Απόψεις...

 

«Σου δόθηκε η επιλογή ανάμεσα στον πόλεμο και την ατίμωση. Επέλεξες την ατίμωση και θα έχεις πόλεμο». Με αυτή τη φράση, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προειδοποίησε το 1938 τον Νέβιλ Τσάμπερλεϊν, ο οποίος επιδίωξε «ειρήνη με τον Χίτλερ» παραδίδοντας τμήματα της Τσεχοσλοβακίας μέσω της Συμφωνίας του Μονάχου. Η ιστορία έδειξε ότι ο κατευνασμός δεν φέρνει ειρήνη· φέρνει μεγαλύτερο πόλεμο. Το σχέδιο των 28 σημείων για την ειρήνη στην Ουκρανία, το οποίο διέρρευσε, κινείται στην ίδια επικίνδυνη λογική. 

Παρουσιάζεται ως «ειρηνευτική λύση», αλλά στην ουσία αποτελεί στρατηγική ατίμωσης: ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, σταθερότητα χωρίς ελευθερία, ασφάλεια χωρίς εγγυήσεις. Και όπως το 1938, έτσι και σήμερα μια τέτοια συμφωνία δεν θα αποτρέψει τον πόλεμο — θα τον υποθάλψει.Ακόμη σοβαρότερη είναι η γεωπολιτική διάσταση. 

Αν η Μόσχα νομιμοποιήσει την απόσπαση ουκρανικών εδαφών μέσω ενός αμερικανικού σχεδίου, θα θεωρήσει ότι δικαιώθηκε στρατηγικά. Μόλις ανασυνταχθεί, θα επιχειρήσει ανάλογες κινήσεις στη Μολδαβία, στις Βαλτικές χώρες — ίσως και πέραν αυτών. Η Ευρώπη το γνωρίζει: γι’ αυτό και ξυπνά από τον λήθαργο της πασιφιστικής αμνησίας, προετοιμαζόμενη για δεκαετίες αυξημένων αμυντικών δαπανών εις βάρος του κράτους πρόνοιας».

                                                                               (Κ.Στούπας-liberal.gr)

«Παλαιότερα οι σοφοί κοινωνιολόγοι αποφαίνονταν πως η βία εκδηλώνεται σε στρώματα του πληθυσμού τα οποία αισθάνονται αποκλεισμένα ή περιθωριοποιημένα. Οι κοινότητες των Ρομά, για παράδειγμα, έχουν φτιάξει ολόκληρο οπλοστάσιο στο Ζεφύρι επειδή η υπόλοιπη κοινωνία τούς αντιμετωπίζει με ρατσισμό. Γιατί όμως οι ίδιες κοινότητες αντιστέκονται σε όσες προσπάθειες γίνονται για να ενταχθούν κοινωνικά; Το ελληνικό κράτος τούς επιδοτεί για να στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο κι αυτοί αφού παίρνουν την επιδότηση παίρνουν και τα παιδιά τους από το σχολείο για να τους μάθουν άλλες τέχνες. 

Πάντως, η θεωρία περί κοινωνικού αποκλεισμού έχει διαψευσθεί προ πολλού. Η βία που απασχολεί την ελληνική κοινωνία είναι αυτή που ξεσπάει μέσα στην κανονικότητα της ζωής, από ανθρώπους που εργάζονται, ή από εφήβους που μεγαλώνουν σε μεζονέτες και πάνε σε ακριβά σχολεία. 

Είμαστε όμως μια κοινωνία που έχουμε ξεμάθει την αξία της δημιουργίας. Και γι’ αυτό δεν αντέχουμε τον εαυτό μας. Κι όταν δεν αντέχεις τον εαυτό σου δεν αντέχεις ούτε τον απέναντί σου. Θέλεις να τον βρίσεις, να τον γρονθοκοπήσεις, να του δείξεις ποιος είσαι εσύ. Κι έτσι η συνείδησή σου νομιμοποιεί την άσκηση βίας. Τη θεωρεί φυσιολογική. Εδώ που τα λέμε, ας μην αισθανόμαστε μοναδικοί. Το φαινόμενο κυκλοφορεί σε όλες τις κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου».

                                                     (Τ.Θεοδωρόπουλος –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Μαζί με την Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Σλοβακία, η Ελλάδα ανήκει στους μεγαλύτερους εξαγωγείς γιατρών και νοσηλευτών προς τις υπόλοιπες χώρες του ΟΟΣΑ, γεγονός το οποίο μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στις χαμηλές αποδοχές και τις προβληματικές συνθήκες εργασίας στο εγχώριο σύστημα υγείας. Αντικατοπτρίζει όμως και την υψηλή αναλογία γιατρών ανά κάτοικο, η οποία με τη σειρά της εξηγεί και τις ελλείψεις εργατικών χεριών στον πρωτογενή τομέα. Διότι, στον αντίποδα, η ελληνική οικονομία εισάγει αλλοδαπούς για να τους απορροφήσει στον τουρισμό, στις κατασκευές και στη γεωργία. 

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα διαθέτει την υψηλότερη αναλογία γιατρών ανά κάτοικο (6,6 ανά 1.000 κατοίκους), αν υπολογίσει κανείς τους γιατρούς που έχουν άδεια άσκησης επαγγέλματος, χωρίς να είναι απαραίτητα ενεργοί. Δεν ισχύει το ίδιο με την πυκνότητα των νοσηλευτών στον πληθυσμό, τομέας όπου η χώρα μας βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των χωρών του ΟΟΣΑ..Η χώρα μας διαθέτει την υψηλότερη αναλογία γιατρών ανά κάτοικο (6,6 ανά 1.000 κατοίκους) μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ».

                                                                   (Β.Κωστούλας – Moneyreview.gr)