Η Ευρώπη σε "προπολεμική" περίοδο;

  

«Την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας επανήλθε στο προσφιλές του θέμα προειδοποιώντας πως το περυσινό καλοκαίρι ενδεχομένως να ήταν το τελευταίο που περάσαμε σε συνθήκες ειρήνης. Η «ωμότητα» των δηλώσεων του κ. Πιστόριους, ο οποίος το τελευταίο διάστημα δεν μασάει τα λόγια του, φαίνεται πως «απελευθέρωσε» ορισμένους παράγοντες οι οποίοι δεν αποτολμούσαν να εκφραστούν με τόσο άμεσο τρόπο.

Το απόγευμα της Δευτέρας 18 Νοεμβρίου ο αρχηγός των πολωνικών ενόπλων δυνάμεων χτύπησε καίρια, εξηγώντας πως «είτε το θέλουμε είτε όχι, βρισκόμαστε σε προπολεμική κατάσταση». Είχαν προηγηθεί οι ηγεσίες –πολιτική και στρατιωτική– της Φινλανδίας, οι οποίες από το καλοκαίρι εκτιμούσαν πως είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει πολεμική αναμέτρηση στην Βαλτική και τη Σκανδιναβία. 

Τότε η Νορβηγία δημοσιοποίησε την απόφαση των αρμόδιων φορέων να ανακαινίσουν τα καταφύγια της χώρας. Ζητήθηκε από τους Νορβηγούς να έχουν έτοιμη μια τσάντα με είδη πρώτης ανάγκης. Κάποια τρόφιμα, νερό, μπαταρίες, ένα φορητό ραδιόφωνο, τα απαραίτητα φάρμακα και λίγα χρήματα σε μετρητά, σε περίπτωση που δεν μπορούν να γίνονται ηλεκτρονικές συναλλαγές. 

Σχεδόν ταυτόχρονα, η Φινλανδία ακολούθησε. Το καλοκαίρι ο φινλανδικός στρατός –επαγγελματίες και κληρωτοί, εθελοντές και μόνιμοι– το πέρασαν στα δάση κατά μήκος της υπερχιλίων χιλιομέτρων συνοριακής γραμμής με τη Ρωσία. 

Η Ευρώπη συλλήβδην έχει περάσει σε Οικονομία Πολέμου, η Αμερική δεν αποτελεί πλέον τον ισχυρό εγγυητή, η Γερμανία αντιλαμβάνεται πως δεν διαθέτει ούτε καν τα μέσα για να αμυνθεί, πόσο δε μάλλον να αποτελέσει ισχυρή αποτρεπτική δύναμη και η Γαλλία συνομολογεί πως οι βιομηχανικές της δυνατότητες, όπως έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε μαζική παραγωγή πολεμικού υλικού και συνθέτων οπλικών συστημάτων.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Το καμάρι της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, η Dassault, δεν είναι σε θέση να κατασκευάζει πάνω από τρία (3) Rafale τον μήνα. Οι παραγγελίες έχουν φτάσει σε ένα μη διαχειρίσιμο πλέον πλαφόν των 200 αεροσκαφών. Αντίστοιχες είναι οι δυσκολίες και στους υπόλοιπους τομείς της γαλλικής παραγωγής αμυντικού υλικού.

Η Γερμανία αποφάσισε να δημιουργήσει εκ του μηδενός αξιόμαχο στρατό. Αυτό σημαίνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε δαπάνες και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας. Ο μέσος Γερμανός μεγάλωσε μεταπολεμικά με την ιδέα πως δεν θα κληθεί ποτέ να πολεμήσει. Το σύνταγμα της χώρας, οι νόμοι και η οικονομία προσανατολίστηκαν μεταπολεμικά σ’ αυτή την κατεύθυνση. 

Την άμυνα της χώρας την είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου οι Αμερικανοί αλλά και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί με τους Καναδούς, που, σαν κατοχικές δυνάμεις, διατηρούσαν ισχυρό στρατό εντός της τότε Δυτικής Γερμανίας.Όλα αυτά σιγά σιγά έπαψαν να ισχύουν μετά το 1989 και κυρίως μετά το 2014 και την ενσωμάτωση της Κριμαίας στον ρωσικό κρατικό κορμό. 

Η Κεντρική Ευρώπη ανακάλυψε ξαφνικά πως ολόκληρος ο βόρειος βραχίονάς της ήταν απολύτως ευάλωτος σε μια ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια εκ μέρους της Ρωσίας. 

Γράφει η Σιλβί Κάουφμαν στο editorial της στη Le Monde: «Σιωπηρά, η ρωσική επιθετικότητα, με την οποία ζούμε εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, έχει αλλάξει κλίμακα. Δεν είναι πλέον μόνο η Ουκρανία που δέχεται επίθεση. Η σύγκρουση μεταφέρεται και στην Ευρώπη. Ο υβριδικός πόλεμος (κυβερνοεπιθέσεις, εισβολές, drones, σαμποτάζ, παραπληροφόρηση) έχει ενταθεί και επεκταθεί θεαματικά. Η αυτοκρατορική οπτική του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία».

Και συμπληρώνει: «Έτσι, μπαίνουμε σε μια άλλη διάσταση: η Ουκρανία ήταν το προπύργιό μας, τώρα γίνεται σκαλοπάτι γι’ αυτόν. Ακόμα κι αν δεν είναι όλοι τόσο απαισιόδοξοι όσο ο Ντόναλντ Τουσκ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες το έχουν συνειδητοποιήσει. Οι μυστικές υπηρεσίες και οι ανώτεροι στρατιωτικοί αξιωματούχοι πολλαπλασιάζουν τις προειδοποιήσεις, αποφεύγοντας όμως να γίνονται τρομολάγνοι».

Και είναι αλήθεια, σημειώνουμε εμείς, πως πολιτικοί και στρατιωτικοί, όταν καλούνται να σχολιάσουν τα περί ενδεχόμενης πολεμικής σύγκρουσης με τη Ρωσία, επισημαίνουν με έναν καθόλου πειστικό τρόπο: «Δεν πρόκειται για αύριο, αλλά μάλλον για το 2030». Αστεία πράγματα. Όχι τώρα δηλαδή, αλλά σε πέντε χρόνια. Αλλά, όταν θέλεις να στήσεις έναν αξιόμαχο στρατό όπως η Γερμανία, το 2030 είναι ήδη αύριο, για να μην πούμε πως μάλλον είναι ήδη χθες».

(Aπόσπασμα άρθρου του Ν. Γεωργιάδη από την ATHensvoice)