Με την Ουκρανία...

  

«Ανήκω στη μειοψηφία των Ελλήνων που τους πονάει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ανατριχιάζω όταν βλέπω βίντεο από πολίτες στο Κίεβο να ακινητοποιούνται όπου κι αν βρίσκονται, κρατώντας ένα λεπτό σιγής στη μνήμη των νεκρών. Συγκλονίζομαι όταν τους βλέπω να γονατίζουν κατά μήκος της αυτοκινητοπομπής που μεταφέρει τις σωρούς των ηρώων υπερασπιστών που έπεσαν στη μάχη, και στα πρόσωπά τους βλέπω τον πόνο και τη γενναιότητα ενός λαού που πολεμάει και θυσιάζεται για την ελευθερία του. 

Όλο τον Αύγουστο, σκρολάροντας ανάμεσα σε μπάνια και διακοπές, αντίκριζα σπαρακτικές σκηνές στο timeline μου. Μικρά παιδιά δολοφονημένα την ώρα που κοιμούνταν. Οικογένειες θαμμένες στα χαλάσματα. Ηλικιωμένοι να πεθαίνουν περιμένοντας στην ουρά για τις συντάξεις τους. Φορεία με νεκρούς και τραυματίες να βγαίνουν από τα ερείπια. Γονείς να θάβουν τα παιδιά τους, παιδιά να κλαίνε τους γονείς τους στις κηδείες.

Έβλεπα μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να σφυροκοπείται νυχθημερόν από σειρήνες και πυραύλους που κατέστρεφαν ολόκληρες πολυκατοικίες. Στην Ανατολική Ουκρανία, αεροφωτογραφίες έδειχναν πόλεις ισοπεδωμένες, λες και βρισκόμασταν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ακόμη πιο συγκλονιστικές εικόνες και βίντεο έρχονταν από τη Μαριούπολη – μια πόλη άλλοτε ολοζώντανη, με έντονο το ελληνικό στοιχείο, τώρα ένα θέρετρο θανάτου.

Έβλεπα τη ρωσική επιχείρηση συστηματικής βίας και τρομοκράτησης των ανθρώπων. Στο Ντονέτσκ και στη Ζαπορίζια, πολυκατοικίες, σχολεία και παιδικοί σταθμοί χτυπιούνταν αδιάκριτα. Διασώστες έψαχναν στα συντρίμμια για επιζώντες, ακόμα και για ζώα – για την ακρίβεια, βλέπω συχνά ιστορίες με ζώα από την εμπόλεμη Ουκρανία. Σε όλη τη χώρα –ως και στα σύνορα με την Πολωνία, στη Λβιβ– φλεγόμενα κτίρια και υποδομές, νεκροί και τραυματίες. Και πριν λίγες μέρες, σε ζωντανή μετάδοση, η επίθεση στο Πανεπιστήμιο Φαρμακολογίας στο Χάρκοβο. 

Και διάβασα για τη μελέτη που δημοσίευσαν ερευνητές εγκλημάτων πολέμου του Πανεπιστημίου Yale: χιλιάδες κλεμμένα παιδιά της Ουκρανίας, στο πλαίσιο μυστικού προγράμματος εκρωσισμού. Ορφανά πολέμου και παιδιά χωρισμένα από τις οικογένειές τους σε περιοχές που ελέγχει ο ρωσικός στρατός. Τα παίρνουν, τα κάνουν Ρώσους, και μετά στρατιώτες.

Αν δεν έρχεσαι σε επαφή με όλες αυτές τις συγκλονιστικές εικόνες, αν ο εγκέφαλός σου δεν τροφοδοτείται από τη φρίκη δίπλα σου, το πιο πιθανό είναι ότι θα αδιαφορήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και ίσως καταλήξεις να λες πως «η αλήθεια είναι κάπου στη μέση».  

Και ενώ οι επιθέσεις στις ουκρανικές πόλεις συνεχίζονται ως στρατηγική τρομοκράτησης αμάχων και καταστροφής υποδομών, η δεύτερη περιοχή της αδιαφορίας μας αφορά στον υβριδικός –μέχρι στιγμής– πόλεμο της Ρωσίας απέναντι στη Δύση. Έναν πόλεμο που τεστάρει διαρκώς τις αντιδράσεις της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ».

                          (Απόσπασμα άρθρου της Δ. Γκρους από την Athensvoice)