Απόψεις...

  

«Οι παλαιότεροι - εμείς του ’60 και της Μεταπολίτευσης - γνωρίζουμε την «πυρηνική καταστροφή» που προκαλεί στα εγκεφαλικά κύτταρα η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση.Η συνεχής επανάληψη τσιτάτων αφαιρεί την ικανότητα κρίσης και σκέψης, όπως κάνουν ορισμένες ανατολικές θρησκείες που επιβάλλουν στους μοναχο-ύς να επαναλαμβάνουν αδιάκοπα «μάντρας».Έτσι επιτυγχάνεται η απόλυτη χειραγώγηση - η παύση της σκέψης.Γι’ αυτό, όταν το 2015 φωνάζαμε πως όσοι δεν έχουν περάσει από την Αριστερά δεν διανοούνται πόσο επικίνδυνοι μπορούν να αποβούν οι αριστεροί όταν αποκτήσουν εξουσία, δεν υπερβάλλαμε. 

Γιατί η Αριστερά μισεί τον Σαββόπουλο;Γιατί αποτέλεσε τον καθρέφτη της. Τον καθρέφτη μέσα στον οποίο έβλεπε καθημερινά την αδυναμία της να αλλάξει, να εξελιχθεί, να ωριμάσει.Ο Σαββόπουλος έδωσε σε όσους ήθελαν να προχωρήσουν την ηθική δύναμη και τη διανοητική ευχέρεια να το κάνουν. Ο Σαββόπουλος, με τους στίχους και τις μελωδίες του, άνοιγε διαδρόμους διαφυγής σε όσους αισθάνονταν εγκλωβισμένοι. Για τους «ερυθροφρουρούς» της Αριστεράς, αυτό ήταν ιεροσυλία.Έμοιαζε με κάποιον που ανοίγει τρύπες στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Το άλλο έγκλημά του; Αμφισβήτησε το μονοπώλιο του πολιτισμού.Πέρα από όλα, η Αριστερά μισεί τον Σαββόπουλο γιατί αμφισβήτησε το προνομιακό της πεδίο εξουσίας: τον πολιτισμό. Όπως σημείωσε ο Μ.Π. στα κοινωνικά δίκτυα: «Από τις συναυλίες του Θεοδωράκη στα γήπεδα μέχρι την τραπ των «γύφτων», η Αριστερά ήθελε πάντα να ελέγχει το αφήγημα, τις λέξεις και τα νοήματα, να περνά το μήνυμά της». Ο  Σαββόπουλος της ξέφυγε.Και αυτό δεν θα του το συγχωρέσει ποτέ. Ακόμη κι όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν γνώρισε ποτέ το μίσος που γνώρισε ο Σαββόπουλος. Οι λόγοι είναι προφανείς».

                                                                         (Κ. Στούπας-liberal.gr)

«Χρειάζεται να ξαναπάρουμε πίσω τις λέξεις. Πατριωτισμός δεν είναι μίσος για τον άλλον. Είναι πίστη σε μια κοινή ιστορία που προσπαθούμε να κάνουμε αντάξια των καλύτερων στιγμών της. Δεν σημαίνει εξωραϊσμό ούτε εξιδανίκευση. Σημαίνει να κοιτάζεις το παρελθόν στα μάτια, να αναγνωρίζεις το τίμημα και να ζεις με τρόπο που δεν το ευτελίζει. Σημαίνει να σέβεσαι τη σημαία στο μπαλκόνι και να σέβεσαι τον διπλανό σου στη δουλειά, να θυμάσαι την ορεινή λάσπη του 1940 και να τη μετατρέπεις σε καθημερινή ευπρέπεια, σε συνέπεια λόγου και πράξης, σε ευθύνη απέναντι σε όσους σε εμπιστεύονται.

Παράλληλα, κάτι αλλάζει. Η ηθικολογία των ετικετών κουράζει, η υπερπολιτικοποίηση της καθημερινότητας υποχωρεί, η επιταγή της απολογίας χάνει έδαφος. Καθώς αυτή η τάση ξεφουσκώνει, θα ακούγονται πιο καθαρά φωνές που μιλούν για πατρίδα χωρίς προλόγους και χωρίς φοβικά σύνδρομα».

                                                                          (Αλ.Σκούρας-liberal.gr)