Απόψεις...

 

«Η φιλοσοφία της «τραμπικής ειρήνης» συνοψίζεται σε τρία στοιχεία: την πίστη στη μέθοδο του εκφοβισμού, την αντίληψη ότι «η ισχύς επιβάλλει το δίκαιο» και την ιδέα ότι ο πόλεμος είναι «κακός για τις μπίζνες». Η Ιστορία, όμως, βρίθει παραδειγμάτων όπου ακριβώς αυτά τα στοιχεία οδήγησαν σε καταστροφικές συμφωνίες .Η προεδρία του Ντόναλντ μετατρέπει τις ΗΠΑ σε άτυπο ρωσικό λόμπι, ανατρέποντας τη δυτική τάξη και πιέζοντας για συμφωνία εις βάρος της Ουκρανίας. 

Συμπερασματικά: Οι ΗΠΑ κρατούν για τον εαυτό τους τον ρόλο του μεσολαβητή με τη φιλοσοφία η «ισχύς φέρνει το δίκαιο»· δεν αναγνωρίζονται αντικειμενικές αξίες κράτους δικαίου και κανόνων, ούτε προτεραιότητα στη στήριξη δημοκρατικών καθεστώτων υπό συνθήκες απειλής από αυταρχικά καθεστώτα. Η άρνηση των ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ουκρανία στέλνει λανθασμένο μήνυμα στη Μόσχα με αποτέλεσμα η Ρωσία να μην παραιτείται από τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις όχι μόνο ως προς τις εδαφικές παραχωρήσεις αλλά και ως προς μια σειρά περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας. 

Οι ΗΠΑ αρνούνται την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κάνοντας λόγο για απαράδεκτη «πολιτική ανοιχτών θυρών στη Συμμαχία» μολονότι η Φινλανδία και η Σουηδία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ υπό τον φόβο της Ρωσίας και η προηγούμενη ένταξη χρονολογείται από το 2020 όταν στη Συμμαχία προσχώρησε η Βόρεια Μακεδονία».

                                                                                       (Protagon team) 

«Θυμάστε την περίοδο που το «τσουνάμι Κασσελάκη» ήταν στο φόρτε του; Όταν τα κανάλια έπαιζαν Στέφανο από το πρωί ως το βράδυ, όταν τα πρωινάδικα αποθέωναν τις εξόδους του ζεύγους με τον σκύλο τους, όταν οι παρέες στα μαγαζιά είχαν μόνιμο θέμα συζήτησης τους καναπέδες του καινούριου του σπιτιού στο Κολωνάκι; Δεν ήταν λίγοι τότε που πρόβλεπαν ότι ο απαστράπτων Κασσελάκης θα άλωνε το πολιτικό σύστημα της χώρας με την ίδια ευκολία που είχε βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κωλότσεπη του.Ακόμα και εκείνοι που διέθεταν καθαρό μυαλό και μπορούσαν να διακρίνουν τη γελοιότητα μέσα στην υπερέκθεση, διατύπωναν τον φόβο ότι ο ελληνικός λαός πολλές φορές έχει αποδειχθεί χαζός ή ελαφρόμυαλος, με αυτοκαταστροφικές επιλογές. 

Και ναι μεν θεωρούσαν αδιανόητο να κάνει πολιτική καριέρα ένας τύπος σαν τον Στέφανο, μα από την άλλη πρόσθεταν μ’ ένα ανασήκωμα του φρυδιού τους ένα «λες ρε συ;». Διότι η υπερδιαφήμιση δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της καθολικής αποδοχής.Αντιστοίχως αυτή την περίοδο, η μονοπώληση της πολιτικής συζήτησης από το βιβλίο του Τσίπρα, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο πρώην πρωθυπουργός επανήλθε ως τσουνάμι που έχει σαρώσει τα πάντα. 

Και αν μεν δούμε ένα κάποιο ενδιαφέρον για πολιτικές θέσεις, τότε σε κάτι μπορεί να ελπίζει ο Αλέξης. Αν όμως τα προγράμματα του πάνε άπατα, αν οι πολιτικές του απόψεις αντιμετωπιστούν με αδιαφορία και αν οι νέες ιδεολογικές του συντεταγμένες απομείνουν στην αφάνεια, τότε θα καταλάβει ότι το βιβλίο του έκανε ντόρο και πούλησε όχι ως προάγγελος της πολιτικής του επιστροφής, αλλά ως κουτσομπολίστικος επίλογος μιας περιπέτειας που έληξε οριστικά».  

                                                                        (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)

«Κάποια στιγμή πρέπει να συνεννοηθούμε ότι σεβασμός στη Δικαιοσύνη δεν σημαίνει έλλειψη κριτικής στις δικαστικές αποφάσεις και τους λειτουργούς της, ούτε έλλειψη κριτικής στα προβλήματα του συστήματος απονομής δικαιοσύνης γενικότερα. Η έννοια του σεβασμού στη Δικαιοσύνη δεν την καθιστά ιερή αγελάδα.Αν κάποιος κάνει (δίκαιη ή άδικη) κριτική στους δικαστές ή σε μια συγκεκριμένη απόφαση, δεν σημαίνει ότι θέλει να ζει σε κράτος χωρίς σύστημα Δικαιοσύνης.

Αλίμονο αν περιβάλλουμε τους δικαστές και τις αποφάσεις τους με μανδύα έλλειψης λογοδοσίας. Ελέγχονται και αυτοί από την κοινωνία, όπως και οι φορείς των άλλων δύο εξουσιών (και κάθε φορέας εξουσίας). Δεδομένου μάλιστα ότι, σε αντίθεση με τις άλλες δύο εξουσίες, οι δικαστές είναι ισόβιοι, η κριτική αυτών και συνολικά της λειτουργίας της Δικαιοσύνης είναι το μόνο εργαλείο ώστε η τελευταία να ελέγχεται από τον λαό. 

Γι’ αυτό, άλλωστε, οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού και όχι στο όνομα της ίδιας της Δικαιοσύνης.    Δεδομένου ότι οι δικαστές είναι ισόβιοι, η κριτική αυτών και συνολικά της λειτουργίας της Δικαιοσύνης είναι το μόνο εργαλείο ώστε η τελευταία να ελέγχεται από τον λαό».

                                                                    (Α.Μερεντίτης –ATHensvoice)