Το εγχώριο ρωσόφιλο μωσαϊκό...

 

« Οι πρόσφατες αποκαλύψεις από το βιβλίο του κ. Τσίπρα για τα «συντροφικά σαλιαρίσματα» Λαφαζάνη και Βαλαβάνη με Μεντβέντεφ, Πούτιν και τους ολιγάρχες της ρωσικής κλεπτοκρατίας δεν προκάλεσαν καμία έκπληξη. Ήταν απλώς η υπενθύμιση ενός παλιού, γνώριμου έργου.Το ΚΚΕ και οι αριστερίστικες σέχτες είναι βαθιά ποτισμένα με ρωσολαγνεία.

Δεν είναι μυστικό: Tο κόμμα γεννήθηκε ως παράρτημα του ΚΚΣΕ. Για δεκαετίες, στο όνομα του «προλεταριακού διεθνισμού», τα συμφέροντα της Μόσχας έμπαιναν πριν από τα συμφέροντα της Ελλάδας. Όταν η Μόσχα είπε Μακεδονικό κράτος που θα περιλαμβάνει τη μισή Ελλάδα, το ΚΚ έσπευσε να την παραχωρήσει.  Αυτό που ένας φυσιολογικός πατριώτης θα έλεγε «προδοσία», εκείνοι το βάφτιζαν «καθήκον». Άβυσσος…

Κι όταν μετά το ’91 έφυγε το κομμουνιστικό περιτύλιγμα, έμεινε το αντανακλαστικό. Όπως τα σκυλάκια του Παβλόφ: ακούνε καμπάνα από Μόσχα, αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια. Τόσο απλά.

Στον αντίποδα, η άκρα δεξιά: Χρυσαυγίτες, ορθόδοξοι ταλιμπάν και παντός τύπου ψεκασμένοι που ονειρεύονται ότι η Ρωσία είναι ο «φυσικός σύμμαχος του ορθόδοξου γένους». Θρέφονται από μύθους της Τουρκοκρατίας για το «ξανθό γένος» που θα μας λυτρώσει και αγνοούν ότι η ρωσική αυτοκρατορία επί αιώνες άναβε εξεγέρσεις στα Βαλκάνια μόνο και μόνο για να τις αφήσει να πνιγούν στο αίμα, ως αντιπερισπασμό στους σουλτάνους.

Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία: όσοι νοσταλγούν οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού. Θεωρούν τη δημοκρατία μπελά, τις δυτικές κοινωνίες διεφθαρμένες και τον πολίτη επικίνδυνα… ελεύθερο. Καθώς η ελευθερία απαιτεί ευθύνη, και η ευθύνη είναι βαριά, προτιμούν έναν «ηγέτη» να αποφασίζει για εκείνους. Και ο Πούτιν, με το παγωμένο βλέμμα και τον αυταρχισμό του, τους ταιριάζει γάντι.

Έτσι συγκροτείται το εγχώριο ρωσόφιλο μωσαϊκό: αριστεροί διεθνιστές που λατρεύουν την ΕΣΣΔ ακόμα κι αν δεν υπάρχει, δεξιοί μυθομανείς που περιμένουν το «ξανθό γένος» να τους σώσει, και ολοκληρωτικοί πάσης φύσεως που δεν αντέχουν τη Δημοκρατία. Ένα πολύχρωμο πλήθος που συμφωνεί μόνο σε ένα: ότι η Μόσχα έχει πάντοτε δίκιο. Για όλα.

Το συνονθύλευμα αυτό από μόνο είναι γραφικό και ακίνδυνο όταν όμως σε περιόδους κρίσεων που πληθαίνουν οι αμφισβητίες του συστήματος, χειραγωγείται από δίκτυα υβριδικού πολέμου για να αποσταθεροποιηθεί το σύστημα, γίνεται επικίνδυνο».

                              (Aπόσπασμα άρθρου του Κ. Στούπα από το Liberal.gr)