυμα ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Και κυρίως ότι η κοινωνία δεν μπορεί να μένει όμηρος μιας συντεχνίας που παίζει με την ασφάλεια και την καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών.

Σαράντα τρία χρόνια μετά, η Ελλάδα ζει το ίδιο έργο σε επανάληψη. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας προκήρυξαν 24ωρη απεργία για την 1η Οκτωβρίου, συμμετέχοντας στο κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ. Το αποτέλεσμα; Χιλιάδες πτήσεις ακυρώνονται, τουρίστες και επαγγελματίες μένουν εγκλωβισμένοι, οικογένειες ταλαιπωρούνται, η οικονομία δέχεται πλήγμα. Όλα αυτά στο όνομα μιας αντίδρασης στο νέο νομοσχέδιο για τον εκσυγχρονισμό της υπηρεσίας πολιτικής αεροπορίας. Εδώ όμως δεν μιλάμε για έναν τυχαίο κλάδο του δημοσίου. 

Οι ελεγκτές δεν είναι υπάλληλοι γραφείου που αν απεργήσουν καθυστερεί ένα έγγραφο. Ελέγχουν τον εναέριο χώρο της χώρας. Στα χέρια τους βρίσκεται η ασφάλεια επιβατών, πληρωμάτων, αερομεταφορών. Όταν αυτοί σηκώνουν τα χέρια, δεν τιμωρούν την κυβέρνηση. Τιμωρούν τους πολίτες. Και το κάνουν από θέση ισχύος. Αυτό δεν είναι δικαίωμα. Είναι εκβιασμός. Ας είμαστε ειλικρινείς: οι απεργίες αυτού του τύπου δεν έχουν καμία σχέση με «εργατικούς αγώνες». Είναι προκλητικές πράξεις που στοχεύουν να γονατίσουν το κράτος και να εκβιάσουν την κοινωνία. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έτρεμε το πολιτικό κόστος. Επέβαλε τον νόμο γιατί κατάλαβε ότι αν άφηνε μια τέτοια παράνομη απεργία να περάσει, το κράτος θα έχανε κάθε αξιοπιστία. 

Στην πολιτική, η δειλία πληρώνεται πανάκριβα. Η αποφασιστικότητα, αντίθετα, δημιουργεί σεβασμό. Η Ελλάδα χρειάζεται το ίδιο θάρρος. Δεν μπορεί κάθε συντεχνία να νομίζει ότι κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι. Δεν μπορεί κάθε «ιερή αγελάδα» του δημοσίου να απειλεί ότι θα σταματήσει τη χώρα μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά της. Το κράτος οφείλει να θέσει ξεκάθαρα όρια: σε κρίσιμες υπηρεσίες, η απεργία δεν μπορεί να είναι όπλο εκβιασμού. Αν θέλουν οι ελεγκτές να λειτουργούν σαν εργαζόμενοι σε ιδιωτική εταιρεία, ας πάνε στον ιδιωτικό τομέα και ας αναλάβουν και το ρίσκο. 

Ο Ρίγκαν είχε δίκιο  γιατί προτίμησε να χάσει τη συμπάθεια μιας συντεχνίας, παρά να χάσει την αξιοπιστία ενός κράτους. Αν η Ελλάδα θέλει να προχωρήσει μπροστά, πρέπει να δείξει την ίδια αποφασιστικότητα. Και να καταλάβουν όλοι — από τους ελεγκτές μέχρι τους τελευταίους δημόσιους υπαλλήλους — ότι το δικαίωμα τους στην απεργία σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία και η ασφάλεια της κοινωνίας».

                                                                             (Αλ. Σκούρας-liberal.gr) 

«Παίρνεις το μισθωμένο τέρας, φεύγεις με ελαφρά πηδηματάκια σαν ανάλαφρη μπαλαρίνα και αφήνεις να σε ψάχνει μετά η Τροχαία καθώς, ως όχημα leasing εξ όσων ακούω, δεν ήταν τόσο άμεση η ταυτοποίησή του; Πόσο μαγκιόρικο είναι αυτό, ρε αντρί; Ακόμα κι όσοι δεν ήξεραν τον Βασίλη Μπισμπίκη, τον έμαθαν. Δε χαρντ γουέι».

                                                            (Γ. Κωνσταντόπουλος–protagon.gr)