Aπόψεις...

 

«Σήμερα, με σχεδόν 70.000 θέσεις πρωτοετών, εκ των οποίων πολλές μένουν κενές, και με δεδομένη την υπογεννητικότητα, όλοι μπορούν να περάσουν σε κάποια σχολή. Κι όσοι δεν τα καταφέρνουν μπορούν να σπουδάσουν σε μη κρατικά πανεπιστήμια (αρκεί να έχουν πιάσει την ΕΒΕ), σε δημόσια ή ιδιωτικά ΙΕΚ και σε κολέγια. Και να αποκτήσουν σημαντικά ακαδημαϊκά και επαγγελματικά εφόδια. Κάτι το οποίο παλιότερα δεν ήταν επιλογή, τουλάχιστον στη σημερινή ποιότητα και ποσότητα. Οπότε πολλοί και πολλές έμεναν στο απολυτήριο του λυκείου ή στο πτυχίο μιας τεχνικής σχολής. Και έβγαιναν νωρίτερα στην αγορά εργασίας.

Το λύκειο ασθενεί διότι υπάρχουν σκληρές πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Πολύ σκληρές και απαιτητικές, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με αυτές της Ιαπωνίας και της Κίνας. Με θέματα, τουλάχιστον στις θετικές επιστήμες, μοναδικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο για τη βαθμίδα αυτή. Μοναδικά σε πολυπλοκότητα και διεισδυτικότητα. Θα άξιζε τον κόπο να βάζαμε πειραματικά και κάποιους εκπαιδευτικούς να εξετάζονται ταυτόχρονα στα ίδια θέματα. Για να πέφταμε επιτέλους από τα σύννεφα. 

Κι όταν έχεις όνειρο και στόχο να σπουδάσεις σε ΑΕΙ, προετοιμάζεσαι στα 4 μαθήματα που θα εξεταστείς για την εισαγωγή, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Εδώ γίνεσαι κοσμοκαλόγερος στα 16, προκειμένου να μπεις στην Ιατρική ή στο Πολυτεχνείο, με την Ιστορία και τα Θρησκευτικά θ’ ασχοληθείς; Σημαντικά μαθήματα, δεν λέω, αλλά… Σάμπως πριν από 50 χρόνια διάβαζε κανείς τα δευτερεύοντα; 

Αν έχει αλλάξει κάτι από το παρελθόν είναι η βαθμολογική πλειοδοσία. Αν κάποτε οι επιτυχόντες στο ΕΜΠ είχαν απολυτήριο 16, σήμερα υπάρχει πληθωρισμός υψηλών βαθμών, ακόμα και σε αυτούς που αποτυγχάνουν στις πανελλήνιες. Αν κάποτε υπήρχαν μετεξεταστέοι και στάσιμοι σε όλες τις τάξεις του λυκείου, σήμερα οι έννοιες αυτές έχουν καταργηθεί σε όλη τη Μέση Εκπαίδευση. Γιατί; 

Μα διότι μετά το 1980 εγκαινιάστηκε η λεγόμενη «αντιαυταρχική εκπαίδευση», σύμφωνα με την οποία πρέπει να διευκολύνουμε την απόκτηση απολυτηρίου, με καλό βαθμό και εικονικό αριθμό απουσιών, και «απαγορεύεται» να είμαστε αυστηροί και δίκαιοι. Η καταρράκωση της αξιολόγησης».

                                                                       (Λ. Καστανάς-Athenesvoice) 

 «Η αύξηση της παραγωγικότητας, μας αφορά όλους (επειδή) όταν βελτιώνεται η παραγωγικότητα, δημιουργούνται μεγαλύτερες δυνατότητες για αυξήσεις μισθών, κοινωνική μέριμνα, ανταγωνιστικότερες τιμές για τους καταναλωτές με βιώσιμο τρόπο, και κέρδη που επιτρέπουν την πραγματοποίηση ακόμα μεγαλύτερων επενδύσεων.»Τελεία, πάμε παρακάτω.

Η μετρούμενη παραγωγικότητα δίνει το μέτρο και της προσπάθειας που απαιτείται για να σταθούμε όρθιοι απέναντι στον απηνή διεθνή και γεωπολιτικό ανταγωνισμό και της απόστασης που πρέπει να διανύσουμε για να αγοράζει ο εργαζόμενος στην Ελλάδα όσα αγοράζουν οι άλλοι προοδευμένοι λαοί και για να αποκτήσει η δημόσια διοίκηση το κύρος που απαιτεί από αυτήν ο πολίτης/ψηφοφόρος.

Προφανώς λείπει, στην πολύ μεγάλη μερίδα όσων ασχολούνται με την λαϊκίστικη πλευρά της πολιτικής, η ανατρεπτική σοφία του Ντενγκ Σιάο Πινγκ, που συμποσούται στο «Η ανάπτυξη είναι η απόλυτη αλήθεια». Και για όσους δεν τον καταλάβαιναν, τότε, λόγω των μαοϊκών ασυναρτησιών που είχαν καταστρέψει την Κίνα, ο μεγάλος μεταρρυθμιστής ηγέτης, που άλλαξε την χώρα του σε μια δεκαετία, εξηγούσε πως ο σοσιαλισμός δεν ορίζεται από τις μορφές ιδιοκτησίας και πως μόνον η βελτίωση της παραγωγικότητας εγγυάται τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του Λαού».

                                                                 (Μπ. Παπαδημητρίου-liberal.gr)