«Είναι ανοίκειο να συγκρίνεις τραγωδίες, όμως είναι επιβεβλημένο να συγκρίνεις συμπεριφορές. Φίλοι αναγνώστες μού επισήμαναν πως τον Απρίλιο του 2003 έλαβε χώρα μια τραγωδία στα Τέμπη που βύθισε στο πένθος ένα ολόκληρο χωριό, το Μακροχώρι Ημαθίας. Σκοτώθηκαν στο τροχαίο 21 μαθητές, ενώ οι παράπλευρες απώλειες συνεχίστηκαν στον χρόνο, στη μικρή τοπική κοινωνία. Το δράμα δεν είχε τέλος. Η «υπόθεση» οδηγήθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων χωρίς κραυγές και έφερε βαριές ποινές για τον υπεύθυνο οδηγό και τους ιδιοκτήτες του φονικού φορτίου.
Κι όμως, το δυστύχημα προσφερόταν για πολιτική εκμετάλλευση. Το σχολικό πούλμαν δεν έπρεπε να κυκλοφορεί εδώ και τρεις μήνες, καθώς είχε κριθεί ακατάλληλο λόγω παλαιότητας, ενώ η μοιραία νταλίκα «φορούσε» φθαρμένα λάστιχα και ο οδηγός της οδηγούσε επί έξι συνεχόμενες ώρες. Τότε η τραγωδία αντιμετωπίστηκε με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των 21 μαθητών που χάθηκαν.
Γιατί συνέβη αυτό και γιατί σήμερα ζούμε αυτό που ζούμε με τα Τέμπη 2023;Και τότε το δράμα δεν είχε τέλος, όμως η «υπόθεση» οδηγήθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων χωρίς κραυγές.Πρώτα-πρώτα το 2003 αξιωματική αντιπολίτευση ήταν η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί να ασκούσε ιδιαίτερα σκληρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σημίτη, όμως ποτέ δεν ανήγαγε τη χυδαιότητα σε πολιτικό όπλο.
Ποτέ δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά ανθρώπινες τραγωδίες. Την ίδια συμπεριφορά επέδειξε και με το ναυάγιο του «Σάμινα». Δεν επεδίωξε ο Καραμανλής να ανατρέψει τον Σημίτη μέσω τραγικών συμβάντων. Δεν πριμοδότησε τσαντίρια στον χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου ούτε προσπάθησε να χειραγωγήσει χαροκαμένους γονείς.
Επίσης, το 2003 δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, ο σύγχρονος πομπός ρύπων στην κοινωνία. Το κάθε προβληματικό άτομο, μέσα στην ανωνυμία του, διακινεί ό,τι του κατέβει και αυτό εκλαμβάνεται ως γεγονός. Το Διαδίκτυο είναι ο μηχανισμός της τέλειας χειραγώγησης των συνειδήσεων μέσω της οργανωμένης κατασκευής γεγονότων. Τότε και οι δικηγόροι των συγγενών αντιμετώπισαν την υπόθεση αποκλειστικά στο ποινικό της πλαίσιο.
Εξ όσων θυμάμαι δεν θέλησαν να κτίσουν πολιτική καριέρα επάνω στα 21 θύματα ούτε να παρακινήσουν τους γονείς τους να υπερβούν τον πόνο τους διά της δημοσιότητας και της προβολής τους. Δεν χυδαιολόγησαν εναντίον δικαστικών λειτουργών ούτε αμφισβήτησαν το έργο τους. Κινήθηκαν σεβόμενοι το λειτούργημά τους.
Μα πάνω απ’ όλα το 2003 δεν υπήρχε μια κοινωνία πρόθυμη να δεχθεί το παράλογο. Να δεχθεί την πιο ακραία εκδοχή των γεγονότων, διότι έτσι φούντωνε τη συνωμοσιολογική σκέψη και ικανοποιούσε τον πρόσφατο αντισυστημισμό της.
Το
καμίνι της αντιμνημονιακής παραφοράς απελευθέρωσε δυνάμεις οι οποίες συνεχώς
ψάχνουν να βρουν τη δικαίωσή τους στον ισοπεδωτικό λόγο των λαϊκιστών τόσο της
Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Και ως γνωστόν, όταν υπάρχει πελατεία βρίσκεται
και το εμπόρευμα και οι προμηθευτές του. Συνεπώς, οι αναγνώστες πολύ σωστά
υπενθυμίζουν ότι στις 13 Απριλίου 2003 είχαμε τα άλλα Τέμπη».
(Απόσπασμα άρθρου του Σ. Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου