Απόψεις...

 

«Μπορεί κανείς να υποβαθμίσει ένα γεγονός, όπως ο τραγικός θάνατος ενός ανθρώπου σε ώρα εργασίας; Κατηγορηματικά όχι, σε καμία περίπτωση. Αυτό συνέβη το πρωί της Τετάρτης, 26 Νοεμβρίου, στο αμαξοστάσιο της ΣΤΑΣΥ στον Πειραιά. Θα όφειλε να είναι μία από τις σημαντικές ειδήσεις της ημέρας, να γίνουν γνωστά τα αίτια και οι συνθήκες του δυστυχήματος, να γίνει γνωστό τι συνθήκες επικρατούν στον χώρο των συγκοινωνιών, που ούτως ή άλλως είναι μία ανοιχτή πληγή. 

Και όμως δεν συνέβη αυτό. Και την ευθύνη δεν φέρουν τα ΜΜΕ. Την φέρουν οι συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ, που αποφάσισαν ότι σε ένδειξη πένθους – ή διαμαρτυρίας, ή μήπως τιμωρίας της κοινωνίας; – έπρεπε να κατεβάσουν αιφνιδιαστικά, απροειδοποίητα, τα ρολά σε όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς, δηλαδή στον ΗΣΑΠ και στις γραμμές 2 και 3 του Μετρό, για έξι ολόκληρες ώρες. Ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τη στάση εργασίας την επόμενη ημέρα έχοντας προετοιμάσει τους πολίτες που με το εισιτήριό τους χρηματοδοτούν και αυτοί τους μισθούς των συνδικαλιστών. 

Τι επιπτώσεις είχε αυτή η απόφαση στη ζωή της Αθήνας το γνωρίζουν όσοι το έζησαν και δεν μπορούν καν να το φανταστούν όσοι δεν κινούνταν εκείνες τις ώρες στην πόλη. Δυστυχώς, αυτοί που επηρεάστηκαν από την αιφνιδιαστική στάση εργασίας ήταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Οσοι εκδιώχθηκαν από τους συρμούς του Μετρό και ξεχύθηκαν στους δρόμους αναζητώντας εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης, όσοι στριμώχθηκαν ασφυκτικά στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ, όσοι ματαίως αναζητούσαν ταξί, όσοι, Ελληνες και ξένοι, έχασαν τις προγραμματισμένες πτήσεις τους, όσοι δεν είχαν τρόπο να φτάσουν στους προορισμούς τους, όσοι βρίσκονταν στα ΙΧ τους και προσπαθούσαν να κατανοήσουν τι έχει συμβεί. 

Η είδηση μετατράπηκε αυτομάτως σε κάτι άλλο: πώς η Αθήνα μπορεί να φτάσει στα πρόθυρα της αυτανάφλεξης ή της εσωτερικής κατάρρευσης, όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει μία τέτοια δολιοφθορά. Πρόκειται ακριβώς περί αυτού: δολιοφθοράς σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας, οριζοντίως, καθέτως και αδιακρίτως».

                                                                     (Αγγ.Κωβαίος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η woke κουλτούρα αργοπεθαίνει. Το ξέρουν όλοι: οι εταιρείες υποχωρούν, τα στούντιο φοβούνται να ξαναπατήσουν την ίδια νάρκη, τα social media δεν υπακούουν πλέον στις ίδιες ιεροεξεταστικές παρορμήσεις. Αλλά πριν αυτή η ιδεολογική επιδημία κλείσει οριστικά τον κύκλο της, υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε: να ξεχαστούν τα θύματα που άφησε πίσω της. Και πρώτο ανάμεσά τους ο ηθοποιός Kevin Spacey.

Δεν μιλάμε για έναν ακόμα διάσημο που απλά «έμπλεξε» και βρήκε τον μπελά του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που εξαϋλώθηκε δημόσια από μια κουλτούρα που αυτοανακηρύχθηκε εισαγγελέας, δικαστής και δήμιος, χωρίς να χρειαστεί καμία απόδειξη. Η πτώση του Spacey το 2017 ήταν η τελειότερη επίδειξη δύναμης της woke Ιεράς Εξέτασης. Μιας εξουσίας που δεν στηρίζεται σε νόμους αλλά σε tweet storms, όχι σε δικαστήρια αλλά σε ψηφιακές αγέλες, όχι σε γεγονότα αλλά στη φαντασιακή ηθική ανωτερότητα των SJW, δηλαδή των Μαχητών της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Τα στούντιο πανικοβλήθηκαν. Το Netflix τον εξαφάνισε από την τελευταία σεζόν του House of Cards πριν ακουστεί ούτε μία κατάθεση. Ο Ridley Scott τον έσβησε ψηφιακά από έτοιμη ταινία, διαπράττοντας μια πρωτοφανή πράξη δημόσιας ταπείνωσης για έναν ηθοποιό με δύο Όσκαρ και μια πραγματικά μεγαλειώδη καριέρα. Όλοι έτρεξαν να προλάβουν την οργή της μάζας, λες και η Δικαιοσύνη είναι παρωχημένη διαδικασία και το (τότε) Twitter το νέο Ανώτατο Δικαστήριο.Και τότε άρχισε το θέατρο του παραλόγου: έξι χρόνια καταγγελιών, υποθέσεων, πρωτοσέλιδων. 

Και μετά; Οι αποφάσεις.  Καμία καταδίκη. Απόλυτη αθώωση.Παντού».

                                                                                (Αλ.Σκούρας-liberal.gr)