Απόψεις...

  

«Για αρχή να πω πως είμαι γενικώς υπέρ του ασυμβίβαστου επαγγελματικής δραστηριότητας και βουλευτικής ιδιότητας. Υπερβάλλοντας ίσως για την αξία της χώρας, πιστεύω πως το να καθορίζεις το μέλλον της με την ψήφο σου, το να μελετάς νομοσχέδια που θα επηρεάσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, το να επιχειρηματολογείς υπέρ ή κατά προτάσεων της κυβέρνησης που καθορίζουν το μέλλον όλων μας, είναι δουλειές όχι μόνο ιδιαιτέρως σοβαρές αλλά και εξαιρετικά δύσκολες και χρονοβόρες. Αν παράλληλα κάνεις και μια άλλη δουλειά, τότε μάλλον δεν θα τις κάνεις καλά. 

Βέβαια σε ένα κοινοβούλιο στο οποίο οι βουλευτές απλώς ακολουθούν τα κέφια του αρχηγού του κόμματός τους πιθανότατα να υπάρχει χρόνος και για άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες (περίπτωση στην οποία θα έπρεπε να μην τους καταβάλλεται η «βουλευτική αποζημίωση» η οποία, όπως λέει και το όνομά της, δίνεται ως αποζημίωση για την επαγγελματική χασούρα που συνεπάγεται η βουλευτική εργασία).

Πέρα από την πλημμελή άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων, οι βουλευτές που συνεχίζουν να ασκούν κανονικά τα καθήκοντά τους δημιουργούν και προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού. Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση των Τεμπών. Η κόρη του Νίκου του Κωνσταντόπουλου είναι δικηγόρος στην υπόθεση. Ταυτοχρόνως είναι και αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί πολύ εύκολα, αν θέλει, να χρησιμοποιήσει την υπόθεση αυτή προκειμένου να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Μόνο που έτσι δεν εξυπηρετεί ούτε τους πελάτες της ούτε, πολύ περισσότερο, τη δικαιοσύνη. 

Όπως μπορεί, αν θέλει, να χρησιμοποιεί την πολιτική της ισχύ προκειμένου να εξυπηρετεί το συμφέρον των πελατών της. Στην περίπτωση αυτή οι πελάτες της ευνοούνται αλλά αδικούνται οι αντίδικοι, κι όσο για τη δικαιοσύνη να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Μπορεί επίσης (πάλι αν θέλει) να διαφημίζει δωρεάν τη νομική της δραστηριότητα κι αυτό είναι κακό για όλους εκτός από τον διαφημιζόμενο.

Η πολιτική ταύτιση ενός βουλευτή (και πολύ περισσότερο ενός αρχηγού κόμματος της Βουλής) με μια υπόθεση στην οποία συμμετέχει ως δικηγόρος δεν μπορεί να μη δημιουργεί και ερωτηματικά και ανησυχίες. Το ίδιο και κάθε επαγγελματική εμπλοκή κάθε βουλευτή-δικηγόρου σε υποθέσεις που έχουν πολιτικό υπόβαθρο (ή που δεν έχουν, αφού η πολιτική ισχύς μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι εκεί που δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα). 

Δεν δημιουργεί όμως κανένα ασυμβίβαστο, αφού για τον σοφό Έλληνα νομοθέτη μπορεί κάποιος να είναι άνετα και βουλευτής (ακόμα και αρχηγός κόμματος της Βουλής) και δικηγόρος. Πιθανότατα επειδή οι νομικοί είναι το νούμερο ένα επάγγελμα μέσα στη Βουλή (με δεύτερο του γιατρού). Και μπράβο τους».

                                                               (Μ. Βουλαρίνος-Athensvoice) 

«Η Ελλάδα αλλάζει πρόσωπο. Οι δημοσιονομικοί δείκτες είναι υγιείς, οι αγορές μας εμπιστεύονται ξανά, η οικονομική ελευθερία βελτιώνεται. Στα χαρτιά, η χώρα δείχνει πιο ισχυρή από ποτέ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κι όμως, ο μέσος εργαζόμενος, η οικογένεια της μεσαίας τάξης, δεν βλέπουν την αλλαγή στο πορτοφόλι τους. Το supermarket παραμένει ακριβό, το ενοίκιο ανεβαίνει, ο μισθός φτάνει ίσα-ίσα. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: πώς γίνεται η χώρα να προοδεύει ενώ οι πολίτες νιώθουν στάσιμοι;

Η απάντηση είναι λιγότερο μυστηριώδης απ’ όσο φαίνεται. Οι μακροοικονομικοί δείκτες αποτυπώνουν την πορεία του συνόλου, όχι την καθημερινή εμπειρία. Η βελτίωση του ΑΕΠ, η μείωση του χρέους ως ποσοστό του εισοδήματος, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι θεμελιώδη βήματα. Όμως οι θετικοί αυτοί αριθμοί χρειάζονται χρόνο για να μετατραπούν σε μισθούς, νέες δουλειές και πραγματική αγοραστική δύναμη.

Οικονομίες που βγαίνουν από μια δεκαετή κρίση δεν αναγεννιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού. Χρειάζονται επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους χρειάζονται εμπιστοσύνη. Χρειάζεται βελτίωση της παραγωγικότητας, η οποία δεν αυξάνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζονται επιχειρήσεις που να αναλαμβάνουν ρίσκο, να καινοτομούν, να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Κι όλα αυτά δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα με την πρώτη θετική αξιολόγηση από τους διεθνείς οίκους».

                                                                      (Αλ. Σκούρας-liberal.gr)