Απόψεις...

 

«Διάβασα τις πληροφορίες για τις αλλαγές που ετοιμάζει ο κ. Δένδιας στις Ένοπλες Δυνάμεις. Δίχως να είμαι ιδιαίτερος γνώστης του αντικειμένου, επικροτώ με βάση δυο-τρία κοινά παραδεκτά δεδομένα. Πρώτο, τα παιδιά που πάνε φαντάροι, παρά τον σχετικά μικρό χρόνο της θητείας σε σύγκριση με παλιότερα, θεωρούν το φανταριλίκι χαμένο χρόνο. Πάντα έτσι ήταν, αλλά τώρα αυτή η αντίληψη έχει κυριαρχήσει σε όλο τον νεανικό πληθυσμό. Παλιότερα, το να απαλλαγεί κανείς θεωρούνταν όνειδος για ένα κομμάτι του πληθυσμού, τώρα το να βγάλεις «τρελόχαρτο» ισοδυναμεί με παράσημο.

Δεύτερο, θεωρώ πέραν πάσης λογικής να υπάρχουν περισσότεροι συνταγματάρχες από λοχίες. Το 'γραφε ο περιηγητής Εντμόντ Αμπού για την Ελλάδα του Όθωνα, ότι το ένα πέμπτο του τότε ελληνικού στρατεύματος ήταν στρατηγοί, όμως να συνεχίζεται αυτό και σήμερα είναι τραγικό. Και ενδεικτικό μιας κατάστασης του δημοσίου που έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Το ίδιο και η βαθμολόγηση του 97% των αξιωματικών στην υπηρεσιακή τους αξιολόγηση με άριστα. Γελοιότητες.

Τρίτο, δεν καταλαβαίνω τι ζητάνε οι αξιωματικοί και οι φαντάροι σε οποιονδήποτε άλλη περιοχή και πόλη της χώρας, πλην της παραμεθορίου. Αμ εκείνα τα πελώρια στρατόπεδα στα κέντρα ή στις παρυφές των πόλεων, τι τα θέλει ο στρατός; Κάποτε χτίστηκαν για να στρατοκρατείται η χώρα τα μετεμφυλιακά χρόνια και την περίοδο της χούντας, τώρα τι τα θέλουν; Ας τα χαρίσουν ή ας τα πουλήσουν ή ας τα αξιοποιήσουν, σήμερα πάντως είναι τρύπες απορρόφησης κρατικού χρήματος.

Τέταρτο, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συνδέεται λειτουργικά το στράτευμα μας με τα πανεπιστήμια μας. Με όποια απ’ αυτά θέλουν, βρε αδερφέ. Αφού στις μέρες μας δεν πολεμάνε φαντάροι με ξιφολόγχες περασμένες στις κάνες των Μ1, κομπιουτεράδες μάχονται αναμεταξύ τους. Τι τους θέλουμε τους θαλάμους, τους θαλαμοφύλακες και τους σκοπούς στα υπερυψωμένα κουβούκλια των στρατοπέδων; Ας πολεμάνε κι απ’ το σπίτι τους ή από την καφετέρια, σαν τους ψηφιακούς νομάδες, αλλά να ξέρουν να πολεμάνε σ’ αυτό το είδος του πολέμου».

                                                                       (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr) 

«Ο δημόσιος διάλογος μοιάζει ολοένα και περισσότερο με καφενείο του Twitter. Βρισιές, επιθέσεις, προσβολές. Αντί για επιχειρήματα, συνθήματα. Αντί για πολιτική, φανατισμός. Μια νέα διεθνής μελέτη το αποδεικνύει με αριθμούς. Και τα πιο δηλητηριώδη θέματα; Όχι η οικονομία, όχι το ασφαλιστικό. Αλλά οι «πολιτιστικοί πόλεμοι» - μετανάστευση, ταυτότητα, ΛΟΑΤΚΙ, έθνος. 

Η τοξικότητα σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ατύχημα, είναι στρατηγική επιλογή. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να την καλλιεργούν, αφού με αυτόν τον τρόπο τραβούν την προσοχή. Τα ριζοσπαστικά κόμματα, ιδιαίτερα της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, τη χρησιμοποιούν ως όπλο για να συσπειρώνουν οπαδούς. Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, με τους αλγόριθμους που προωθούν ό,τι προκαλεί μεγαλύτερη ένταση, λειτουργούν ως ενισχυτές αυτού του φαινομένου. 

Όσο πιο προσβλητικός είναι κανείς, τόσο περισσότερο τον ακούν. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό για τη δημοκρατία. Ο τοξικός λόγος θέλει αίμα. Και εκεί οδηγούμαστε: σε μια πολιτική που δεν πείθει, αλλά φανατίζει. Σε μια πολιτική που δεν υπηρετεί την κοινωνία, αλλά την διχάζει».

                                                                       (Αλ. Σκούρας-Liberal.gr)