Απόψεις...

 

«Η Ελλάδα από την πρώτη κιόλας στιγμή στάθηκε στο πλευρό της Ουκρανίας. Οχι μόνον επειδή είναι προς το συμφέρον της να στέκει απέναντι σε οποιονδήποτε αναθεωρητισμό, αλλά και επειδή είναι ευρωπαϊκή χώρα. Είναι μια δυτική χώρα και συνέλαβε εξαρχής πως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στρέφεται εναντίον της Δύσης. Και κυρίως της Ευρώπης, ή των χωρών εκείνων της Ευρώπης οι οποίες θεωρεί ότι ανήκουν στην αυτοκρατορία του Πούτιν επειδή ανήκαν κάποτε στο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Η Ελλάδα την είχε γλιτώσει τότε. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο. 

Ο αντιδυτικισμός παραμένει ενεργός. Είτε με το ιστορικό απολίθωμα, το ΚΚΕ, είτε με τους δεξιούς υπερασπιστές του ανοϊκού υπερπατριωτισμού που μας θέλουν ευλύγιστους, κοινώς αμέτοχους στη μεγάλη σύγκρουση που κυοφορείται. Κοινώς θέλουν η Ελλάδα να ασκεί μια κουτοπόνηρη πολιτική, κάτι σαν τον Χατζηαβάτη της Ευρώπης. Ευτυχώς δεν έχουν αυτοί την ευθύνη της εξωτερικής μας πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πούτιν μιλάει για την Ευρώπη με την ίδια περιφρόνηση που μιλούσε για την Ουκρανία. Μένει στην Ευρώπη να τον διαψεύσει όπως τον διέψευσε η Ουκρανία».

                                                           (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Ότι η πρόοδος γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Ενδεικτικά, το 2019 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 66% του ευρωπαϊκού μέσου όρου και το 2024 είχε ανέβει μόλις κατά δύο μονάδες, στο 68%. Η σύγκλιση, με άλλα λόγια, ο μεγάλος στρατηγικός μας στόχος τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, αργεί ακόμα πολύ. Οι επενδύσεις όπως και η παραγωγικότητα, πάλι, παρά τη βελτίωση, υστερούν σε σχέση με την ΕΕ. Το ίδιο ισχύει και για τις εξαγωγές, με αποτέλεσμα το εξωτερικό μας έλλειμμα να είναι και πάλι σε μη διατηρήσιμα ύψη. Εξακολουθούμε δηλαδή να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι, όπως είδαμε, στο 68% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, η κατά κεφαλήν κατανάλωση φτάνει στο 80%! 

Φταίει ενδεχομένως το ότι δεν έχουν προχωρήσει οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Ότι μένουν στα χαρτιά ή ότι έχουμε λάθος προτεραιότητες. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η αλλαγή της παραγωγικής βάσης, έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται μέσα σε λίγα χρόνια. Χρειάζεται μακροπρόθεσμο σχέδιο, με ορίζοντα μεγαλύτερο από τη μία ή τις δύο θητείες μιας κυβέρνησης.Ότι από τα δύο κι αν ισχύει –προφανώς ισχύουν και τα δύο–, το συμπέρασμα είναι ένα: ότι η συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας, πέρα από τον άμεσο εκλογικό κύκλο, αποτελεί όρο επιβίωσης».

                                                                                (Π.Καψής-ATHensvoice) 

«Μετά την επιτυχία στα γεωπολιτικά, ο Πρωθυπουργός στράφηκε στα εσωτερικά: ακρίβεια στα τρόφιμα, στεγαστικό, κυκλοφοριακό, λεωφορεία. Από τις απαντήσεις πηγάζει όμως αμηχανία για το αν επαρκεί ο χρόνος της δεύτερης τετραετίας για τομές. Και προκύπτει το ερώτημα: τι θα συνέβαινε αν η κυβέρνηση δεν είχε υποτιμήσει αυτά τα θέματα μετά τον θρίαμβο του 2023;»

                                                               (Αλ.Παπαναστασίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)