Απόψεις...

 

«Ξεκινώ απ’ αυτό που μου έκανε την πιο δυσάρεστη εντύπωση. Είναι η παρουσία ατόμων που συμπαρίσταντο έξω από το δικαστήριο στους κατηγορουμένους για τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού. Πώς λειτουργεί το μυαλό τέτοιων ανθρώπων; Τι σκέφτονται, αν σκέφτονται. Οτι καλά έκαναν και σκότωσαν έναν νέο άνθρωπο ο οποίος δεν τους είχε κάνει τίποτε; Είναι ένα βήμα αναβάθμισης της εξαθλίωσης του κοινωνικού ήθους. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας συνάνθρωποί μας οι οποίοι θεωρούν τη δολοφονία δικαιολογημένη και για τη συνείδησή τους είναι νόμιμη. Επειδή ξεφεύγει από τα όρια της ανθρώπινης λογικής, για να την περιγράψει ο δημοσιογραφικός λυρισμός την ονομάζει «οπαδική βία». 

Αλήθεια, τι θα πει «οπαδική βία»; Είναι ο ναρκισσισμός ανθρώπων που θέλουν να επιδείξουν τη δύναμη της ταυτότητάς τους φτάνοντας έως τη δολοφονία. Η «φανέλα» είναι το πρόσχημα, το περιτύλιγμα. Το κίνητρο είναι ο θυμός που γίνεται μίσος «παρά τον λόγον». Και το μίσος είναι αυτό που δίνει ταυτότητα σ’ έναν κόσμο που θεωρεί κυρίαρχο υπαρξιακό έρεισμα το πληθωρικό «εγώ». Είτε τρέχεις με διακόσια στην Πατησίων, είτε βγάζεις μαχαίρι και σκοτώνεις. Μίσος «οπαδικό», μίσος «πολιτικό», μίσος «κοινοτικό». Και το χειρότερο είναι ότι αυτός ο αγριάνθρωπος εμφιλοχωρεί στις νεότερες γενιές. «Παρά τον λόγον». Αναίτια. 

Δεν οφείλεται ούτε στον κοινωνικό αποκλεισμό ούτε σε διακρίσεις. Και γι’ αυτό είναι δύσκολη, αν όχι αδύνατη, η θεραπεία του. Ας το δεχθούμε τουλάχιστον ως κοινωνικό φαινόμενο. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους πολιτικούς».

                                                                               (Γ. Ελαφρός-liberal.gr) 

 «Πριν από λίγες μέρες η καθηγήτρια Βάσω Κιντή έκανε μια ανάρτηση επισημαίνοντας τις ευθύνες των δημοσιογράφων για την τοξικότητα που επικρατεί στον δημόσιο χώρο. «Είτε επειδή βαριούνται, είτε επειδή είναι αστοιχείωτοι, είτε επειδή είναι their masters’ voice, κάθε ώρα και κάθε μέρα αναδεικνύουν το ασήμαντο, το προκλητικό… δεν ξέρουν και δεν μπορούν να συζητήσουν κάτι άλλο, να πουν κάτι πιο σοβαρό».

Φυσικά έχει δίκιο. Μόνο που το πρόβλημα φοβάμαι πως είναι βαθύτερο. Είναι σαν να έχει επικρατήσει ένας διανοητικός αλγόριθμος, κυρίαρχος παντού, από τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης ως τα κοινωνικά δίκτυα. Μας οδηγεί στο να ανάγουμε όλα τα ζητήματα, ακόμα και τα πιο σύνθετα, σε μια απλή φόρμουλα με κοινό παρονομαστή το κράτος και την πολιτική βούληση. Πάνω σ’ αυτή την απλούστευση ανθεί η τοξικότητα».

                                                                              (Π. Καψής-ATHensvoice)