Απόψεις...

 

«Η απελευθέρωση» της οινοποιίας της Αργεντινής έχει ταυτόχρονα ουσιαστικό και συμβολικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και προβάλλεται με τόσο ηχηρό τρόπο. Ωστόσο, μεγαλύτερης βαρύτητας ήταν η απόφαση για τη μείωση των υπουργείων από 18 σε 9. Αλλά και το εμβληματικό διάταγμα «Mega DNU 70/2023», που είχε περάσει αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Χαβιέρ Μιλέι, με το οποίο είχαν καταργηθεί ή τροποποιηθεί 300 διαφορετικοί νόμοι, φέροντας στον μυαλό μας την κλασσική εγχώρια «αντιμνημονιακή» ρήση «με ένα νόμο και ένα άρθρο». 

Μέσω του συγκεκριμένου διατάγματος έχει καταργηθεί ο νόμος του ενοικιοστάσιου και των ελέγχων στα μισθώματα ακινήτων που οδήγησε αμέσως στην αύξηση της προσφοράς κατοικιών, ο νόμος του ελέγχου των τιμών στα τρόφιμα, ο νόμος του περιορισμού της αγοράς πιστωτικών καρτών, ο νόμος της απαγόρευση υπηρεσιών ιδιωτικής υγείας και είχε θεσμοθετηθεί η μετατροπή των κρατικών εταιρειών σε ανώνυμες εταιρείες με σκοπό την ιδιωτικοποίηση τους.

Η κεντρική φιλοσοφία του Javier Milei ήταν και παραμένει η «θεραπεία σοκ» για την επαναφορά της οικονομίας στην ανάπτυξη, μέσω της εξάλειψης του δημοσιονομικού ελλείμματος και της απελευθέρωσης της αγοράς. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων, η κυβέρνηση του εφάρμοσε πρωτοφανή μέτρα λιτότητας. 

Προέβη σε δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, συμπεριλαμβανομένης ακόμα και της μείωσης των υπουργείων (από 18 σε 9), του παγώματος δημόσιων έργων υποδομών στην περιφέρεια και τις μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Μείωσε ή ακόμα και κατάργησε επιδοτήσεις στην ενέργεια και τις μεταφορές. Υποτίμησε το πέσο έναντι του δολαρίου, για να προσεγγίσει την τιμή της πραγματικής αγοράς, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τις εξαγωγές. Προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει κρατικές επιχειρήσεις και να απελευθερώσει τις αγορές ενέργειας και ακινήτων.Το σημαντικό είναι ότι οι πολίτες στην Αργεντινή επιβράβευσαν με την ψήφο τους, αυτό το δύσκολο πρώτο στάδιο της προσαρμογής στα νέα δεδομένα».

                                                                             (Κ.Χαροκόπος-liberal.gr)

 « Ακόμη και αν ανακαλυφθούν τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ή πολύτιμων πόρων, η εμπειρία άλλων χωρών δείχνει ότι ο εύκολος πλούτος συχνά οδηγεί σε αυταρχική κλεπτοκρατία τύπου Ρωσίας ή Νιγηρίας και όχι σε μοντέλα Νορβηγίας ή Ολλανδίας. Ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας εξαρτάται από την ικανότητα της κοινωνίας να δημιουργεί εμπιστοσύνη, να πειθαρχεί συλλογικά και να αξιοποιεί τους ικανούς αντί των «κολλητών». 

Για μακροχρόνια ευημερία χρειάζονται σωστά κίνητρα. Η προσπάθεια, η παραγωγή και το κέρδος πρέπει να ανταμείβονται και όχι να φορολογούνται υπερβολικά ή να αντιμετωπίζονται ως ύποπτες δραστηριότητες. Στις υπανάπτυκτες δημοκρατίες προηγούνται τα συμφέροντα των πελατών και των «δικών μας παιδιών». Στις κομμουνιστικές δικτατορίες, οι οικογενειακοί δεσμοί αντικαθίστανται από κομματικούς, ενώ η απουσία ιδιοκτησίας καταστρέφει τα κίνητρα για προσπάθεια.

Επιπλέον, η Ελλάδα διαθέτει υπερβολικά μεγάλο αριθμό μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων, οι οποίες δεν μπορούν να επιτύχουν οικονομίες κλίμακας ούτε να προσφέρουν υψηλούς μισθούς. Η οικογενειακή τους δομή συχνά εμποδίζει την αξιοκρατία, περιορίζοντας τις δυνατότητες ανάπτυξης.Αυτές είναι οι βασικές αιτίες της ελληνικής μισθολογικής υστέρησης. Και δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη».

                                                                                 (Κ. Στούπας-liberal.gr)