Απόψεις...

 

«Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου δεν είναι σκηνικό. Δεν είναι φόντο για πολιτικές δηλώσεις και μικροπολιτική, ούτε χώρος για επικοινωνιακές φιέστες και ψευδοπατριωτικές εξάρσεις. Είναι ο ιερότερος τόπος της Δημοκρατίας, το σημείο όπου το έθνος στέκεται απέναντι στους νεκρούς του, και αυτό από μόνο του επιβάλλει σιωπή, σεμνότητα και κυρίως σεβασμό.

Η εικόνα πολιτικών και «αγανακτισμένων» να μετατρέπουν το μνημείο σε πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης δεν είναι απλώς θλιβερή. Είναι προσβλητική όχι μόνο για την Ιστορία, αλλά για την ίδια την έννοια του δημοσίου ήθους. Οποιος προσπαθεί να αποσπάσει κομματικά οφέλη επικαλούμενος τους ανώνυμους νεκρούς του έθνους δεν υπηρετεί τη μνήμη, αλλά τη διασύρει, ενίοτε δε με κυνισμό και χυδαιότητα.

Η ασέβεια δεν είναι απλώς ένα σύμπτωμα της εποχής, είναι δείγμα βαθύτερης πολιτικής παρακμής. Μοιάζει να έχουμε ξεχάσει τη δια- φορά ανάμεσα στο ιερό και στο ευτελές. Η υποκρισία περισσεύει, καθώς όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «σεβασμό στα εθνικά σύμβολα» είναι συχνά οι ίδιοι που ευτελίζουν κάθε σύμβολο με τη φωνασκία και την ιδιοτέλειά τους. Και εκείνοι που εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημοκρατίας απέναντι στον εθνικισμό δεν διστάζουν να επιδείξουν το ίδιο είδος αλαζονείας, απλώς με άλλο λεξιλόγιο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και η εθνική συνείδηση γίνεται εργαλείο για πολιτική αυτοπροβολή».

                                                                     (Π. Λάμψιας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Άδωνις Γεωργιάδης βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο. Όχι για κάποια απόφαση του υπουργείου Υγείας, αλλά επειδή τόλμησε να ευχαριστήσει δημόσια μια ελληνική εταιρεία καλλυντικών που δώρισε πάνω από 1,5 εκατομμύριο ευρώ στο ΕΣΥ. Η La Vie en Rose της Δήμητρας Κατσαφάδου, έχει προσφέρει εξοπλισμό, κρεβάτια ακτινοπροστασίας, ακόμα και τη δημιουργία νέας μονάδας ογκολογικών ασθενών στο «Λαϊκό». Κι όμως, η δημόσια συζήτηση δεν επικεντρώθηκε στις δωρεές, αλλά στο αν «έπρεπε» ένας υπουργός να επαινέσει μια ιδιωτική εταιρεία.

Στην Ελλάδα, η αναγνώριση του καλού θεωρείται ύποπτη. Αν επαινέσεις έναν επιχειρηματία, «κάτι θα του χρωστάς». Αν υποστηρίξεις μια φιλανθρωπική δράση, «κάτι θα κρύβεις». Ζούμε σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει κάθε καλή πράξη σαν πιθανή κομπίνα. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, είναι βαθιά πολιτισμικό: είμαστε μια κοινωνία χαμηλής εμπιστοσύνης.Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι η μεγάλη ελληνική παθολογία. Εξηγεί γιατί δυσκολευόμαστε να συνεργαστούμε, να αυτοοργανωθούμε, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον χωρίς μεσολάβηση του κράτους».

                                                                             (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)

 «Για έναν μικρό επιχειρηματία που είχε σχέδιο να σηκώσει ένα ενοικιαζόμενο στην Πάρο, η απόφαση του ΣτΕ σημαίνει καθυστέρηση, αβεβαιότητα και κόστος. Ο μεγάλος συνεχίζει το project των εκατό εκατομμυρίων, ο μικρός αναστέλλει το όνειρο των εκατό τετραγωνικών. Κάπου ανάμεσα στους δύο, οι μηχανικοί τρίβουν τα χέρια τους, το ίδιο και το Τεχνικό τους Επιμελητήριο».

                                                                        (Δ. Ευθυμάκης –protagon.gr)