Είναι η Ελλάδα ΜΗ μεταρρυθμίσημη ;

 

«Τι θα γίνει με εκείνες τις περίφημες κάμερες; Δεν επρόκειτο να λειτουργήσουν κάπου μέσα στο φθινόπωρο για να προστατεύσουν την κυκλοφορία των τροχοφόρων; Τώρα μαθαίνουμε ότι ακόμη δεν έχει προκηρυχθεί ο διαγωνισμός. «Δώστε μας μια εξάμηνη παράταση για να τα κάνουμε όλα σωστά». Εν τω μεταξύ, τα θανατηφόρα τροχαία ακολουθούν τον δρόμο τους ανενόχλητα.

Τι γίνεται με την απαγόρευση της πώλησης αλκοολούχων ποτών σε ανηλίκους; Μα έχει νομοθετηθεί, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά τι να κάνουμε, ενώ εμείς νομοθετήσαμε, αυτοί κάνουν του κεφαλιού τους. Δεν μπορούμε να έχουμε από έναν αστυνομικό σε κάθε μπαρ. Και γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν περιπολίες εκεί όπου συχνάζουν οι έφηβοι για να ελέγχεται η πώληση του αλκοόλ;

Και το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη; Ποιος θα φροντίζει για τη φύλαξή του; Ο στρατός; Μα στη δημοκρατία ο στρατός είναι για να φυλάει τα σύνορα. Αν δεν κάνω λάθος, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μνημείο το φυλάει ο στρατός. Εκτός και αν οι εύζωνοι που παραστέκουν στο κενοτάφιο είναι απλώς διακοσμητικοί για να βγάζουν σέλφι οι τουρίστες.

Τι γίνεται μ’ εκείνον τον περίφημο νόμο που επιτρέπει τις διαδηλώσεις αρκεί να μη διαλύουν τη ζωή της πόλης; Ψηφίστηκε, αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε και τυπολάτρες. Εμείς κοιτάμε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι δεν θέλουμε φασαρίες.

 Τι γίνεται με εκείνα τα περίφημα τουρνικέ που υποτίθεται ότι θα ελέγχουν την είσοδο στα πανεπιστήμια; Εγινε ο διαγωνισμός για την αγορά τους; Τι γίνεται με το περίφημο πολλαπλό βιβλίο που θα έφερνε τα πάνω κάτω στη μέση εκπαίδευση; Ομως η μέση εκπαίδευση είναι ένα μεγάλο θέμα από μόνη της, εξίσου σημαντική και άμεσα συνδεδεμένη με το δημογραφικό. Επιφυλάσσομαι. 

Τι γίνεται με τις αποζημιώσεις για τον «Daniel»; Ακούω ότι πολλές οικογένειες ζουν ακόμη σε κοντέινερ. 

Και με τα χρήματα που άρπαξαν οι μάγκες και οι «φραπέδες» απ’ τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Θα φτάσουν ποτέ στους πραγματικούς δικαιούχους; Αφήνω κατά μέρος την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ και την αναντιστοιχία με τα εισοδήματα. Η Ελλάδα παραμένει μια ακριβή χώρα για τους Ελληνες – όχι για όλους, για να εξηγούμαι. Οσο κι αν μειωθούν οι φόροι, το ύψος τους είναι υπέρογκο μπροστά στις υπηρεσίες που παρέχουν. Η επιβίωση είναι ακριβή. Και η γραφειοκρατία ρουφάει τον χρόνο της καθημερινότητας. 

Πού ακριβώς βρίσκεται η ανάπτυξη; Ποιος τολμάει να επενδύσει σε μια χώρα όπου το δικαστήριο θέλει έξι χρόνια για να βγάλει μιαν απόφαση;Είμαι άδικος με την κυβέρνηση; Μπορεί. Ανήκω όμως σε όσους απαιτούν απ’ αυτήν πολύ περισσότερα απ’ όσα προσφέρει, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι η μόνη λύση. Δεν είμαι ο μόνος προφανώς».

(Απόσπασμα άρθρου του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)