Απόψεις...

 

«Κάποιοι θέλουν να κάνουν τη χώρα μπάχαλο και να ρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με οποιοδήποτε κόστος. Μόνο που το «κόστος» του χάους είναι δυσβάστακτο. Η απειλή της χρεοκοπίας επιστρέφει, δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο. Αυτήν τη φορά δεν είναι η κρίση χρέους που θα φέρει την πολιτική κρίση. Είναι η πολιτική κρίση που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Η τοξικότητα απειλεί σοβαρά την Οικονομία. 

Δεν είναι «Μητσοτάκης ή χάος». Είναι πολιτική ομαλότητα ή ανωμαλία. Και αυτήν τη στιγμή ο μόνος που στέκεται στην όχθη της ομαλότητας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή, η πλήρης μπαχαλοποίηση των πάντων. 

Ο κόσμος, όμως, δεν είναι ανόητος. Καταλαβαίνει. Και αυτό αρχίζει να φαίνεται και στα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς η βελόνα δείχνει προς τα κάτω και φαίνονται έτσι ανίκανα να κερδίσουν από την φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η βελόνα στον Κυριάκο έχει ξεκολήσει και δείχνει και πάλι προς τα πάνω, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχεται. Ακριβώς επειδή ο κόσμος καταλαβαίνει». 

                                                                               (Θ.Μαυρίδης-liberal.gr)

«Προσωπικός θρίαμβος του Ντόναλντ Τραμπ η εκεχειρία στη Γάζα. Γιατί πέτυχε αυτός εκεί που απέτυχε ο Τζο Μπάιντεν; Διότι ο Τραμπ απείλησε με ισοπέδωση τη Χαμάς αν δεν αποδεχόταν το σχέδιό του και προς τούτο είχε δύο συμμάχους: το Ισραήλ με την υλική δύναμη, τον στρατό του, και τις φιλικές προς τη Χαμάς μουσουλμανικές χώρες, με την οικονομική ισχύ τους. Συγκρότησε ένα ετερόκλητο μέτωπο για να εξυπηρετήσει την πολιτική του και πέτυχε. 

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, είχαν ωριμάσει και οι συνθήκες για την εκεχειρία, καθώς η τρομοκρατική οργάνωση είχε χάσει το βασικό της στήριγμα, το Ιράν. Ομως αυτό που μένει στη διεθνή κοινή γνώμη είναι ο τσαμπουκάς, η πυγμή, που επέδειξε ο Αμερικανός πρόεδρος.Εδώ τίθεται το γνωστό πρόβλημα. Τι είναι υπεράνω όλων; Η αποτελεσματικότητα ή η τήρηση των προβλεπόμενων διαδικασιών και ο σεβασμός των θεσμών που τις ρυθμίζουν; Τι τελικά μετράει; Οι διεθνείς συνθήκες ή το δίκαιο του ισχυροτέρου;»

                                                                             (Σ. Μουμτζής-liberal.gr)

«Ο Σι, ο Πούτιν και όλοι οι ομόσταβλοί τους ηγέτες έχουν απέναντί τους κάποιον που τους μοιάζει, τον οποίο ούτε μπορούν να διαβάσουν με ασφάλεια ούτε, πολύ περισσότερο, να κουμαντάρουν.Το στοίχημά τους όταν επανεξελέγη ο Τραμπ ήταν πως με τον τρόπο του και τις αγριάδες θα επιτάχυνε τη μετάβαση στη μετα-αμερικανική εποχή, απωθώντας τους συμμάχους του. 

Επειδή όμως ούτε οι Αυστραλοί ούτε οι Καναδοί και βεβαίως ούτε οι Ευρωπαίοι είναι διατεθειμένοι να ενηλικιωθούν απότομα, ο Τραμπ παραμένει το βασικό σημείο αναφοράς. Είτε γιατί τον τρέμουν προσωπικά είτε γιατί φοβούνται έναν κόσμο χωρίς την ισχύ της Αμερικής, δέχονται στην πράξη ότι αυτός είναι το αδιαμφισβήτητο αφεντικό».

                                                                    (Αλ.Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)