Απόψεις...

  

«Σχεδόν παντού στην ελληνική επαρχία διαπιστώνεται το πρόβλημα. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εργαστεί στα χωράφια, ακόμη και με μεροκάματα των 100 ευρώ. Κάποτε, τα κενά που παρουσιάζονταν λόγω απροθυμίας του εγχώριου εργατικού δυναμικού καλύπτονταν από μετανάστες. Σήμερα δεν συμβαίνει ούτε αυτό. Τα χωράφια ρημάζουν, η ύπαιθρος ερημώνει, οι δουλειές στρέφονται σε τουριστικές και παρα-τουριστικές δραστηριότητες. Το πρόβλημα έχει πολλαπλές εκφάνσεις και φανερώνει πόσο εύθραυστο είναι το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας. Αρκεί να δει κανείς τις πληθωριστικές πιέσεις στα αγροτοδιατροφικά προϊόντα κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Η ζήτηση εκτοξεύεται, η προσφορά δεν επαρκεί, η Ελλάδα καταφεύγει σε εισαγωγές ντομάτας και λεμονιού (τυχαία τα παραδείγματα) για να ταΐσει τα εκατομμύρια επισκέπτες. 

Το πρόβλημα είναι πλέον δομικό και φαίνεται ότι δεν γίνεται τίποτε για την αντιμετώπισή του. Εχει όμως και μια υπαρξιακή διάσταση για την Ελλάδα, αφού η κρίση του πρωτογενούς τομέα οδηγεί και στην ερήμωση της υπαίθρου, που με τη σειρά της δημιουργεί μια αλυσίδα προβλημάτων. Η κυβέρνηση δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για όλα αυτά, υπεύθυνους θα βρει κανείς στα βάθη της τελευταίας 45ετίας. Ευθύνεται όμως για την έλλειψη έστω και ενός στοιχειώδους σχεδιασμού για τον πρωτογενή τομέα και, συνακόλουθα, για την αναζωογόνηση της περιφέρειας. 

Η διάβρωση αυτή, με όποιον τρόπο και αν εκδηλώνεται, από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τη σημερινή στάση πληρωμών και την υποβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας, μοιραία θα έχει πολλαπλό κόστος. Το πολιτικό θα είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό».

                                                                    (Αγγ.Κωβαίος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

« Αν κοιτάξουμε το θέμα πιο λεπτομερώς, πολλές χιλιάδες αγροτών και κτηνοτρόφων, εξαρτώνται τόσο πολύ από το κρατικό χρήμα, ώστε η οικονομική τους υπόσταση ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των κρατικών υπαλλήλων.Να θέσουμε και ένα συγγενικό ερώτημα: Αν δεν έδινε τα όσα δίνει, κοντά στα 3,5 δισ. ευρώ, η Ευρωπαϊκή  Ένωση, θα μπορούσε να δίνει τα ίδια το Ελληνικό Κράτος; Αμφίβολο. Αλλά και να μπορούσε θα έπρεπε από κάπου να τα κόψει και αυτό θα οδηγούσε σε εξεγέρσεις πολύ πιο ζωηρές από τις, κατά κανόνα εθυμοτυπικές,  κινητοποιήσεις των τρακτέρ.

Ας διαχωρίσουμε όμως αμέσως, όσες και όσους σίγουρα δεν είναι «υπάλληλοι του δημοσίου», επειδή, πολύ απλά, δεν παίρνουν πρακτικώς ούτε ένα ευρώ κρατικών επιδοτήσεων. Παραδόξως, αυτοί οι τελευταίοι είναι εκείνοι που γεμίζουν το οικογενειακό τραπέζι και μας θρέφουν. Με τα λαχανικά τους, τα φρούτα τους, τα αυγά τους και τόσα άλλα προϊόντα της ελληνικής Γης για τα οποία δεν πληρώνει κανείς καμία επιδότηση. Άντε, σε μερικές περιπτώσεις, να δίνονται κάποια βοηθήματα σε όσους νεότερους αποφασίζουν να ζήσουν στην ύπαιθρη χώρα ως αγρότες.

Όλοι οι υπόλοιποι αγρότες (και κτηνοτρόφοι), όπως καθημερινά εξηγούν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα αυτή την εποχή, «έχουν μήνες να πληρωθούν» και δικαίως ερωτούν τους συνομιλητές τους «εσείς δηλαδή πώς θα ζούσατε αν δεν σας είχαν πληρώσει;»

                                                                 (Μπ. Παπαδημητρίου-liberal.gr) 

 «Προσωπικά, δεν έχω δει άλλη πόλη στην Ευρώπη που να είναι τόσο καθυστερημένη σε ό,τι αφορά την ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία στον κοινωνικό ιστό. Πουθενά η αναπηρία κι η βλάβη δεν είναι εύκολα πράγματα. Ωστόσο, στις πινακοθήκες όλου του κόσμου βλέπεις ανθρώπους στο καροτσάκι. Στα μπαρ ανάπηρους που διασκεδάζουν. Ακόμα και στις χώρες που επλήγησαν από την οικονομική κρίση –και μας έχουν αφήσει εκατό χρόνια πίσω– δεν υπάρχει σύγκριση στον τρόπο μεταχείρισης των ανθρώπων με βλάβη: στη στενή και ανηφορική Λισσαβώνα υπάρχουν τρόποι να μετακινηθείς με αμαξίδιο».

                                                                   (Β. Στεργίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)